Geplaatst ... it's the last chance to feel again
Het allerergste wat mij had kunnen overkomen, is donderdag 4 december 2014 werkelijkheid geworden: Mijn allergrootste liefde, mijn allerbeste vriend TiSento is overleden.
Maandagavond 1 december kreeg ik een appje van mijn verzorgster Joyce dat TiSento zijn middagvoer niet had gegeten. Bij navraag bleek dat hij ook zijn ochtendvoer niet had gegeten en dat er nog een hele berg hooi lag. Omdat ik keelontsteking had en zaterdag 6 december voor 24 dagen naar Zuid-Afrika zou vertrekken, heb ik Evelien (mijn andere verzorgster) gevraagd of zij bij Ti wilde kijken. Maar het zat me niet lekker, dus besloot ik om zelf ook te gaan.
Evelien en ik hebben een uur met hem gewandeld en tijdens het wandelen ging hij mesten en kreeg hij weer zijn welbekende ontzettend lollige praatjes, wát een opluchting! Toen we weer op stal kwamen, ging hij gelijk drinken. Later op de avond hebben we nog een keer met hem gewandeld en toen zijn we naar huis gegaan (hij had 38 hoog).
Dinsdagochtend 2 december is Evelien vroeg bij hem gaan kijken. Hij had twee keer gemest en zijn hooi was op! Peentje wilde hij ook, maar zijn muesli niet. Hij had 38,8. Ik heb de veearts gebeld en die had het idee dat Ti een infectie in zijn keel had en daarom zijn muesli niet wilde, slobber willen ze dan vaak wel. Dus Evelien slobber gemaakt, maar dat wilde hij ook niet. Hij nam wel wat hapjes hooi. 's Middags ging Joyce naar de paarden en toen had hij 39,8. Toen heb ik de veearts gebeld om te vragen of hij langs wilde komen en ik ben zelf ook naar stal gegaan.
De veearts dacht aan een infectie die ieder (jong) paard op kan lopen en wat ze zelf uit moeten zieken, maar omdat hij inmiddels boven de 40 graden koorts had (40,1) heeft hij een koortsremmer gekregen, zodat hij zich wat beter zou gaan voelen en zou blijven eten. De veearts verwachtte dat hij er met een paar dagen weer bovenop zou zijn. Om 17:30 uur had hij 38,7, maar om 20:30 uur had hij
alweer 40,9. Weer de veearts gebeld en die gaf aan dat ze langs moesten komen zodra zijn temperatuur boven de 41 zou komen.
Woensdagochtend 3 december had hij 40,3 graden koorts en weer weinig gegeten, dus weer de veearts laten komen. Die heeft hem weer helemaal onderzocht, maar kon niets anders ontdekken dat een virusinfectie (geen koliek, last van zijn keel of andere complicaties). Hij heeft toen weer een koortsremmer gekregen en ik heb een tube Quadrisol gekregen die ik zelf kon geven om zijn temperatuur te stabiliseren en om er zo voor te zorgen dat hij in ieder geval bleef eten. Om 18 uur was zijn temperatuur 37,1 en hij had wat hooi en muesli gegeten. Om 19:30 uur steeg zijn temperatuur weer naar 38,5 en stond hij wat te trillen.
Donderdagochtend 4 december... Ik werd wakker gebeld door een stalgenootje dat Ti zwaar stond te ademen en zweette en weer 40,4 graden koorts had. Ik heb haar gevraagd om hem wat Quadrisol te geven en ik ben er direct naar toe gegaan. Mijn hart brak toen ik hem zag!
Hij kon amper op zijn benen staan, trilde heel erg, zweette, ademde heel zwaar, probeerde te gaan liggen, maar zelfs daar had hij niet genoeg kracht voor. Ik heb direct de veearts gebeld en die kwam er met spoed aan. Inmiddels lag Ti op de grond met zijn hoofdje bij de deur. Ik ben bij hem gaan zitten en heb zijn hoofdje geaaid en gezegd dat alles goed kwam (ik wist wel beter..) Wat er toen gebeurde zal nooit meer van mijn netvlies verdwijnen: Hij tilde zijn hoofd op, neus zo ver mogelijk de lucht in naar mijn gezicht, hij keek me met zijn grote bruine ogen aan, kreunde en legde zijn hoofd weer neer. Toen wist ik dat ik mijn TiVriend zou verliezen.
