Geplaatst 
Deze foto heb ik vrijdag 13 juni op mijn Facebook gezet. Enkel en alleen met de tekst Good bye my love good bye.
Ik was 21 jaar, woonde samen en was nogal eigenwijs. Mijn bijrijdpaard werd ingeslapen en ik zei ik ga een paard kopen. Ik wilde een fjord. Pablo was de eerste waar we gingen kijken. Ik vond het echt leuk, maar zei wijs tegen de mensen dat ik meer paarden wilde zien om een juist beeld te krijgen. Een aantal paarden later toch voor Pablo gekozen. Afspraak gemaakt en joehoe niks geen ongeluk op vrijdag de 13de september in 2002. Pablo werd goedgekeurd en mocht mee naar Starnmeer. Wat een lief paard, binnen 24 uur reed ik een rondje polder met hem (uiteraard zonder cap indertijd) Ik heb hem wat vervloekt in het begin als hij gewoonweg de rijbaan uit draafde. Maar gaande weg ging het beter. We hebben zoveel van nederland gezien, zoveel vrienden gemaakt in de fjordenwereld. Endurance een paar keer gereden en veel gewoonweg buiten rijden toen ik eenmaal zelf vervoer had. Ook hebben we hem weer ingespannen na lange tijd. Kwestie van kar er achter en gaan, geen probleem. Hij heeft ook met mijn zijn ABOP proeven gelopen en is daarmee model geworden (op de keuring al voorlopig model). Vooral in het bos was hij erg op zijn plek. In 2010 is hij naar een fjordenwereldlid gegaan om daar lekker in het bos te rijden/mennen etc. Ik heb toen een tuigpaard gekocht. Voor beiden een juiste beslissing. Maar heel eerlijk hoe fijn vond ik het dat ik hoorde dat hij terug kwam naar mij. We kregen de paarden bij huis dus geen probleem. Ik hou echt van deze pony bizar gewoon. Helaas werd hij in februari 2013 kreupel, foto's laten maken in april en jawel spat linksachter. Vorig jaar zomer werd hij wel wat beter, echter in de afgelopen winter heeft het mij vele nachten rust gekost. Want wanneer is het genoeg? Meerdere mensen hadden me gewaarschuwd dat hij wel kreupeler kon worden door de spat. Bij de een duurde het proces een halfjaar bij de ander veel langer. Hoe lang moet je aan zien dat je paard wat zo vreselijk graag loopt en dramt in een rustig bedeesd paardje veranderd. Maar goed, toch doorgezet en alles gedaan om het hem comfortabel te maken. Enkele weken geleden werd hij slechter, ik dacht dat hij in een gat op de wei gestapt was. Even een paar weken medicijnen erin om hem erdoor heen te helpen. Echter dat ik 12 juni vroeg of mijn man de paarden op de paddock kon zetten appte hij mij terug. De dames staan op de paddock Pablo wilde niet. Prima, hij kon wel gras gebruiken. Ik kwam laat thuis en pablo stond bij het draad. Eten gegeven en manlief zij dit is niet goed roos. Mijn lieverd kon ook niet meer op zijn rechterbeen staan. Ik ben nog uren bij hem gebleven, samen liggen in de paddock tot 1 uur 's nachts. Ik had hem wat meer medicijnen gegeven. Maar om 6 uur was er nog niks veranderd. Op dat moment moest ik het besluit nemen. Die dag zou aan al zijn lijden een einde komen. Tranen met tuiten heb ik gejankt die dag. Wie ben je dan wel niet om zo'n besluit te nemen.
Alles geregeld met de DA en rendac. Het was mooi weer en ik ben de hele dag bij hem in de wei geweest gewoon liggen en poetsen. Voordat de DA kwam heb ik hem de laatste wortels en appels gegeven. Tot de laatste adem lag ik tegen hem te praten. Mijn lieve Pablo ik mis je zo
Heel veel sterkte, ik weet helaas hoe rot het is om je maatje te moeten verliezen 
