Geplaatst In de eerste week dat ik haar op proef had vond ze mij niet zo leuk en tijdens het rijden boktte ze telkens als ik haar aanspoorde. Dit was allemaal uitproberen. Een paar weken later was ik van haar gevallen in de binnenbak. Nadat ik er weer op kon na zware kneuzingen ging alles steeds beter. De dressuurles die we 1 keer per week hadden ging steeds beter ook al vonden wij daar zelf niet zo heel veel aan.
We reden ook vaak buiten op de hei en in het bos en dat vond ze super! Ook deden we aan horseball wat ze geweldig vond, ze duwde alle andere paarden aan de kant en was ook super snel.
Ook springen deden we wel eens oefenen maar dat moest ze nog allemaal leren.
Ik reed er ook vaker zonder zadel en met een halster op en gingen we gewoon zo rijden in de bak..
Ze vond eigenlijk alles leuk en uiteindelijk kon ik alles met haar en hadden we zo'n hechte band gekregen..
Vrijdag 28 februari ging ik zoals iedere dag naar de manege om Dancer te gaan rijden. Toen ik daar aankwam en haar ging poetsen zag ik dat haar voet helemaal trilde dus ik pakte de hoevenkrabber en wilde haar hoeven uit gaan krabben. Er zat een spijker in. Ik rende meteen naar iemand die op de manege werkte en we hadden meteen de dierenarts gebeld. Die was gekomen en gaf een aantal spuiten en zei dat als ze de dag erna kreupel liep dat we moesten bellen. De dag erna liep ze gelukkig niet kreupel, dus wij waren wel opgelucht. De spijker zat overigens best wel diep in de hoef en net op de verkeerde plek.. Hierna is het allemaal best snel gegaan.. Donderdag 6 maart liep ze heel slecht en ze had ook een super dik been en gezwollen ogen.
Dancer had een bloedvergiftiging door de spijker gekregen. De dierenarts zei dat er 50/50 kans was dat ze dit zou overleven dus ze moest 's avonds aan het infuus.. Wij gingen natuurlijk op de manege slapen en om de 2 uur het infuus weer er aan hangen..
De vorige eigenaresse was ook nog even gekomen gelukkig, zij had Dancer vanaf de geboorte gehad.
Bij het eerste infuus leek het alsof Dancer echt opknapte, ze luisterde als we aan het praten waren en ze hinnikte naar de andere paarden vanuit haar stal. Na het tweede infuus verslechterde het en begon ze zwaarder te ademen..
Om half 12 's avonds had ik al het gevoel dat ze door haar benen ging zakken.. Maar dit was nog niet zo.. Totdat om kwart voor 12 Dancer omviel.. We belden direct de dierenarts want we wisten gewoon dat het niet meer ging.
De dierenarts was er binnen een kwartier maar het leek wel alsof dat kwartier 24 uur duurde.
In de tussentijd dat de dierenarts onderweg was is ze wéér opgestaan en wéér viel ze om. Ze bleef ervoor vechten..
Toen de dierenarts er eindelijk was hebben we meteen besloten dat we haar lieten inslapen.. Dit deed zo ontzettend veel pijn maar het was het beste.. We zijn tot de laatste seconde bij haar gebleven en we hadden alles gedaan wat we konden. En zeker Dancer want het woord 'opgeven' dat bestond voor haar niet.
Mijn allerliefste Dancer..
Als twee prachtige ogen vragen,
help mij, want ik voel me niet fijn,
mag je dan, omdat je voelt dat dit het einde is,
egoïstisch zijn?
Als je van de dierenarts hoort,
dit komt niet meer goed,
en zij krijgt steeds meer pijn,
mag je dan, omdat je haar niet kan missen,
egoïstisch zijn?
Als twee trouwe ogen zich sluiten voorgoed,
en je zonder haar naar huis toe moet,
met een halster en een plukje haar in je hand,
en je hart vol pijn,
dan probeer je jezelf te overtuigen,
ik mag niet egoïstisch zijn!
De tijden met z’n twee,
elke dag weer een feest,
en in al die tijd,
is zij zelf niet één keer egoïstisch geweest.
Ik mis je zo ontzettend erg, je zit voor altijd in mijn hart. :'(
Ondanks dat deze tijd veel te kort duurde, had ik het nooit willen missen!
Rust zacht mijn lieve merrie, ik zal je nooit vergeten.. ♥
Was een prachtig paard. 
