Geplaatst Lagune
12 mei 1993 † 7 augustus 2014
12 mei 1993 † 7 augustus 2014
Helaas heb ik op 7 augustus 2014 afscheid moeten nemen van 'wonderpaard' Lagune, een bijzonder paard dat o.a. op bokt bekendheid heeft verworven met zijn bijzondere verhaal in dit topic: [ITP] Hij is... Rijp voor de slacht
Het is een gure winterse dag in december 2003 als ik als 14 jarig meisje Lagune cadeau krijg van mijn moeder. Al snel bleek Lagune een ware clown in omgang, een tank om te rijden en een dier met een bijzonder eigenaardig karakter .
Daar waar hij velen anderen in de maling nam en met de kont in het zand deed belanden, bracht Lagune mij juist een ongekend gevoel van veiligheid, geborgenheid en vriendschap.
Het bracht ons een bijzondere klik die velen niet onopgemerkt is gebleven. Ik kon hem vertrouwen bij alles wat ik deed, en we genoten samen van ieder moment.
In de loop der jaren bracht hij mij velen levenslessen, en is hij me van ongekende steun geweest gedurende mijn puberteit. Lagune deed mij groeien als mens, maar ook als amazone. Met zijn bijzondere karakter dwong hij respect en waardigheid af bij iedereen; Hij schuurde en schaafde me tot de persoon die ik vandaag de dag ben, maakte mij bewust van actie-reactie, leerde mij vooruit denken, doordachter te zijn en intense waardering te hebben voor de innige band die tussen mens en dier haalbaar is. Iedere vorm van progressie dien ik te koesteren, fouten zoek ik dankzij Lagune eerst bij mezelf. Maar het meest dankbare ben ik hem voor het engelen geduld en de rust die hij mij gebracht heeft.
Bij leven is Lagune door velen liefhebbers en dierenklinieken een ‘wonderpaard’ genoemd. Met zijn medische voorgeschiedenis vol peesblessures en insuline resistentie had hij in theorie namelijk al jaren dood moeten zijn. Zijn bijzondere karakter, onze liefde en de wil om ‘beyond the borders’ te denken heeft gemaakt dat wij nog velen jaren extra van elkaar hebben mogen genieten in verbazingwekkend goede gezondheid! Toch is in de 12 jaar dat we – met tussenpozen – samen zijn geweest door pure pech, het geluk nooit lang aan onze zijde geweest.
Zoals in zijn oude topic te lezen is, heb ik Lagune eind 2007 door omstandigheden moeten verkopen aan particulieren. Enkele maanden later bleek hij - ondanks zijn medische voorgeschiedenis – iedere dag te werken als manegepaard. Het brak mijn hart om te zien hoe al die drukte ten kosten ging van zijn gezondheid, humeur en paard-zijn. Op dat moment beloofde ik hem dan ook: Als jou tijd gekomen is om met pensioen te gaan, weet dan dat je welkom bent en dat ik je zal verzorgen tot je allerlaatste bries’.
En zo geschiedde. Als eind november 2011 de telefoon gaat, krijg ik te horen dat Lagune volledige Total-loss is (artrose, zeer complexe peesblessure en insuline resistent) en die week geslacht zal worden, afgekeurd door 4 dierenartsen. Als ik de volgende dag bij hem ga kijken tref ik op stal een zielig hoopje ellende aan; Zijn rechterachterbeen was bijna verdubbeld qua omvang en kon hij nauwelijks belasten, zijn hoeven stonden samengeknepen rondom op beslag (formaat c pony hoefje, Lagune was ruim 1.65mtr). Stijf en stram strompelde hij zijn stalletje uit; Geen sprankje levensvreugd, niets van de waardige gentlemen die hij ooit geweest was.
Ruim een uur heb ik huilend naast hem gezeten in het stro ’Oh mijn lieve vriendje, wat moet ik nu toch doen… wil je dat ik je laat gaan?’
Zijn mooie zachte neus kwam zachtjes briesend naderbij en Lagune legde zijn hoofd te rusten op mijn schouder. Zachtjes likte hij één van mijn tranen weg… Voor mij was de boodschap dubieus, hij was op… Ik twijfelde, maar kreeg toch het gevoel dat hij het wilde proberen.
In worsteling met mijn gevoelens vertrok ik naar huis om te overleggen met het thuisfront; 3 paarden konden we onmogelijk betalen. Na uitvoerig overleg met mijn dierenartsenteam en hoefsmid, besluiten we de gok te wagen en Lagune nog enkele weekjes ‘pensioen’ te bieden.
Een triest en verdrietig paard, de 1e avond 'thuis'.
Op kerstavond ’11 arriveerde hij veilig op mijn erf. Het was een zichtbaar ongelukkig paard, en die nacht ben ik diverse malen naar stal gereden om mijn lieve vriendje te controleren. In de dagen die volgde werd hij zichtbaar vrolijker en levenslustiger en besloot ik over te gaan tot een alternatieve behandeling van zijn ernstige peesblessure met goedkeuring van DAP Bodegraven & Delta omdat we daar reeds in 2006 ook al succesvol mee waren geweest.
Meneer kreeg ook weer praatjes voor 10!
We verwijderde zijn orthopedisch beslag, stopte zijn glucosamine en namen velen maatregelen om zijn insuline resistentie te stabiliseren. Middels duivelsklauw verdoofde we de artrose tijdens zodat aan de hand stappen mogelijk was om de doorbloeding van de pees te optimaliseren. In de eerste periode was ik gemiddeld zo’n 5 uur per dag bezig met zijn revalidatie, maar het wierp zijn vruchten af. Hij verloor velen tientallen kilo’s, we corrigeerde zijn hoefstand waardoor de afrolling verbeterde, en wisten uiteindelijk ook de artrose te remmen. In januari vloog hij dus al zo door de bak: TIP: GELUID UIT
In maart ’12 (3 maanden later) kregen we groen licht en werd Lagune opnieuw goedgekeurd.