De veearts arriveerde, nam zijn temperatuur op (41,2!) en zei: "Je maakt je terecht zorgen om hem, ik maak me ook heel veel zorgen." Deze woorden zal ik nooit meer vergeten. We moesten hem stabiel genoeg krijgen om hem naar de kliniek te vervoeren, als dat nog zou lukken. Ze heeft hem weer een koortsremmer gegeven, antibiotica, een sonde in zijn neus om te kijken of hij een maagverstopping had (dat had hij niet) en gelijk vocht toegediend. Hij had inmiddels ook koliek en de veeartsen vermoeden ook een bacterie op zijn hart, want ze voelden zijn hartslag bijna niet meer en zijn slijmvliezen werden al paars. Hij heeft een infuus gekregen en zo zijn we drie uur met hem bezig geweest. Maar wat we ook deden, hij knapte niet op, hij werd alleen maar slechter. Hij kon zijn lippen niet meer op elkaar houden. Zijn knappe, roze lipjes hingen los en het kwijl droop uit zijn bekkie. Er kwam een andere veearts bij en toen zei ik:"Ik wil dat jullie eerlijk tegen me zijn: Maakt hij nog een kans om het te overleven als hij naar de kliniek gaat? Want als hij te slecht is, wil ik hem niet meer vervoeren. Ik wil niet het risico nemen dat hij op de trailer in zijn eentje sterft, dan laat ik hem liever nu gaan. Ik wil niet dat hij onnodig pijn lijdt, terwijl we toch alleen maar rekken tot het onvermijdelijke gebeurt."
Ze wilden nog één test doen om te kijken in hoeverre zijn organen al verzuurd waren (en dus aan het afsterven). Het apparaatje zou een getal aangeven. Het was die dag ijskoud en dat apparaatje werkte niet mee. Die 10 minuten waren de langste 10 minuten van mijn leven en ik dacht alleen maar: Laat het getal alsjeblieft zo afwijkend zijn dat het overduidelijk is wat ons te doen staat. ik wil niet dat het een twijfelgeval is.
De veearts kwam terug, keek de andere veearts aan en zei:"12". (op dat moment zei het getal me niets, maar later vertelde de veearts me dat 4 al dubieus is, dus Ti was écht geen twijfelgeval..) Toen keken ze beiden naar mij en zei de tweede veearts:"Je kan hem beter laten gaan." En ik zei:"Dan gaan we dat doen."
We hebben zijn infuus afgekoppeld en hij strompelde achter me aan zijn stal uit, naar een plekje waar hij ingeslapen kon worden achter de stal. Het arme dier kon bijna niet op zijn benen staan, dus ik ging heel blij tegen hem praten: "Ga je mee vriend?? Ja, kom maar! Je bent zo knap hè, vent! Ja, je bent de allerknapste, kom dan, lekker ding, kom!" en hij leek wat kracht te krijgen. Eenmaal achter de schuur kon ik het echt niet aan om erbij te zijn als hij ingeslapen werd. Ik heb zijn hoofdje geknuffeld en gekust en gezegd dat hij de allermooiste is en altijd mijn allergrootste liefde zal blijven en dat het goed is zo. Samen met de buur-boer ben ik naar het keukentje gelopen en toen hebben de veeartsen hem zijn spuitje gegeven.
Toen het was gebeurd, ben ik bij hem gaan kijken. Zijn oogje was open en hij had zo'n mooie, vredige blik in zijn oogje. Hij had geen pijn meer, maar ik? Ik ga kapot.....
Alle drie de veeartsen die bij hem zijn geweest, hebben me verteld dat ze dit nog nooit hebben meegemaakt en dat ze dit echt niet zagen aankomen. Ieder normaal paard overleeft een infectie gewoon na een paar dagen koorts.. maar ja.. TiSento was geen normaal paard. Hij was half mens, half hond, half clown, halve idioot. Hij is geboren in een tijd dat het slecht met mij ging en hij heeft me weer in laten zien dat het leven mooi is. Hij heeft me weer leren lachen, leren genieten en omdat hij zo bijzonder was, heb ik altijd al het gevoel gehad dat hij nooit oud zou worden. Soms zei ik dat wel eens tegen mensen, maar iedereen verklaarde me voor gek. Want waarom zou hij niet oud worden? Tuurlijk werd hij gewoon oud! (ik wist wel beter, ik heb het altijd gevoeld).
