Geplaatst Gisteren (4-1-14) was het dan zover.....
de dag dat de laatste eigenaren ervoor hebben gekozen om mijn lieve limbertje op 7 (bijna 8) jarige leeftijd in te laten slapen.... nu alweer een jaar geleden
Mijn terugblik op limber
Mei 2011 was het dan zover! ik kreeg een pony!!
de dag na mijn verjaardag (20mei) gingen we naar een pony kijken,
een 6 jarige new forrest ruin van ruim 1.56 (ik denk dat hij groter was)
en voor ik het wist stond ik met het paspoort in mijn hand!!
die woensdag (25-05-2011) was het dan zover!!!
hij kwam aan op de manege, natuurlijk gelijk wat foto's geschoten
Even gek doen:
We moesten van alles voor hem aanschaffen, we kregen er namelijk niks bij...
Toen we dan eindelijk alles bij elkaar hadden gingen we trainen,
We kregen elke week privé les van Jasmijn, en trainden de rest van de week voor ons zelf.
Ook gingen we natuurlijk het bos in, want we stonden op nog geen 5 minuten van
Montferland af.
Maar hij begon te klieren....
Ik kon hem niet meer naar de wei brengen....
Want hij trok zich los, al op het erf, terwijl de wei nog niet eens in zicht was.
Zo af en toe ging het wel goed, maar meestal niet.
Hij begon steeds meer te klieren, ook wilde hij niet meer in de buitenbak rijden.
als ik dat toch deet rende hij telkens overal voor weg, en dan was hij niet meer te stoppen.
dan was het zitten blijven en wachten tot hij stopt.
Totdat wij het bos in gingen. Ik erop en mijn moeder er te voet langs.
Er was niks, HELEMAAL NIKS, geen mensen, geen honden, nog geen blaadje wat wapperde.
Maar limber ging er vandoor.... bult op, dan een slange weggetje af, tot ik hem op een gegevenmoment voor een bankje kon sturen. Ik wachtte even, en hij voelde weer relaxt. Dus ben ik rustig terug gestapt.
Tot we weer bij het einde van het slange wegetje aankwamen. Hij ging steeds sneller dribbelen, voelde gespannen en stond op ontploffen.
mijn moeder ging midden op het pad staan, en ik stuurde hem tegen een boom, toen hij rustig deed probeerde ik hem rustig verder te sturen, maar dat was de grootste fout die ik heb gemaakt. Hij rende er als een idioot vandoor. Ik schreeuwde MAM AAN DE KANT!!!!!!!!! hij scheurde als een idioot langs haar heen, we gingen het slangepaadje weer omhoog, dan de eerste bult naar beneden.....en toen de tweede....
Ik weet niet of er hier mensen zijn die wel eens in montferland hebben gereden? maar daar gaan de bulten niet \ maar | onder aan de laatste bult bleef hij staan. Mama heeft hem vast gepakt en we zijn samen terug naar de manege gestapt....
Dat was de druppel, hij moest weg.....het was te gevaarlijk om zo door te gaan....
dus kwamen er kopers, het leek een leuk ouder stelletje die voor hun zoon een pony zochten,
die mensen leken heel aardig, en eerlijk....
maar dat was maar schijn.....
Deze mensen bleken handelaren te zijn, en na nog geen 2 weken vonden we hem terug op internet
Ik wist dus niet meer waar hij was...en al was hij een DRAAK van een pony....ik hield wel van hem.....
Meer dan een half jaar heb ik niet geweten waar hij was, waar hij stond, en of hij überhaupt nog in leven was.....
Tot ik ergens in oktober hem WEER op internet zag staan....
ik heb die mensen een mailtje gestuurd met de vraag Waarom?!
ik kreeg een mail terug dat zij mij die week daarvoor hadden gezocht!!
Ongelofelijk!
Veel contact gehad met die mensen, en veel van mijn ervaringen met hun gedeeld.
ik zou langs komen om te komen kijken, maar op die dag was het zulk slecht weer...dus we zouden het in het nieuwe jaar doen.
tot ik 2 weken niks meer van ze hoorde, en geen reactie meer kreeg....
ik vreesde voor het ergste.....
En mijn vermoede werd bevestigd.....04-01-2013 hadden ze de moeilijke beslissing genomen om hem te laten inslapen....
Waarom? omdat hij aan 1 oog blind was en aan de andere misschien ook blind zou worden. ze waren bang dat hij dan alleen nog maar vervelender zou worden en bang waren voor een ongeluk....
Nog steeds vind ik het DOOD maar dan ook DOOD zonde dat ze mij dit niet van te voren hebben gemeld....
ten eerste omdat ik graag afscheid van hem had willen nemen...
en ten tweede dan was ik hem komen ophalen en had hij hier lekker in de wei mogen komen staan... ik was met hem bezig gegaan, en geprobeerd om hem te helpen leren omgaan met zijn blindheid....
en als dat niet was gelukt? Ja dan hadden we alsnog de keuze kunnen maken om hem te laten inslapen.
Nu denk ik nog wel eens Wat als? Wat als ik hem had meegenomen naar de gompert? Wat als ik dit had gedaan? maar daar is het nu te laat voor.....
Lieve limber, ik zal je nooit meer vergeten, en als de tijd daar is zal ik je weer zien!
wanneer je een reactie plaatst hou je het dan wel een beetje netjes?
(en geloof me...daar weet ik alles van, van draakjes..)
