Geplaatst Ik schrok maar dacht: ze is vast ergens in gaan staan, het zal wel meevallen.
We gingen richting de boerderij en toen we daar aankwamen heb ik mijn halster gepakt en zijn we naar de wei gegaan, waar jij in stond. Je lag achterin de wei, niks bijzonders, dat deed je wel vaker. We liepen naar je toe en je stond niet op, wat je normaal wel altijd deed. Ik schrok, je zag er slecht uit.. Ik gaf je een aai over je hoofd en ik deed jouw halster om. Ik wilde je overeind helpen, maar je bleef liggen. Jouw eigenaresse kwam er al aan. Samen met wat anderen hebben we je overeind geholpen. Je stond te trillen op je benen en we moesten je, stapje voor stapje, meenemen naar de voorste wei, zodat ze je goed in de gaten konden houden. Het ging langzaam en slecht, je zweette van de inspanning, en je liep slecht, heel erg slecht. Jouw linker achterbeen functioneerde niet zoals het hoorde, en je wilde er geen druk op zetten, ik heb mijn tranen moeten inhouden en bleef maar tegen je fluisteren: 'Goedzo meisje, hou vol..'
Eenmaal in de wei aangekomen bleef je rustig staan, een beetje om je heen te kijken, zoals je altijd deed. We lieten je rusten en ik moest je, met tegenzin achterlaten. Het deed me veel pijn om je zo te zien.
Een tijdje later, toen ik terug was van het rijden (op een andere pony dit keer..), ging ik meteen naar je toe, je stond op me te wachten. Ik heb mijn armen om je heengeslagen en zo ben ik, samen met jou, een tijd blijven staan. Ik ben je gaan poetsen, zo zag je er toch een beetje goed uit..
Ik ging je wat water en voer brengen, kijken of je wat wilde. Je nam niks aan, ik maakte me nog meer zorgen. Je at wel wat gras, en later at je, in plaats van je subli, wel wat biks met muesli. Ik voelde me opgelucht, het ging weer wat beter met je. Maar het lopen, dat ging nog steeds slecht..
Het werd al laat, we moesten je achterlaten. Ik heb je nog lang geknuffeld, lieve woordjes tegen je gefluisterd, en gezegd dat alles goed kwam. Ik heb je nog een laatste kus gegeven en toen moest ik gaan..
Vandaag kon ik niet naar je toe, jouw eigenaresse ging wel. In het begin van de middag belde ze mijn zus op om te vertellen hoe het met je ging: nog steeds hetzelfde als gister, je had een deken op gekregen, en je had gelukkig alweer gegeten. Toch zat iets me niet lekker..
Ik ben naar een vriendin gegaan voor afleiding, en om half 6, heb ik te horen gekregen dat je was ingeslapen. Mijn hart brak. Ik barstte in huilen uit. Mijn lieve meisje, waar ik bijna 3 jaar voor gezorgd had, was opeens weg, helemaal weg. Mijn vriendin troostte me en ik ben daarna weggegaan. Thuis wisten ze het niet, ze vroegen hoe het ging en toen barstte ik alweer in huilen uit. Ik heb lang met tranen op de bank gezeten, en toen ging ik naar boven, waar ik nu, nog steeds met tranen in mijn ogen, dit bericht typ..
Dag mijn liefste meisje, mijn gekke, oude pony, waar je alles mee kon. Het was je tijd, je was oud, je had pijn, en het is goed zo. Ik hou van je, en ik vergeet je niet.. ♡
Sterkte! 