Ik ben stapelgek op Daisy en Fiore en ik wil hun ook echt voor geen goud missen, maar Ti zat dieper, Ti was anders. Met Ti had je zo'n speciaal contact (TiSento betekent niet voor niets 'ik voel je') Hoewel ik me er wel eens schuldig over voelde, heb ik nooit onder stoelen of banken geschoven dat ik met hem een specialere band heb dan met Daisy en Fiore. En nu ben ik blij dat ik daar altijd voor uitgekomen ben. Als ik het achteraf pas had gezegd, zouden mensen kunnen denken: 'Natuurlijk, nu hij dood is, was hij ineens het bijzonderste paard dat je had.' Maar nu weet iedereen hoe gek Ti en ik op elkaar waren en beseffen veel mensen dat mij niets ergers had kunnen overkomen dan dit.
Ik voel me zo schuldig over de onnodige ruzies die ik met hem heb gevoerd.. maar zijn overlijden heeft me ook iets geleerd: Soms nam ik mijn paarden iets te vanzelfsprekend. Natuurlijk prijste ik mezelf gelukkig met dit prachtige gezinnetje, maar er waren dagen dat ik ze 'even snel' deed, omdat ik andere plannen had.
Nu Ti dood is, heb ik met mezelf afgesproken dat ik iedere dag dat ik bij Dais en Fiore ben, ik bewust van ze ga genieten. Al is het maar door 1 minuut stil te staan om gewoon naar ze te kijken en te genieten van deze twee prachtige wezens.. al is het maar 1 minuut per dag..
TiSento is gecremeerd, zijn as heb ik gelukkig voor mijn vakantie nog op kunnen halen. Ik ga een mooie urn voor hem uitzoeken en ik wil een mooie ketting laten maken waar ik een plukje van zijn staart en wat as in kan laten verwerken (als jullie tips hebben voor sites voor zulke kettinkjes, ontvang ik die graag, maar wel via pb).
Vent, TiVriend, TiClown, lekker ding van me.. Ik had jou nooit willen missen, ik weet niet goed hoe ik weer moet genieten zonder jou, maar liever deze 3,5 prachtige jaren met jou, dan dat ik je nooit had gekend. Ik had de tijd met jou nooit, nooit willen missen.
Jouw taak zit er hier op, ga die eeuwige groene weides maar lekker laten lachen met je idiote grappen.
Some infinities are bigger than other infinities. I can't tell you how thankful I am for our little infinity. You gave me a forever within our numbered days, and I'm grateful.
Het allerergste wat mij had kunnen overkomen, is donderdag 4 december 2014 werkelijkheid geworden: Mijn allergrootste liefde, mijn allerbeste vriend TiSento is overleden.
Maandagavond 1 december kreeg ik een appje van mijn verzorgster Joyce dat TiSento zijn middagvoer niet had gegeten. Bij navraag bleek dat hij ook zijn ochtendvoer niet had gegeten en dat er nog een hele berg hooi lag. Omdat ik keelontsteking had en zaterdag 6 december voor 24 dagen naar Zuid-Afrika zou vertrekken, heb ik Evelien (mijn andere verzorgster) gevraagd of zij bij Ti wilde kijken. Maar het zat me niet lekker, dus besloot ik om zelf ook te gaan.
Evelien en ik hebben een uur met hem gewandeld en tijdens het wandelen ging hij mesten en kreeg hij weer zijn welbekende ontzettend lollige praatjes, wát een opluchting! Toen we weer op stal kwamen, ging hij gelijk drinken. Later op de avond hebben we nog een keer met hem gewandeld en toen zijn we naar huis gegaan (hij had 38 hoog).
Dinsdagochtend 2 december is Evelien vroeg bij hem gaan kijken. Hij had twee keer gemest en zijn hooi was op! Peentje wilde hij ook, maar zijn muesli niet. Hij had 38,8. Ik heb de veearts gebeld en die had het idee dat Ti een infectie in zijn keel had en daarom zijn muesli niet wilde, slobber willen ze dan vaak wel. Dus Evelien slobber gemaakt, maar dat wilde hij ook niet. Hij nam wel wat hapjes hooi. 's Middags ging Joyce naar de paarden en toen had hij 39,8. Toen heb ik de veearts gebeld om te vragen of hij langs wilde komen en ik ben zelf ook naar stal gegaan.
De veearts dacht aan een infectie die ieder (jong) paard op kan lopen en wat ze zelf uit moeten zieken, maar omdat hij inmiddels boven de 40 graden koorts had (40,1) heeft hij een koortsremmer gekregen, zodat hij zich wat beter zou gaan voelen en zou blijven eten. De veearts verwachtte dat hij er met een paar dagen weer bovenop zou zijn. Om 17:30 uur had hij 38,7, maar om 20:30 uur had hij
alweer 40,9. Weer de veearts gebeld en die gaf aan dat ze langs moesten komen zodra zijn temperatuur boven de 41 zou komen.
