Geplaatst 
De klik was er nog steeds maar hij had inmiddels van alles meegemaakt en was de weg kwijt. Hij schrok van alles, zelfs een boom. Ik ben veel met hem gaan wandelen, longeren, grondwerk en vooral plezier maken. Heel langzaam maar zeker groeide zijn vertrouwen. We hebben vele heerlijke buitenritten gemaakt, diverse rijlessen, een trektocht, fotoshoots, therapie, een vakantie op de Veluwe, een workshop koeien drijven, springen, grondwerk, wandelen, oefenwedstrijden maar helaas ook vele blessures.
Nu vallen alle blessurepuzzelstukjes samen.....Ver voor onze tijd samen heeft hij een blessure opgelopen aan een voorbeen dat nooit meer weg zou gaan. Om dat been te ontlasten, is hij de rest van zijn lichaam gaan belasten. Steeds weer een ander deel.
Het laatste deel was zijn 'goede' voorbeen.
Brio liep eind 2013 zeer onregelmatig niet zuiver. De ene keer liep hij licht kreupel op het harde, een andere keer in de rijbak. De ene keer was het tijdens de stap, een andere keer in de draf. Een andere keer was er weer niks aan de hand. Er was niks te voelen, niks was warm of gevoelig. Mensen dachten dat ik een blessure WILDE zien. Was dat zo? Ik wist het niet meer en zette Brio volledig op rust.
Na 2 weken rust wilde ik zien hoe het ging.
Op 18 januari 2013 nam ik hem aan de longeerlijn in de rijbak. Hij was lekker vrolijk en bokte kleine bokken voor zijn doen. Bij de laatste bok kwam de klap. Hij liep ineens op 3 benen. De oppervlakkige buigpees was gescheurd. Da zag het somber in. Ze had dit nog nooit gezien zelfs. Wel ooit van gehoord maar dat was bij topspringpaarden die midden in een sprong terecht waren gekomen. Niet bij een recreatiepaardje waar amper mee gereden werd en net 2 weken rust had gehad. Mijn wereld stortte (weer) in.
De da die ik om een second opinion had gevraagd, zag kansen. Zij wilde een vrij nieuwe behandeling proberen. Het was zwaar maar als hij daarmee pijnvrij de wei op kon, wilde ik het proberen. Hij kreeg 2 zeer pijnlijke spuiten direct in de pees en moest circa 100 dagen 24/7 op stal blijven. Wat hij ongelooflijk braaf over zich liet komen.
Na circa 100 dagen mocht hij eindelijk op een afgezet stukje wei naar buiten!
De pees was tegen alle verwachtingen in hartstikke mooi dichtgegroeid. Bij iedere controle weer een beetje meer. Brio zelf zag er ontzettend goed uit, totaal niet als een paard dat zo lang al met een heftige behandeling en revalidatie bezig was. De da zou nog 1 keer een controle echo komen doen, dan uitbreiden naar de hele wei en een maand later naar een rusthuis vertrekken waar hij van zijn pensioen zou genieten.
Een paar weken voor de laatste echo stuiterde Brio tijdens het binnenzetten. Hij steigerde heel laag, je zou het geeneens steigeren mogen noemen! Maar het was genoeg om hard op zijn geblesseerde been terecht te komen en er weer pijn aan te hebben. Toen ik de da belde, wilde ze niet geloven dat de pees misschien weer gescheurd zou zijn. Daar was de klap te klein voor, en bovendien was er niks warm of opgezwollen.
Helaas bleek op de echo dat de pees weer was gescheurd. Niet veel maar toch weer gescheurd.
De behandeling zou weer herhaald moeten worden. Of een half jaar op de wei zetten met medicatie en dan maar zien wat er gebeurde. Ik kon hem dat allemaal niet weer aan doen. En als de pees na zo'n kleine klap zo gemakkelijk scheurde, wat zou er dan wel niet gebeuren als hij een rondje door de wei rent of bokt?
De pees was te ver versleten.
Brio is 13 augustus 2014 van de pijn verlost. Een goud paardje met een ontzettend groot hart. Ik had me geen betere eerste eigen paard kunnen wensen. Hij kon me zo goed spiegelen. Hij heeft me geduld geleerd. Bij hem kon ik mezelf zijn. Hij wist me altijd op te vrolijken of juist de kast op te jagen. Aan de hand was hij ontzettend braaf en trouw, onder het zadel had hij een handleiding. Ik kon lezen en schrijven met hem. Hij had overal fans, iedereen werd ingepalmd door zijn klepperlippen.
Het is zo oneerlijk, hij was nog zo jong en vol leven. Iedere dag zonder hem doet verschrikkelijk pijn. Waarom nou hij?
