Geplaatst viewtopic.php?f=217&t=1673673 misschien kennen jullie haar nog van dit topic
12 jaar geleden stapte er een druk eigenwijs meisje op een witte pony, het ging niet zo mooi deze pony was lang niet zo snel als het meisje wou. En bovendien wel erg koppig!
Maar de manege eigenaresse vond dat het meisje het niet mocht op geven, dus de volgende keer gewoon weer op die 'stomme witte pony'.
Weken, maanden verstreken en die 'domme witte' pony werd mn maatje. Langzaamaan leerde we mekaar kennen, zowel onder het zadel als in de omgang leek ze te ontdooien. Ze werd minder nukkig in de stal en tijdens het opzadelen en ik kon zelfs zonder zweep rijden.
Tot het punt dat we hele lessen uitreden zonder zadel en zweep, iets waarvan mn toenmalige instructrice me aan het begin van de les nog verzekerde dat het echt niet ging lukken, en dat ik dat heus niet vol zou houden!
Jaren verstreken en dat eigenwijze drukke meisje groeide, maar de witte pony groeide helaas niet mee. De manege eigenaresse vond het toch echt wel tijd dat er eens een grotere pony gezocht werd! Maar elke mogelijkheid die langskwam werd weer aan gegrepen om toch meer weer even op de rug van die witte pony te kunnen klimmen. Totdat zo'n 7 jaar geleden het echt niet meer mocht!
zo'n 7jaar geledenDoor de jaren heen is Fanny mijn maatje, mn vriendin en mn miss bitch geworden!
De tegen de meesten zo nukkige pony, begroette me altijd met een vriendelijke hinnik. En ik probeerde haar zo vaak mogelijk te zien, minstens 3dagen in de week liep ik op de manege rond en Fanny's stal werd nooit overgeslagen.
Ik kan me de woede en frustratie nog goed herinneren als andere ruiters in mijn ogen niet netjes met Fanny omgingen, daar kon ik me zo verschrikkelijk boos om maken, want het was MIJN meisje!
Een aantal jaren geleden in een gesprek met de manege eigenaresse genoemd dat ik graag wou dat Fanny haar pensioen bij mij zou doorbrengen. En als iemand Fanny zou moeten hebben, dan was ik dat wel! Aldus de manege eigenaresse.
2,5 jaar geleden kwam eindelijk die dag! Op 28 mei 2011 mocht ik Fanny eindelijk officieel de mijne noemen, ik was door het dolle heen!
Tijdens haar 'pensioen' nog een hoop meegemaakt, met mn nichtje naar een schriktraining op mijn oude stageadres in duitsland, met haar verzorger Nick rijden, op buitenrit en zelfs onderlinge wedstrijdjes gereden.
Nick kreeg een eigen pony en Fanny's pensioen begon echt, haar benen werden minder er sinds eind winter 2012 is Fanny niet meer gereden.
Vorige winter begon mn eens zo vrolijke pony af te takelen, ze was onder behandeling voor Cushing waar ze eerst heel goed op reageerde. Maar die winter takelde ze af, ze raakte in zichzelf gekeerd en sloot zich af van de buitenwereld, als ze een goede dag had kon ik nog contact met haar krijgen maar meestal reageerde ze amper. Toen de beslissing genomen; we gaan er nog een mooie zomer van maken, en mocht ze in de aanloop naar de winter weer minder worden, dan doe ik haar niet nog een winter aan.
Ik heb de hele zomer niet mn Fanny van vorig jaar gezien, en in de aanloop naar de winter werd ze weer minder, ze werd stijver, kreeg meer last van dr benen en begon zich weer iets in zichzelf te keren.
Voor mij allemaal genoeg aanwijzingen dat het mooi geweest was, ze gaf zelf heel duidelijk aan dat ze er klaar mee was en dat het van haar niet meer hoefde.
Ruim 12 jaar heb ik enorm van deze eigenwijze eigenzinnige maar superlieve schimmel mogen genieten, en het laatste wat ik voor haar kon doen, dat heb ik gedaan!
It takes a strong person to hold on to something when things get rough,
but it takes an even stronger person to let go , as a last act of pure love. (aldus mn zusje)
Als je dagen zonder inhoud zijn en het lichamelijk niet meer gaat,
dan is het goed, dan mag je gaan.
Als het licht in je ogen dooft, en het vuur in je hart verdwijnt,
dan was het mooi, dan is het klaar.
Bedankt voor alles wat je mij hebt geleerd, over verantwoordelijkheid en vertrouwen.
het is goed, je mag gaan.
Bedankt voor de onvoorwaardelijke liefde die je me gaf, elke dag weer.
het was mooi, het is klaar.
Ik ga je missen maar het was mooi en je mag gaan.©
Ik ben zeer dankbaar voor al die jaren dat ik van haar heb mogen genieten. En vooral voor de laatste 2,5 jaar dat ik haar zo dichtbij kon/mocht hebben. Ook omdat ik zo de mogelijkheid heb gekregen om wat terug te doen voor die pony die mij zoveel vreugdemomenten heeft laten beleven. En waar ik zo zielsveel van houd.
Fanny heeft zo'n 28 jaar mogen worden.
, wel erg fijn dat ze nog zulke mooie laatste jaren heeft gehad bij jou! Mooi verhaal heb je geschreven en je mag trots zijn op je schimmeltje! Sterkte met het verwerken 