Woensdagochtend 3 december had hij 40,3 graden koorts en weer weinig gegeten, dus weer de veearts laten komen. Die heeft hem weer helemaal onderzocht, maar kon niets anders ontdekken dat een virusinfectie (geen koliek, last van zijn keel of andere complicaties). Hij heeft toen weer een koortsremmer gekregen en ik heb een tube Quadrisol gekregen die ik zelf kon geven om zijn temperatuur te stabiliseren en om er zo voor te zorgen dat hij in ieder geval bleef eten. Om 18 uur was zijn temperatuur 37,1 en hij had wat hooi en muesli gegeten. Om 19:30 uur steeg zijn temperatuur weer naar 38,5 en stond hij wat te trillen.
Donderdagochtend 4 december... Ik werd wakker gebeld door een stalgenootje dat Ti zwaar stond te ademen en zweette en weer 40,4 graden koorts had. Ik heb haar gevraagd om hem wat Quadrisol te geven en ik ben er direct naar toe gegaan. Mijn hart brak toen ik hem zag!
Hij kon amper op zijn benen staan, trilde heel erg, zweette, ademde heel zwaar, probeerde te gaan liggen, maar zelfs daar had hij niet genoeg kracht voor. Ik heb direct de veearts gebeld en die kwam er met spoed aan. Inmiddels lag Ti op de grond met zijn hoofdje bij de deur. Ik ben bij hem gaan zitten en heb zijn hoofdje geaaid en gezegd dat alles goed kwam (ik wist wel beter..) Wat er toen gebeurde zal nooit meer van mijn netvlies verdwijnen: Hij tilde zijn hoofd op, neus zo ver mogelijk de lucht in naar mijn gezicht, hij keek me met zijn grote bruine ogen aan, kreunde en legde zijn hoofd weer neer. Toen wist ik dat ik mijn TiVriend zou verliezen.
De veearts arriveerde, nam zijn temperatuur op (41,2!) en zei: "Je maakt je terecht zorgen om hem, ik maak me ook heel veel zorgen." Deze woorden zal ik nooit meer vergeten. We moesten hem stabiel genoeg krijgen om hem naar de kliniek te vervoeren, als dat nog zou lukken. Ze heeft hem weer een koortsremmer gegeven, antibiotica, een sonde in zijn neus om te kijken of hij een maagverstopping had (dat had hij niet) en gelijk vocht toegediend. Hij had inmiddels ook koliek en de veeartsen vermoeden ook een bacterie op zijn hart, want ze voelden zijn hartslag bijna niet meer en zijn slijmvliezen werden al paars. Hij heeft een infuus gekregen en zo zijn we drie uur met hem bezig geweest. Maar wat we ook deden, hij knapte niet op, hij werd alleen maar slechter. Hij kon zijn lippen niet meer op elkaar houden. Zijn knappe, roze lipjes hingen los en het kwijl droop uit zijn bekkie. Er kwam een andere veearts bij en toen zei ik:"Ik wil dat jullie eerlijk tegen me zijn: Maakt hij nog een kans om het te overleven als hij naar de kliniek gaat? Want als hij te slecht is, wil ik hem niet meer vervoeren. Ik wil niet het risico nemen dat hij op de trailer in zijn eentje sterft, dan laat ik hem liever nu gaan. Ik wil niet dat hij onnodig pijn lijdt, terwijl we toch alleen maar rekken tot het onvermijdelijke gebeurt."
Ze wilden nog één test doen om te kijken in hoeverre zijn organen al verzuurd waren (en dus aan het afsterven). Het apparaatje zou een getal aangeven. Het was die dag ijskoud en dat apparaatje werkte niet mee. Die 10 minuten waren de langste 10 minuten van mijn leven en ik dacht alleen maar: Laat het getal alsjeblieft zo afwijkend zijn dat het overduidelijk is wat ons te doen staat. ik wil niet dat het een twijfelgeval is.
De veearts kwam terug, keek de andere veearts aan en zei:"12". (op dat moment zei het getal me niets, maar later vertelde de veearts me dat 4 al dubieus is, dus Ti was écht geen twijfelgeval..) Toen keken ze beiden naar mij en zei de tweede veearts:"Je kan hem beter laten gaan." En ik zei:"Dan gaan we dat doen."
