Geplaatst 
Toen ze op een gegeven moment ook niet meer wilde draven en na stap al buiten adem was, zijn we naar de kliniek gegaan en hebben ze haar daar goed doorgelicht. Er was wel wat slijm te zien en DA zag dat ze duidelijk moeite had met ademhaling. Dus medicijnen mee, thuis lekker op de wei dag en nacht en afgewacht. Het benauwde werd steeds erger, elke dag de DA gebeld, ondertussen medicatie verhoogd en ook Prednisolon geprobeerd, ondanks de grote kans op hoefbevangenheid. Het was kiezen tussen 2 kwaden.
Toen dat ook niet aansloeg, zijn we vorige week weer terug naar de kliniek gegaan en heb ik haar daar gelaten. Ze hebben haar daar een paar dagen verneveld met medicatie, meerdere keren bloedonderzoek gedaan om te kijken of er toch niet een infectie was, maar dat was niet het geval.
Afgelopen zondag toen ik er was, was ze weer ver achteruit gegaan, het lukte haar ook niet om gras te eten, zo benauwd was ze. Maandag weer gesprek met DA, zouden nu nog 1 ander medicijn proberen, misschien dat dat wat zou doen.
Maar helaas..
Toen ik dinsdagavond met een stalgenootje bij haar ging kijken, was ze weer beduidend slechter. Ik vond dat dit niet langer moest en mocht duren. Ze wilde liggen, maar dat had ze de afgelopen 5 weken al niet meer kunnen doen. Ze stond te wiebelen op haar benen, in de hoek van de stal voor steun, fleemde de hele tijd en kreeg van een appel eten al een hoestbui. Ze had paniek in haar ogen en kreeg gewoon veel te weinig zuurstof binnen. Ze was in 4 weken tijd extreem dampig geworden en niets kon haar verlichting geven. Daarna de DA erbij gehaald, die heeft alles klaargezet. We hebben nog even gewacht op 2 mensen die onderweg waren, hebben toen alle appels en brood gegeven dat ik bij mij had en flink geknuffeld.
Toen haar meegenomen naar de narcose ruimte met de kussens, ze wilde maandag en dinsdag de stal niet echt uit, maar nu liep ze zo mee.
Ze heeft eerst een spierverslapper gehad, daarvan zakte ze al in elkaar en toen de narcose werd ingespoten was ze eigenlijk al weg. De bewuste spuit heeft ze nog geen eens gehad, de narcose was al genoeg om haar rust te geven.
Daarna nog bij haar gezeten, een pluk manen en staart geknipt en nog even gekieteld op het plekje waar ik normaal niet aan mocht zitten...
Het was goed zo, hoe verdrietig ook, het was fijn om haar niet meer zo paniekerig te zien ademhalen.. Ze is 21 jaar geworden, we hebben bijna alle takken van de paardensport wel een keer geprobeerd, ze heeft 2 mooie veulens gekregen waar ze heel goed voor gezorgd heeft. Ik heb haar meerdere keren vervloekt, maar we hebben ook hele mooie momenten samen mee gemaakt. Ze was altijd mijn maatje, waar ik altijd weer bijkwam.
Ondanks haar Cushing, dat 4 jaar geleden werd geconstateerd, reden we nog vrij fanatiek en gingen we nog wel eens een weekendje weg. Tot op de dag van haar overlijden glom ze als een spiegel en zat ze onder de appeltjes. Ze was ook verder niet "ziek", ze kreeg alleen geen lucht meer.
Een paar jaar geleden..
Afgelopen zondag nog even in het zonnetje
en afgelopen dinsdag, ze was moe, op en uitgevochten.
Mijn maatje, voor altijd in mijn hart!
