Geplaatst 
Mijn lieve pechvogel, mijn dappere held..Wat was je bijzonder..
Ons "avontuur" begon 8 jaar geleden, daar stond je. Lief en rustig achterin je stal, we maakten een proefritje. Wat had je iets aparts, wat was je anders dan anderen. We namen Tessa mee naar huis, vol goede moed en vol vertrouwen.
Ik keek tegen dat enorme zelfvertrouwen op, wat was ze bijzonder. En wat werd ze na een tijd lastig, onhandelbaar en een tikkeltje gemeen. Wat konden we samen vechten tot het niet meer ging, en in 2007 ging het mis. Mijn enkel verbrijzelde en even leek alles voorbij. Niet wetende dat er een nieuw hoofdstuk aanbrak, het hoofdstuk waarbij wij op 0 begonnen en het erop begon te lijken dat we vriendinnen zouden worden. Wie had dat gedacht..
Tessa was Tessa, niet te begrijpen en deed altijd alles anders dan hoe ik het wilde. Wat leerde zij mij veel, en wat moest ik ontzettend veel moeite doen om mijn geduld altijd maar te behouden. En hoe goed was ze om iedereen op de kast te jagen, hoe goed kon ze iedereen het bloed onder de nagels vandaan halen. Maar beetje bij beetje groeiden we samen, wij gaven niet op.
We groeiden samen, ze gaf mij het vertrouwen en langzaam kon ik beginnen met het begrijpen van haar 6 delige handleiding.
Wat een geweldig paard, wat een vechter was ze. Nooit opgeven, altijd doorgaan en nooit bang zijn. " Mijn idiote buffel" noemde de fokker haar dan ook met trots.
Altijd was ze al een pechvogel, ze zat nooit goed in haar vel en kreeg ook bij de minste verandering een hevige koliekaanval. Wat zaten we vaak met de handen in het haar, altijd Tessa die wat had.. Het rijden ging weer slechter, Tessa was veel te sterk en veel te eigenwijs. We besloten om alles even opzij te zetten en alleen maar doelloos te hobbelen. Bitloos, buitenritten, crossen, het maakte niet uit zolang we maar niet uren in de rijbaan hoefden te vechten.
Iets waar Tessa echt van genieten kon.. Optochten lopen. Waar menig paard hard voor weg zou rennen, maar mijn gekke idioot zich altijd voordeed als het braafste paard. Met trots liep ze, het leek altijd wel alsof ze echt genoot van alle mensen die naar haar keken. Je voelde haar groot worden en met zoveel vertrouwen liep ze voorop.
Tessa ging van een paard waar je nog geen zadel op kon krijgen, dat altijd bokte en nooit iets wilde doen op mijn manier, naar een paard waar een kind mee weg kon rijden. Mijn nichtje van 3 is haar grootste fan. Wandelen, poetsen en rijden, alles kon ze met Tessa.
Sophie was misschien ook wel degene die het hardste moest huilen om Tessa, ze heeft een mooie foto van haar op haar kamer gehangen.
De laatste jaren kunnen we met een grote lach aan Tessa terug denken. Ze bleef eigenwijs, ze bleef altijd alles anders doen op haar eigen manier. Maar wat was ze een vechter, alles deed ze en als ze iets niet kon dan zorgde ze wel dat ze het kon. Alles kon je er mee, crossen, dressuur, springen, buiten rijden, echt alles. En ondanks dat ze altijd ons zorgenkindje was, bleef ze altijd ons meest bijzondere paard.
Maar helaas..
Maart 2013 struikelde Tessa. Stokkreupel was ze, ik ben een nuchter persoon maar wist dat het niet goed zat. Ze verbeterde in de komende twee weken. Een vreemde zou het zelfs niet meer zien, ik kon het niet eens meer zien. Enkel in het geluid van de ijzers hoorde je een kleine onregelmatigheid. We besloten naar de kliniek te gaan, en daar kregen we een klap in ons gezicht. De grond zakt weg als je hoort dat er geen kans is voor Tessa. Haar bot was ontkalkt net onder de kogel, opereren zou niet gaan en de enige optie was inspuiten met cortisone. En dat hebben we gedaan, een maand mocht ze nog rennen en bokken in de wei zonder pijn. Een maand mocht ze nog laten zien wie ze was, plezier hebben en onbezorgd doen wat ze wilde.
Na 1 maand moest ik de dierenarts bellen. Het heeft me een week gekost voordat ik de moed bij elkaar geraapt had. Een lang gesprek volgde, en echt alle mogelijke opties werden driedubbel en dwars bekeken, over en over.. Maar er was slechts 1 conclusie, mijn lieve dappere Tessa werd ingeslapen.
En hoe moeilijk is het om zo'n keuze te maken voor een paard dat op dat moment voor je ogen zo tevreden en blij staat te eten in de wei. Hoe moeilijk is het om je beste vriendinnetje voor de laatste keer te poetsen en in de trailer te zetten. 
Tessa is tot het laatste moment de vrolijke vechter met een veel te groot zelfvertrouwen geweest. Uit zichzelf rende ze de trailer veel te fanatiek in, waarschijnlijk denkende dat ze eindelijk weer mee mocht op concours. Enthousiast trok ze me mee van links naar rechts over het terrein op de kliniek, en tot het laatste moment stond ze trots met opgeheven hoofd te kijken naar alles om haar heen. Wie kon haar wat maken...
Een klein schattig paard met een lieve naam, dat zoveel indruk en bergen met wijsheid heeft achtergelaten. Ik kan oprecht zeggen dat je uit alle paarden die hier komen en gaan echt de meest bijzondere was, wat was je speciaal
Dit filmpje heeft een kennis gemaakt. Met videobeelden van onze buitenritten, springparcoursen en dressuurritjes tussen de foto's door.
Wilde het eerst voor mezelf houden maar wil het toch graag delen..
Sorry lieve Tessa, een paard dat altijd zo fanatiek rond scheurde hoorde niet met pijn te leven. Ik mocht niet egoistisch zijn..
!