Omdat de behandelingen van mijn zorgenkind nogal veel geld en tijd kosten besloot ik mijn 2 gezonde paarden te verkopen zodat ik mij volledig op Lagune kon concentreren. Het voelde als de enige juiste keuze!
Zo nu en dan genoten we van een ritje, maar zijn voornaamste dagbesteding bestond uit gras sprietjes tellen, ellenlange poetsbeurten, knuffelen en wandelingen aan de hand. Ik had hem immers een fijn pensioen beloofd
Lagune vond het allemaal prima!
Knapte ook steeds meer op!
In september ’12 verhuisde Lagune tijdelijk naar rusthuis Jakari. Door mijn zwangerschap en terugkerende bekkenproblemen kon ik hem helaas niet langer zelf verzorgen. De intentie is altijd geweest om hem vlak na de bevalling weer naar huis te halen, maar helaas werd mijn man in januari ’13 ernstig ziek en raakte volledig verlamd en rolstoel gebonden. In de periode die volgde kon ik Lagune nauwelijks opzoeken, en werd het financieel gezien onmogelijk om een stal dichterbij huis te financieren omdat manlief inmiddels ook zijn baan kwijt raakte.
Juist in zo’n heftige periode verlangde ik er ontzettend naar om mijn verdriet met Lagune te delen. Hij bracht me rust, nieuwe kracht en moed. Maar helaas.
Maanden gingen voorbij, en het gemis werd met de dag groter. Manlief herstelde wonderwel vrij aardig en op 1 juli ’14 kreeg ik eindelijk de mogelijkheid om Lagune dicht bij huis te stallen. We hebben die dagen feest gevierd en maanden uitgekeken naar hét moment. Onze hereniging was bijzonder, en Lagune was zichtbaar blij om weer ‘thuis’ te zijn. Hij was weliswaar weer veels te dik en oogde onverzorgd maar dat zou wel goed komen.
Iedere dag genoten we als vanouds van de poetsbeurten, wandelingen en knuffels. Inmiddels bleek Lagune ook een prima kinderpony te zijn voor mijn 5 jarige zoon:
Op 6 juli besloot ik zelf ook voor het eerst sinds 2 jaar een keer een ritje te maken. Onder het toeziend oog van mijn moeder en zoon was ik getuige van een klein wonder; Precies de dag daarvoor had ik mezelf afgevraagd of Lagune het allemaal waard was geweest…. Al die tijd, die kosten, die investeringen. Toen ik Lagune die avond zo fijn en soepel onder het zadel voelde bewegen terwijl hij probleemloos changeerde om de pas, en moeiteloos enkele Z oefeningen uit zijn mouw schudde in de welgeteld 7 minuten dat ik op zijn rug zat… Kon ik alleen maar huilen van geluk. Ik was zo dankbaar, zo blij, zo gelukkig… Bij het afzadelen zeiden mijn moeder en ik tegen elkaar; “Vreemd, het was als een ererondje”
Dat was het ook. Op 7 juli werd ik gebeld dat Lagune op 3 benen in de bak stond, na een val. DAP Bodegraven vermoedde een breuk in de tuber coxae (heupbeenknobbel) en direct zijn we met de behandeling begonnen. Ik vond het niet eerlijk om mijn 22 jarige vriendje nog onder volledige narcose te laten brengen, en met ruime kans op genezing waren pijnstillers en stalrust voor minimaal 6 weken voldoende.
Helaas trad er na 2 weken nog steeds geen enkele verbetering op. Toen een ander paard mij bijna omver liep, schoot Lagune me te hulp door op 3 benen (hij belastte het nog steeds nauwelijks) aan te galopperen en het desbetreffende paard af te weren. Typisch Goen, die beschermde me altijd als er gevaar dreigde. Toen begonnen we weer van vooraf aan.
Op 17 juli maakte ik de afspraak om Lagune in te laten slapen, maar besloot nogmaals met de kliniek te gaan overleggen omdat ik twijfelde aan de diagnose. Ik kreeg gelijk, en besloot gericht zijn achterbeen te behandelen als peesblessure. Hij ontlastte zijn been vaak en had vooral moeite met draaien, maar begon steeds beter te bewegen en had nog altijd praatjes voor 10…. Zolang Lagune praatjes heeft, dan zit het goed….
Op 5 augustus hebben we samen nog een fijne wandeling gemaakt, ook van de dierenarts kreeg ik te horen dat ze goede progressie zagen. Ik geloofde eindelijk weer in een goede afloop, en liet mijn moeder nog enkele foto’s van ons samen maken.
Helaas werd ik op 7 augustus gebeld dat Lagune zwaargewond op stal stond. Vermoedelijk koliek. Vanaf dat telefoontje wist ik dat ik hem kwijt was. Gedwee volgde hij me uit stal terwijl ik de dierenarts verzocht om hem te komen euthaneseren. Oh wat deed me dit verdriet, wat voelde dit zuur.
Om 10.47u is hij vredig ingeslapen.
Het spijt me vriendje, ik mis je vreselijk…. Iedere dag weer.
Vrij kun je zijn,
in onze vreugde van herinnering,
daar waar je veilig en geborgen,
Gehuld in liefde bent.
Rust zacht lieve Goentje,
Bedankt voor alles.
in onze vreugde van herinnering,
daar waar je veilig en geborgen,
Gehuld in liefde bent.
Rust zacht lieve Goentje,
Bedankt voor alles.
