Geplaatst 5 jaar geleden brak mijn hart in stukjes, veel verdriet, pijn.. maar vooral om te zien hoe je beste maatje pijn lijd.
5 jaar geleden tijdens het rijden kreeg mijn lieve meisje koliek, van een bruine pony werd ze bijna wit, vol schuim.
Veearts was al snel onderweg, maar jij.. jij kon niet lopen, we moesten je van achter naar voren tillen om je in je
box te krijgen. Je stond erin, wankelend en ging meteen liggen rollen, rolde om tegen de muur en bleef zo liggen.
Je keek me aan en ik wist dat je enorm veel pijn had.. Ik moest met je lopen, ik moest! Hoeveel pijn jij ook had..
Veearts dacht dat je ook nog eens spier bevangen was terwijl je koliek had. Dat was niet waar, je koliek was heftig.
Spuitjes heb je gehad om aan te sterken, maar helaas mocht er geen verandering in komen. Eenmaal in een binnenbak
begon je gewoon weer normaal te lopen en je oortjes stonden naar voren en ik had nog een beetje hoop dat je dit
zou overleven. Maar helaas mocht dat niet zo zijn, jou darmen waren aan het afsterven terwijl je lichaam verder wou..
Voor een heel klein beetje hoop hebben we je in de trailer gekregen om naar de kliniek te rijden. Toen we daar aankwamen
en de trailer open deden, deed jij mijn meisje haar laatste adem.. Ik heb geen afscheid van je kunnen nemen omdat ik bang was,
bang om je zo te zien liggen, Het spijt me.. Ik heb mijn moeder jou staart laten af knippen die veiling met een fotolijstje in mijn
kamer hangt en jou hoofdstel.
Ik ben blij dat ik je de laatste jaren een eigen pony mocht noemen, je liefde mocht geven en doen
waar jij goed in was. Geen manege lesjes meer te hoeven lopen, geen mensen te bijten of eraf te gooien,
je was Tara die een eigen karakter en wil had. Maar jij was een doorzetter!
Bedankt voor alles, alles wat je gegeven heb en ik weet dat je het daarboven goed hebt!
01-01-1990 / 11-10-2008
5 jaar geleden tijdens het rijden kreeg mijn lieve meisje koliek, van een bruine pony werd ze bijna wit, vol schuim.
Veearts was al snel onderweg, maar jij.. jij kon niet lopen, we moesten je van achter naar voren tillen om je in je
box te krijgen. Je stond erin, wankelend en ging meteen liggen rollen, rolde om tegen de muur en bleef zo liggen.
Je keek me aan en ik wist dat je enorm veel pijn had.. Ik moest met je lopen, ik moest! Hoeveel pijn jij ook had..
Veearts dacht dat je ook nog eens spier bevangen was terwijl je koliek had. Dat was niet waar, je koliek was heftig.
Spuitjes heb je gehad om aan te sterken, maar helaas mocht er geen verandering in komen. Eenmaal in een binnenbak
begon je gewoon weer normaal te lopen en je oortjes stonden naar voren en ik had nog een beetje hoop dat je dit
zou overleven. Maar helaas mocht dat niet zo zijn, jou darmen waren aan het afsterven terwijl je lichaam verder wou..
Voor een heel klein beetje hoop hebben we je in de trailer gekregen om naar de kliniek te rijden. Toen we daar aankwamen
en de trailer open deden, deed jij mijn meisje haar laatste adem.. Ik heb geen afscheid van je kunnen nemen omdat ik bang was,
bang om je zo te zien liggen, Het spijt me.. Ik heb mijn moeder jou staart laten af knippen die veiling met een fotolijstje in mijn
kamer hangt en jou hoofdstel.
Ik ben blij dat ik je de laatste jaren een eigen pony mocht noemen, je liefde mocht geven en doenwaar jij goed in was. Geen manege lesjes meer te hoeven lopen, geen mensen te bijten of eraf te gooien,
je was Tara die een eigen karakter en wil had. Maar jij was een doorzetter!
Bedankt voor alles, alles wat je gegeven heb en ik weet dat je het daarboven goed hebt!
01-01-1990 / 11-10-2008
