Geplaatst Dat is de dag dat ik mijn maatje, mijn beste vriend heb laten inslapen.
16-06-1990 /// 24-09-2012
Het is inmiddels alweer ruim een half jaar geleden en wat gaat de tijd snel.
Mijn grote vriend is er niet meer en ik mis hem nog elke dag.
Inimo heeft een paar heftige blesures gehad in zijn leven.
Zwaar spier bevangen geweest, zware hoefkatrol en flinke kissing spines.
Maar doordat ik al vroeg de keuze heb gemaakt om niet meer te rijden op hem heeft hij toch de mooie leeftijd van 22 jaar bereikt.
Ik heb altijd gezegd dat zodra hij pijn zou krijgen dat het 'over' zou zijn.
Half april wist ik het; hij was op.....
http://tinypic.com/r/5v6udi/6 (wat voor mij zelf erg duidelijk is op deze foto)
Wat is dat verschikkelijk als je je dat realiseerd.
Het idee dat ik mijn maatje na 18 jaar gehad te hebben zou moeten missen was vreselijk.
Ik heb besloten om hem nog van het land seizoen te laten genieten waar hij 's nachts rustig in zijn stalletje stond en dat ik hem absoluut niet meer op de paddock wou hebben ná het land seizoen.
Het had 1 voordeel. In die laatste maanden heb ik nog nooit zoveel foto's gemaakt van inimo.
Hele shoots werden gepland om maar zoveel mogelijk mooie foto's te krijgen.
Waar hij niet altijd even veel zin in had
Hij heeft een goede zomer gehad en heeft heerlijk van het land, zijn vele vriendjes en alle extra wortels, appels etc. genoten
En ik van hem
maar toen moest het toch echt gebeuren...
Het was de moeilijkste dag van mijn leven. Met veel tranen en toch een enkele lach heb ik mij erdoorheen geslagen.
Wetend dat hij nu rust en geen pijn meer heeft is een kleine troost.
Inmiddels heb ik een 2e liefde gevonden in een 9 jarige Oldenburger, maar er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan inimo denk.