We hebben zijn infuus afgekoppeld en hij strompelde achter me aan zijn stal uit, naar een plekje waar hij ingeslapen kon worden achter de stal. Het arme dier kon bijna niet op zijn benen staan, dus ik ging heel blij tegen hem praten: "Ga je mee vriend?? Ja, kom maar! Je bent zo knap hè, vent! Ja, je bent de allerknapste, kom dan, lekker ding, kom!" en hij leek wat kracht te krijgen. Eenmaal achter de schuur kon ik het echt niet aan om erbij te zijn als hij ingeslapen werd. Ik heb zijn hoofdje geknuffeld en gekust en gezegd dat hij de allermooiste is en altijd mijn allergrootste liefde zal blijven en dat het goed is zo. Samen met de buur-boer ben ik naar het keukentje gelopen en toen hebben de veeartsen hem zijn spuitje gegeven.
Toen het was gebeurd, ben ik bij hem gaan kijken. Zijn oogje was open en hij had zo'n mooie, vredige blik in zijn oogje. Hij had geen pijn meer, maar ik? Ik ga kapot.....
Alle drie de veeartsen die bij hem zijn geweest, hebben me verteld dat ze dit nog nooit hebben meegemaakt en dat ze dit echt niet zagen aankomen. Ieder normaal paard overleeft een infectie gewoon na een paar dagen koorts.. maar ja.. TiSento was geen normaal paard. Hij was half mens, half hond, half clown, halve idioot. Hij is geboren in een tijd dat het slecht met mij ging en hij heeft me weer in laten zien dat het leven mooi is. Hij heeft me weer leren lachen, leren genieten en omdat hij zo bijzonder was, heb ik altijd al het gevoel gehad dat hij nooit oud zou worden. Soms zei ik dat wel eens tegen mensen, maar iedereen verklaarde me voor gek. Want waarom zou hij niet oud worden? Tuurlijk werd hij gewoon oud! (ik wist wel beter, ik heb het altijd gevoeld).
Ik ben stapelgek op Daisy en Fiore en ik wil hun ook echt voor geen goud missen, maar Ti zat dieper, Ti was anders. Met Ti had je zo'n speciaal contact (TiSento betekent niet voor niets 'ik voel je') Hoewel ik me er wel eens schuldig over voelde, heb ik nooit onder stoelen of banken geschoven dat ik met hem een specialere band heb dan met Daisy en Fiore. En nu ben ik blij dat ik daar altijd voor uitgekomen ben. Als ik het achteraf pas had gezegd, zouden mensen kunnen denken: 'Natuurlijk, nu hij dood is, was hij ineens het bijzonderste paard dat je had.' Maar nu weet iedereen hoe gek Ti en ik op elkaar waren en beseffen veel mensen dat mij niets ergers had kunnen overkomen dan dit.
Ik voel me zo schuldig over de onnodige ruzies die ik met hem heb gevoerd.. maar zijn overlijden heeft me ook iets geleerd: Soms nam ik mijn paarden iets te vanzelfsprekend. Natuurlijk prijste ik mezelf gelukkig met dit prachtige gezinnetje, maar er waren dagen dat ik ze 'even snel' deed, omdat ik andere plannen had.
Nu Ti dood is, heb ik met mezelf afgesproken dat ik iedere dag dat ik bij Dais en Fiore ben, ik bewust van ze ga genieten. Al is het maar door 1 minuut stil te staan om gewoon naar ze te kijken en te genieten van deze twee prachtige wezens.. al is het maar 1 minuut per dag..
TiSento is gecremeerd, zijn as heb ik gelukkig voor mijn vakantie nog op kunnen halen. Ik ga een mooie urn voor hem uitzoeken en ik wil een mooie ketting laten maken waar ik een plukje van zijn staart en wat as in kan laten verwerken (als jullie tips hebben voor sites voor zulke kettinkjes, ontvang ik die graag, maar wel via pb).
Vent, TiVriend, TiClown, lekker ding van me.. Ik had jou nooit willen missen, ik weet niet goed hoe ik weer moet genieten zonder jou, maar liever deze 3,5 prachtige jaren met jou, dan dat ik je nooit had gekend. Ik had de tijd met jou nooit, nooit willen missen.
Jouw taak zit er hier op, ga die eeuwige groene weides maar lekker laten lachen met je idiote grappen.
Some infinities are bigger than other infinities. I can't tell you how thankful I am for our little infinity. You gave me a forever within our numbered days, and I'm grateful.
