Geplaatst 
Ik heb geen idee waar te beginnen. Mijn alles, mijn beste vriend, mijn zielsverwant, is er niet meer. Als deel van mijn verwerking maak ik dit topic, als eeuwige herinnering, al zal ik hem nooit vergeten.
Duncan was mijn eerste paard. Ik heb 26 jaar lang gewacht op, gespaard voor, geoefend voor een eigen paard... Wat een droom toen ik bedacht had dat het mogelijk was, sprong ik een gat in de lucht, ik kon gaan zoeken!
Na een aantal paarden getest te hebben, kwam ik in Brabant terecht bij Duncan, een BWP ruin van toen 5 jaar, bijna 6. WAT een paard... Prachtig! Ik had gelijk een klik met hem, ook al werd ik door de verkoopster eigenlijk gewaarschuwd. Hij was moet proefrijden moeilijk, maar ik voelde de klik.
Ik kocht hem, en we haalden hem op voor de keuring. Bij de kliniek voor de keuring gaf hij nog een geweldige show weg. Mijn vader die mee was maakte prachtige foto's van de hele dag.
Het eerste jaar was heel zwaar met hem, maar ik heb altijd vertrouwen gehad dat het goed zou komen. Duncan was een behoorlijk ' verkloot' paard, die echt weer opnieuw moest leren vertrouwen en rijden. Niet zonder slag of stoot, maar we werden de dikste vrienden. Na een half jaar verhuisde ik hem van een manege naar een pensionstalling, waarhij heerlijk in de winterwei mocht. Dat was de groep die het hele jaar dag en nacht buiten stond, voornamelijk bestaande uit tinkers en andere koudbloeden. Hij vond het heerlijk elke dag buiten te staan. Hele dag spelen, hengstige merries dekken, en al heel snel was hij de baas van de kudde.
Hij had een superfijn karakter, volgde mij overal. Af en toe ongeduldig, maar hee, je bent een paard en je wilt wat...
Rijden ging steeds een beetje beter, en met de juiste begeleiding durfden we het aan om te gaan starten. De B en L1 vlogen we door, de eerste wedstrijd hadden we 196 punten en een eerste prijs, en dat ging maar door... L2 werd iets lastiger. We kwamen er met de DA achter waarom Duncan veel struikelde, en altijd tactverlies had in de middendraf, en totaal 0,0 talent voor springen: hij had zeer waarschijnlijk een neurologische storing, ergens in zijn lijf. Omdat dit geen grote problemen gaf, hebben we het gewoon zo gelaten.
Enige verandering was dat ik stiekem ging doorzitten in de middendraf, waardoor ons cijfer van meestal een 4 of 5, naar meestal een 7 en een enkele 8 ging...
In zijn laatste wedstrijd liep hij de sterren van de hemel, 203 punten en 195, met geweldig leuk commentaar van de jury. Zelfs een 9 en een 8 voor wijken. Was was ik blij...
Duncan was altijd mega relaxed op wedstrijd, stond op stal al bekend als de joint-rokende-neger... Zo oneindig cool als hij was...
Mijn een-na-laatste ritje met hem was de onderlinge wedstrijd van stal. Ik reed een M proef, en vroeg de jury officieel te punten, ipv onderling omdat ik wilde weten of we klaar waren voor de overstap. We kregen 185 en zeer lovend commentaar.
Bij de onderlinge zit ook een vaardigheidsparcourtje. Veel paarden vinden t doodeng, maar alles wat anderen eng vonden, vond Dunc juist prachtig... Dus kom maar op met die metershoge opblaaspoppen, waaiende struiken en overalls!
Naast de dressuur waren Duncan en ik ook niet vies van een lekkere buitenrit. Vooral alleen op pad was heerlijk. Ik voelde altijd aan wanneer het tijd was om de benen weer eens te strekken... We lieten de stalgenoten thuis, en trokken er met zn tweeën op uit. Deze zomer haalden we nog de 52 km/h, en wat vonden we het heerlijk. Helemaal uitgewaaid weer thuiskomen, samen nagenieten...
Hij was ondertussen ook een grote knuffelkont geworden. Dressuur kon eigenlijk nog steeds niemand met hem, maar mijn vriend heeft twee keer op hem rondgestapt (terwijl die best bang voor paarden was) en zelfs de man van de staleigenaresse heeft er laatst op gezeten.
Hij was de koning van de wei, mijn vriend, mijn alles... En nu... is hij er niet meer. Nog maar tien jaar oud, we waren klaar voor de M, ik had pas een mooie trailer voor hem gekocht, een trailerlaadspecialist erbij gehad, wilde met Duncan tochten gaan rijden, we wilden zo ontzettend veel...
Maar ik ging op vakantie, en zei Duncan gedag op stal, terwijl hij zijn brokken at. Na enkele dagen vakantie belde 's avonds de staleigenaresse. SCHRIK. Dat is nooit een goed teken. Duncan leek koliek te hebben, dus de DA was al onderweg. Ik schrok me kapot, heb vanaf dat moment al gejankt. Duncan was zo ontzettend sterk, had altijd wat, maar nooit echt iets... Hij was lomp en onhandig met zichzelf, maar ziek zijn kende hij niet. Altijd in blakende gezondheid, je tegemoet glimmend. En nu... Koliek. De DA belde, en zei dat het niet goed was. Of ik wilde dat ze ermee naar de kliniek gingen en of ik dan een eventuele operatie wilde. JA!!! GAAN!! Later is me verteld dat hij vreselijk veel pijn heeft gehad. Ze kregen hem amper zijn stal uit, hij liet zich steeds vallen. Ze hebben hem met 6 man op de trailer moeten zetten, die hij afgebroken heeft... De trailer is ernstig beschadigd, waarschijnlijk heeft hij staan steigeren van de pijn. De staleigenaresse zei dat als ik het met mijn auto en mijn trailer was geweest, we waarschijnlijk van de weg geraakt zouden zijn, of omgeslagen.
