Geplaatst 
De zin waarmee alles eindigde.
Oh wat weet ik het nog goed, de eerste keer dat ik jou zag. Toen ze zeiden dat ik op Bob moest rijden was het eerste wat ik zei: "Bob? Wie is dat?", waarop ze zeiden: "daar dat paard met het geruite deken, een vos paard met een bles..." Ik ging je gaan halen in de weide, maar het was niet zoals de meeste ruiters hebben, dat ze smolten van hun blik. Dit had ik niet bij hem. Toen ik dan met hem reed ging het totaal niet. Zo snel was hij. Een tweede keer was het hetzelfde verhaal...Het ging ook niet. Daarna heb ik een tijdje niet op hem gereden.
Toen ik begon te springen achter een paar jaar moest ik vaak op Bob rijden, ik die totaal niet kon springen, kon dit plots wel. Die ene goeie les met Bob liet de vonk overslaan
Maar op een zondagochtend kregen we slecht nieuws op de manege...: "De manege is verkocht...", ik geloofde het eerst totaal niet, maar blijkbaar was het dus wel zo. Het eerste wat ik me afvroeg was: "En wat gebeurt er met de paarden?", Wat gebeurt er met Bob?"...Dit was zo een onzekere tijd, sommige paarden werden verkocht sommige niet. Er zijn kopers geweest voor Bob, die hem gelukkig niet hadden gekocht. Achteraf heb ik te horen gekregen dat ze Bob hebben gehouden speciaal voor mij.
Ik was dolgelukkig!
Toen de manege was verhuisd, was deze erg kleinschalig. Minder ruiters, minder paarden, minder lessen en minder kampen, maarja ik kon bij Bob blijven, dat telde.
Totdat, wij op een ochtend een brief kregen van onze lesgeefster. Er stond in dat als wij Bob niet huurden of koopten, dat hij wegging...En je kon zelf al raden naar waar...
Ik heb heel lang zitten zagen, tot de avond dat ik een boekje met de naam "Loyal" voor mijn neus geschoven kreeg. En ja hoor toen wist ik het, Bob was van mij.
En toen hoorde ik dus ook dat Loyal zijn echte naam was, maar ik heb deze nooit gebruikt. Wij zijn moeten verhuizen van stal, dit was veel dichter en handiger. Op het eerste zicht leek alles in orde te zijn. Totdat wij dus Bob extra eten wouden geven, achter een paar maanden vonden wij dat er iets niet klopte. En ja hoor, de paarden kregen niet zoveel eten. Zelfs Bob zijn extra eten die wij hadden gekocht ook niet. En door verschillende redenen zijn wij daar dan ook verhuisd, naar de oude stal, die ook nog eens waren verhuisd en dat was nu wel heel dicht.
De zomer ging heel goed, buiten dat hij dus erg mager was.
We hebben nog een fotoshoot gedaan, jumpings en vooral veel lol gemaakt!
Maarja de winter brak aan, een harde periode voor veel zwakkere oudjes. Onder zwak hoorde Bob jammer genoeg ook bij...
Bob had cushing en copd, dit werd al behandeld. Maar zijn hoesten verergerde alleen maar. Dus DA laten komen medicijnen, apparte stal en op vlaslemen. Zijn copd verbeterde, maar de rest ging achteruit. Hij was heel mager, geen conditie, struikelde veel,... Dus na de winter is hij op pensioen gegaan en hebben we hem op een weide laten aansterken. Maar hij verdikte niet, op een andere weide ook niet. Ondanks al het eten dat hij bijkreeg. De DA gaf zelfs de moed al op...
We zijn nog eens veranderd van weide, bij mijn shetlander. En toen wonder boven wonder, werd mijn lelijk eendje, een rond oudje!
Toen zijn we ook af en toe nog gaan wandelen, waarbij hij crosste, zijn hoofd in de grond stak, en gewoon vooruit trok om zo rap te lopen als hij maar kon! Oh wat was dat zalig!
Eind november sloeg het noodlot toe voor Bob...
Bob kreeg koliekaanvallen, de DA is geweest. Medicijnen en de dag erna zat er verbetering in.
Twee dagen later had hij erweer van. De DA begreep het niet, het werd ook erger en erger, dus zei hij dat het evengoed een tumor kan zijn aan zijn darmen. De dag erna zou hij een echo komen maken. Toen ik dit nieuws hoorde kon ik natuurlijk in tranen uitbarsten. Ik ben die avond naar hem gegaan en heb hem geknuffeld en gezegd dat hij moest vechten en doorgaan! Al voelde ik wel het einde aankomen. Zonder het te beseffen, deed ik de laatste keer de stal dicht waar hij in stond...
De dag erna te weten gekomen dat het dus inderdaad een tumor was aan zijn darmen, waardoor hij moeilijker at en mestte. We hebben hem medicatie gegeven, en hem nog laten genieten. We begonnen er aan te denken om hem na de examens te laten inslapen...
Echter gebeurde dit allemaal in de examens...
10/12/2013 21u30 krijgen we telefoon: "Bob had heel snel achteruit." De tumor was opengebarsten en beginnen bloeden. Bob was ook in shock.
Mijn mama had de DA gebeld, en ik was zodanig in paniek, dat ik niet ben mee geweest naar Bob. Heb er nog altijd spijt van. Dat ik niet bij zijn laatste adem was. Maar ik zal de herrineringen zeker koesteren!
Als twee bruine ogen je vragen,
help me want ik voel me niet fijn.
mag je dan,omdat je voelt dit is het einde, egoïstisch zijn?
als je van de dierenarts hoort ,
dit komt nooit meer goed,
en hij krijgt steeds meer pijn .
mag je dan,omdat je hem niet kunt missen, egoïstisch zijn?
als twee trouwe ogen zich sluiten voorgoed, en je zonder hem naar huis moet.
met een halster in je hand , en je hart vol pijn .
dan probeer je jezelf te overtuigen,
ik mocht niet egoïstisch zijn.
al die tijd met zen tweetjes,
elke dag was het een feest .
en in al die jaren is hij zelf niet 1 keer egoïstisch geweest.
Niemand die het weten kan
hoeveel ik van je hou
Niemand die mij troosten kan
in mijn verdriet om jou
Niemand die begrijpen zal
hoe vreselijk ik je mis
Niemand die beseffen zal
hoe erg die pijn wel is
Rust zacht maatje, het gaat je goed daarboven!
Sorry voor de lange tekst...
