Geplaatst Vandaag is ook mij het overkomen. Mijn liefje, collegaatje en pronkstukje is niet meer.
De paarden staan al een tijdje bij de buurman omdat ons weiland wordt opgeknapt. Het is gezellig in de wei. Calimero werd zondag al goed ontvangen samen met zijn maatjes Fleur en Whisper. De twee prachtige Arabieren mochten hem wel. Vanmorgen zag ik hem nog vrolijk dollen met een van de weidemaatjes. Ik had het er nog over met de buurman. 'Schattig hè?' Iedere morgen kijk ik even en tel ik ze. Vijf moeten het er zijn. Vanmorgen telde ik ook en ik telde er weer vijf. Met een gerust hart ging ik lekker op stap. Biosje pakken en wat eten met vriendinnen. Nadat ik thuiskwam ging ik weer even tellen en kijken hoe het ging. Ik telde er vier en ben naar de buurman gegaan. Papa volgde. Ik ben alleen gaan kijken, liep langs de kant van de sloot in de hoop dat ik hem zou kunnen redden als hij misschien in de sloot gekukeld was. Onder het zoeken in de sloot merkte ik opeens een bol buikje. Ik draaide me om, vond het lijkje van Calimero. Alles stond even stil. Ik heb geschreeuwd om papa. De buren schrokken zich rot, een andere buurvrouw vertelde me later dat ze bang was dat ik van mijn paard gevallen was. Papa is naar me toe gerend en heeft me meegenomen. Ik was gebroken. Thuisgekomen liet papa me zitten en heb ik een glas water gekregen. Papa belde direct mijn oom: de boer. Ik heb direct mijn schoonzus gebeld. Zij heeft ook afscheid moeten nemen van haar trouwe makker. Mijn oom is al een tijdje op vakantie, dus komt zijn vervanger. Tevens leraar aan de agrarische school. De diagnose is acute koliek. Meteen schiet het door mijn hoofd: dit is jouw schuld. "Jij hebt hem verkampt naar een ander weiland met veel meer gras dan hij gewend is." Mijn schoonzus vertelde me dat ik er niets aan kon doen. Toch voelt het zo. Later heeft papa de trailer achter de Volkswagen gekoppeld. Ik mocht er niet bijzijn wanneer hij ingeladen werd, maar ik moest hem nog even zien. Even voelen. Ik heb hem gesmeekt of het toch mocht. Ik heb hem hooguit dertig seconden gezien toen ik hem vond, daarna ben ik meegenomen naar huis. Ik mocht toch mee. Mijn broer is gekomen en samen met papa en Jan, de vervanger van mijn oom, hebben ze Calimero erin "gesleept". Mijn schoonzus hield me vast, en dat deed me goed. Het voelde als iets wat ik met haar deelde. Ik ben nog snel naar papa toegegaan en heb hem gevraagd voor het huis nog even te stoppen. Ik wilde zijn staart hebben. Als ik de toekomst weer terugga naar de viool of cello, hoop ik dat mijn vaste vioolbouwer een strijkstok met zijn haren voor mij kan maken. Jan heeft de staart netjes afgeknipt en hij is met papa en Niels Calimero weg gaan brengen. Ik bleef met opa, oma en mijn schoonzus achter.
Wat doet het pijn, als je beseft dat je kleintje er niet meer is. Van de drie kanjers die ik bezit, is dit mijn "favoriet". In de periode dat ik depressief en kapot was, stond hij er toch. Met die trouwe oogjes kwam hij dan aanhuppelen. Hij zegt niks terug, en dat is misschien ook wel fijn. Dit klinkt cliché, dat weet ik. Maar het is wel zo. Morgen, wanneer er een nacht voorbij is, zal ik het pas echt beseffen. Nu is het nog te vers. Het ergste aan dit hele verlies vind ik dat ik er niet bij was toen hij trappend van de pijn lag te creperen op de grond. Als ik op tijd was geweest had ik hem misschien wel kunnen redden. Want zeg zelf... 4 jaar is toch veel te jong? Ik heb Calimero nog mogen aanraken. De een walgt ervan om een overleden dier aan te raken, maar ik vond er troost bij. Ik heb over zijn kop gestreken en gezegd dat ik trots op hem was en gelukkig van hem heb mogen genieten. Samen met mijn schoonzus ben ik dus naar huis gelopen. Ik ben achteraf ontzettend blij dat zij erbij is geweest, samen met mijn broer. Dus lieve Reinita, ik heb veel aan je gehad. Nogmaals bedankt. Mijn broer heeft geholpen met het brengen naar de boerderij, omdat hij daar opgehaald zal worden door Rendak. Toch fijn dat hij het doet, dacht ik.
Het schrijven van dit alles heeft me goed gedaan. Het nare beeld van de oogjes van mijn vriendje en de galmen die ik hoorde toen ik schreeuwde zullen me even niet meer loslaten, maar dit helpt toch een stukje met het verwerken. Het is nog zo onwerkelijk...
Bedankt, lieve Calimero. Ik ben trots op je. De ster die ik vannacht zag, is de jouwe geworden. Hij glinsterde zo mooi, net zoals je oogjes, net zoals je mooie zomervacht en net zoals je net gelakte hoefjes.
Bedankt voor het lezen.
Ik kreeg het ook even moeilijk bij het lezen van je stuk. 
ik wens je heel erg veel sterkte, en je mag me altijd een bericht sturen. 
