Geplaatst Toen ik 13 was kwam ze zwaar getraumatiseerd bij me. Rationeel gezien puur ongeschikt voor een klein tenger meisje, maar ik weet nog hoe ik in 1 klap smoorverliefd was toen ik haar zag. Ze was net aangekomen op de manege waar ik reed en was erg bang en nerveus.
Ze bleef van me wegdraaien - was ontzettend kopschuw - maar uiteindelijk kon ik bij haar komen door achteruit naar haar toe te lopen. Ik draaide me voorzichtig naar haar om en streelde die prachtige zwarte vacht. Toen mijn vriendin de stal binnenkwam, drukte Cassey zich tegen me aan en ik dacht: Dit is mijn paard!
De week daarna reed ik op haar en weer een week later ging ze met me mee naar huis. Mijn meisjesdroom kwam uit.
Hoewel ik soms niet wist wat ik met haar aanmoest - en zij met mij - overwon de liefde alles en ontwikkelde Cassey zich tot een gelukkig en evenwichtig paard. Ik had niet alleen mijn Paard gevonden, Cassey had ook haar Mens gevonden.
Jaren geleden liep ze een breuk in haar linkervoorknie op. Daardoor kreeg die knie last van artrose. Dat werd erger en erger. Tot dit jaar kon ze met haar handicap (ze kon die knie minder buigen) pijnloos en happy door het leven. Twee jaar geleden is ze gevallen of getrapt en stond ze op drie benen in het land met veel pijn. Ze was door iedereen - inclusief mij - afgeschreven, maar ik wilde haar nog die ene kans geven. En hoe ze die kans pakte! Ze ging niet veel later weer pijnloos en tevreden met haar bekende handicapje door het leven. Maar haar knie had een zware artrosereactie opgelopen en ging langzaam steeds vaster zitten. Nu we de winter ingingen verslechterde het plotseling flink. Na het even te hebben aangekeken was mij duidelijk dat het niet meer zou verbeteren en heb ik snel de knoop doorgehakt.
Ze heeft mij zo veel gegeven, het zou erg egoïstisch zijn als ik nu nog meer zou nemen. Het was voor mij tijd om te geven aan haar: een einde aan het ongemak/de pijn voordat het echt lijden zou worden. Je laat een prachtig paard niet wegkwijnen!
Naderhand heb ik haar knie onderzocht; hij kon nauwelijks buigen (de verstijving was nog niet ingetreden toen ik voelde). Het is de juiste beslissing geweest, maar wel de moeilijkste.
Het hebben van een eigen paard in een pure herdefiniëring van je bestaan. Je gaat van Mens naar Mens-met-Paard en die vervlechting is zo hecht dat het Mens-gedeelte niet meer los ervan kan bestaan. Ik voel me nu compleet verloren. Mijn halve leven zeg ik: ik moet nog naar mijn paard vandaag. Nu niet meer. Ik heb nu wel een verzorgpaard eens per week, maar dat is heel anders. Hij staat in de box naast die van Cassey, dat is wel heel raar. Vreemd als daar straks een ander koppie uitsteekt.
Cassey is één van de meest lieve en zachtmoedige paarden die ik ooit heb meegemaakt. Met het oog op wat haar in het verleden is aangedaan, is ze ook één van de meest vergevingsgezinde.
Cassey is 25 jaar geworden.
Gisteren afscheid genomen met de kids
Ze heeft nog een heerlijke zomer gehad met haar vriendje Caspar
Dankbaar voor ruim 13 jaar vriendschap!