Toen ze op de kliniek waren kreeg ik weer een belletje. Ze zouden gaan opereren. Het leek de dikke darm te zijn, bloedwaarden nog goed, en enig geluid van dunne darm te horen. Ik hield nog even hoop... Ik zou na drie uur weer gebeld worden, met hoe het gegaan was. Ik werd na een uur gebeld. Het was helemaal mis. Het probleem zat bij de dunne darm, die was volledig verdraaid. Ze moesten 12 meter darm verwijderen, hij zou 6% kans op overleving hebben, en je zou niet weten hoe hij er uit zou komen.
Mijn wereld stortte in, ik zag alles langs me heen gaan. Ik heb de camping bij elkaar geschreeuwd, bijna de tent onder gekotst, ik heb gehyperventileerd, in paniek geraakt. Na een paar minuten gebeld dat ik mijn geweldige Duncan dat niet aan kon doen. Zelfs als hij het zou overleven, mijn paard was niet geschikt als stalpaard, als kasplantje. Hij was Big D! De grote stoere! De leider van zijn kudde! Dat kon ik hem niet aan doen, en ik heb, op meer dan 1200 km afstand van mijn grote liefde, moeten besluiten hem te laten gaan.
De volgende dag hebben we ingepakt en zijn we naar huis gereden, mijn vriend 10 uur, ik heb nog 2 uur achter het stuur gezeten, maar dat was bijna niet te doen. De hele weg heb ik gehuild. De volgende ochtend is mijn vader naar ons toe gekomen, en zijn we naar Emmeloord gegaan, waar ik nog afscheid kon nemen van zijn lichaam. Dat was inmiddels bijna 2 dagen dood, dus niet fijn om te zien/ ruiken. Toch ben ik blij dat ik er geweest ben. Ik heb hem geknuffeld, geaaid, gekust. En wederom die enorme paniek. Duncan was mijn veilige haven, mijn thuis. Bij hem voelde ik me echt thuis, nog meer dan in mijn eigen huis. Zelfs mijn vriend wist dat Duncan altijd op nummer 1 zou staan, die was onvervangbaar. Ooit heeft Duncan mij zelfs zo weten te kalmeren dat hij mijn relatie gered heeft. En nu moet ik zonder hem verder. Ik weet niet hoe, ik val in een gat. Het is nu dik een week geleden. Ik ben in drie dagen 2 kilo afgevallen, heb alleen maar gehuild. Het heeft een week geduurd voor ik weer andere kleren dan een joggingbroek aantrok, en elke avond in bed huil ik. Weer een dag voorbij, zonder hem... Iedereen om mij heen is geschokt. Stalgenoten zijn enorm geschrokken, vrienden, de dierenarts zelf, iedereen die Duncan kende was onder de indruk. Iedereen die ons kende, zag de magie. Mijn leven draaide om hem. Ik werkte om hem te onderhouden, ik woon in een dorp zodat Duncan een fijne omgeving had, ik heb een bedrijfje gestart omdat Duncan me liet zien dat ik het kon. Hij was en is constant in mijn gedachten, ik mis hem met elke vezel in mijn lijf.
Nu komt er een fotoboek, en een prachtig zilveren armband met zijn haren erin. Er liggen stapels kaartjes, er staat een bloemetje op tafel. Maar ik ben gebroken.
Nog 1 keer een dag, nog 1 keer echt afscheid kunnen nemen, zijn warme adem, zijn zachte vacht. Mijn god wat mis ik hem....
Mijn tante uit Engeland stuurde mij per post dit prachtige gedicht:
How can I bear to lose you,
my precious gentle one,
to know that you will not be here
when my day is done.
So much of my heart, my love,
have I given up to you,
how then can I stand the pain
now that your life is through.
My sorrow overwhelms me,
the tears so freely flow,
how can I carry on my life,
with a heart that's laden so.
Then the answer comes to me
from the stillness of my soul,
remembering the love we shared
will help to make me whole.
I'lll hold you in a special place,
so deep within my heart,
and in these loving memories,
we'll never be apart.
You will not be so far away,
your presence I will feel.
I'll wrap myself in memory
and slowly I will heal.
The years we shared, the little joys,
the laughter and the tears,
my love for you will never die,
but strengthen with the years.
So fare you well, my precious love,
I gently let you go,
and pray to all the Gods' there be
that you will always know,
I loved you so,
my little one, that love will never cease,
I gave you warmth, I gave you love,
and now I give you peace.
my precious gentle one,
to know that you will not be here
when my day is done.
So much of my heart, my love,
have I given up to you,
how then can I stand the pain
now that your life is through.
My sorrow overwhelms me,
the tears so freely flow,
how can I carry on my life,
with a heart that's laden so.
Then the answer comes to me
from the stillness of my soul,
remembering the love we shared
will help to make me whole.
I'lll hold you in a special place,
so deep within my heart,
and in these loving memories,
we'll never be apart.
You will not be so far away,
your presence I will feel.
I'll wrap myself in memory
and slowly I will heal.
The years we shared, the little joys,
the laughter and the tears,
my love for you will never die,
but strengthen with the years.
So fare you well, my precious love,
I gently let you go,
and pray to all the Gods' there be
that you will always know,
I loved you so,
my little one, that love will never cease,
I gave you warmth, I gave you love,
and now I give you peace.
