Geplaatst Februari 2012, ben ik jou gaan huren! Ik twijfelde, je was oud en ik was bang dat ik je al gauw zou verliezen, in vergelijking met alle andere paarden die ik kon huren (je was al 25). Wat ben ik blij dat ik je toch ben gaan huren! Eens werd mij verteld ‘Suppy is geen mensenpony, waar je een hele diepe band mee kunt krijgen. Tuurlijk een band kan met elk paard, maar Suppy is niet zo op mensen gericht’. Maar als bewijs dat dit niet zo was, hadden we een fantastische les en nog meer bewijs volgde. Vroeger was je Brabants kampioen springen met je oude baasje. Later vond je springen steeds enger worden, zo erg dat je al druk werd als je een hindernis zag.. Tijdens die ene les wilde ik toch met je proberen te springen. Door je angst en tegelijkertijd je ervaring, heb je wel eens bij balkjes lopen over 4 op de grond liggende balken heengesprongen. De ruiter viel eraf en bijna was je op haar hand geland. Gelukkig niet! Maar hierna mocht je niet meer springen. Even terug naar die les! Het ging zo goed. Je barstte van zelfvertrouwen en we konden een heel parcourtje springen! Hierna hebben ze hun uitspraak gewijzigd, ze waren ‘heel verbaasd’. (Dit was overigens allemaal heel positief!) Later zijn we gestart met vrijheidsdressuur en kreeg ik nog meer bewijs van onze band! Al na enkele keren draafde je achter me aan. Als ik stilstond stond jij stil. Dit voelde zo goed! Soms als ik aankwam bij je stal hinnikte jij zachtjes. En dan dacht ik weer, ik wil je nooit meer kwijt.
Met Suppy kon ik voor de rest alles. Vaak reden we zonder zadel. We maakten af en toe een buitenritje, wel onder begeleiding. VD. Wandelen. Veel meer. Suppy was zoveel voor me!
Later ben ik gestopt Suppy te huren. Sup werd oud en mager, en ondanks dat ze plezier had in het rijden, verdiende ze toch pensioen. Ik ging een andere pony huren. Maar hiermee voelde ik geen sterke band, wat logisch is in het begin, maar later voelde ik die band ook niet. Ik besloot naar een andere manege te gaan, daar gewone lessen te gaan volgen en wedstrijden te gaan rijden (die waren hier bijna niet).
Elke zaterdag hielp ik op de oude manege en dit zou een van mn laatste keren worden. Ik geloof zelfs de laatste keer. Deze manege zou verhuizen, en wat mij opviel was: Sup stond niet op het bordje van paarden met trailer! De andere paarden zouden gereden worden naar de nieuwe locatie (was ik ook voor gevraagd, leuk was dat!) Ik vroeg er niet naar. Later had ik het erover met (laten we haar naam afkorten J. Ook was N erbij. Ik vroeg het J, N antwoordde dat zij in de les te horen had gekregen dat ze zou worden ingeslapen. Ik geloofde dit niet! Dit kon niet waar zijn!!! Er was mij lang geleden beloofd dat dit me, als mogelijk, als eerste zou worden verteld! Ik geloofd N niet. Ik vroeg het L, haar zus wist dat soort dingen (alles eigenlijk) namelijk altijd al van de eigenaresse. Zij hielp namelijk ook elke vrijdag. L zei, die heb je niet van mij gehoord, maar dit is waar! Iedereen wist dit dus al 2 weken, alleen J niet. Geen idee waarom J het niet wist. Ik heb toen de hele middag gehuild bij Suppy, later ook op een plek helemaal alleen want in de wei kwamen natuurlijk mensen. Ik heb gevraagd J te halen. J kwam en is heel lief de hele middag bij mij geweest. De eigenaresse (had ik wel een goede band mee, manege was niet heel groot en ik hielp al een paar jaar elke zaterdag) was er de hele dag niet. Toen ze er s’avonds weer was, zat ik al bijna in de auto onderweg naar huis. Mijn vader heeft het toen aan haar gevraagd. Ja. Geen reden waarom ik het niet wist. Ze wilden gewoon even wachten, mij niet verdrietig maken. Maar juist dit maakte me nog verdrietiger. Ik had nog maar een paar uur afscheid te nemen, en kon dat niet ‘openbaar’ doen, ik hoorde het namelijk nog niet te weten en zou L verraden. Terwijl mn vader met de eigenaresse praatte, stond ik weer bij Suppy in de wei. Ik was er zo stuk van. Die week erna kreeg ik een whatstsappje, of ik afscheid zou willen nemen. Ik ben gegaan, maar kreeg geen tijd met Sup alleen, en durfde er ook niet echt om te vragen. Heb toen wel een stuk staart gekregen. Wat zag ze er slecht uit.. veel te mager en niet meer vrolijk. Wat dat betreft had ik er vrede mee. Het was echt beter voor haar. Die volgende dag zou ze worden ingeslapen, daar wilde ik graag bij zijn. Ik was erbij. Er was nog geen duidelijke afspraak, na werktijd van de dierenarts.. Hele dag achter mn mobiel gezeten. In de avond kreeg ik weer een appje, het zal om 7 uur zijn. Eerst een half uur niks gezegd, was toch nog zo’n schok.. Ik zei het tegen mn moeder. We gingen erheen. Een laatste knuffel en ze kreeg het spuitje.. Al die tijd was ik bij haar, zei liefkosende woordjes. Nu was ze voor altijd in de eeuwige groene weides. Ik bleef nog 5 minuten bij haar en ging weg.
En nu schrijf ik dit. 5 maanden later. En nog steeds als ik over Suppy vertel, een foto zie of aan haar denk. Dan voel ik me weer rot. Dan vergeet ik het weer, ga weer verder. Maar Suppy zal ik nooit vergeten!
En zo werd dit korte verhaal, een hele lange..
