Geplaatst Het begon halverwege de zomer. nu al bijna 5jaar terug reed ik op een ex draver van mijn beste vriendin. had thuis op dat moment geen paard en was verliefd op Ramano. nu ik dit typ krijg ik weer tranen in mijn ogen.
mijn beste vriendin verkocht het paard omdat zij een paard er bij wou, Ramano was van haar moeder en die vond dat oke, ik had destijds een eigen paard en vond het niet zo erg zolang we wel contact konden blijven houden. ik had met hem 1.40 hoog gesprongen en wedstrijden gereden en super veel van hem geleerd. wou hem het liefste zelf hebben maar dat mocht niet..
en toen begon het, eerst veel contact met dat meisje gehad en toen ineens verdween zij op hyves. On opgemerkt kwam ze later toch weer terug in mijn gedachten, was wel benieuwd waar mijn knappe vent gebleven was. nou via facebook gezocht en ja gevonden. met mij wou ze niet praten maar toen mijn beste vriendin contact met haar had gelegd vertelde ze dat Ramano overleden was.
wauw dat doet zeer. zo'n enorme klap in je gezicht...
hij was zo braaf, sprong altijd op zijn rug als hij in het land stond. heerlijk relaxen en hij lekker grazen
als hij lag kon je altijd lekker bij hem zitten
Lekker met hem springen
de allerlaatse keer van ons samen
( toen we hem daar nog eens opzochten) 
toen die pijn iets minder was en ik me ging focussen op mijn studie kwam ik bij een stage en daar werkte een vrouw en haar dochter rijd bij de zelfde manege waar ik vroeger bij zat. ik vroeg haar naar mijn favoriete paardje daar Presco een bruine pony met zwarte manen en staart. heel veel met hem meegemaakt. kende hem al vanaf dat hij er net was. maar hij was daar niet meer. ik dacht -en Hoopte dat hij verkocht was maar nee helaas.. ook overleden (koliek aanval..)
boem nog zo'n klap recht in je gezicht..
van hem heb ik ook niet eens een foto..
december 2013.. jaar bijna voorbij en ja daar ging ze. mijn dierbaarste merrie, oh wat moest ik huilen..
ze was van mijn opa, ze heeft veel bijzondere en goed gepresteerde veulens gebracht ook de bekende
Shalon Stanford (als ik het goed schrijf) van Jody van Gerwen.
mijn vader maakte me wakker; "Natascha? Natas? ben je wakker?" ik antwoordde met een "ja" mn vader zei dat Mirage was ingeslapen, ze had de maandag een hersenbloeding gehad en vrijdag was mijn opa opgevallen dat ze een evenwicht stoornis had, hij naar de kliniek met haar en helaas het kon niet langer zo. ze is vredig ingeslapen zei mn vader. ik stormde mijn kamer uit en vloog met tranen in mn ogen in zijn armen. ik kon niet meer ophouden met huilen.
met haar 1ste hengst veulen die nu in Mexico staat als dekhengst
mis haar zo..
voel mezelf er zo schuldig voor.. iedere keer als ik er weer aan denk aan hun alle 3 moet ik huilen. en denk ik "wat als dat" "wat als dit" "wat als het anders was" helaas kan en mag ik daar niet meer achter komen. het spijt me lieverds..
had ze graag alle 3 thuis gehad, ze opgevangen en van hun genoten.
i love them!
