Geplaatst nog geen 3 drie jaar en je werd al bij ons weg gerukt...
Het ging al een tijdje niet zo goed met je, je verloor alsmaar gewicht terwijl je steeds meer en meer te eten kreeg,
na onderzoeken bleek je vol met wormen te zitten en had je zand gegeten.
Je kreeg direct je eerste wormen spuit er kreeg speciale brokjes om het zand uit je systeem te spoelen.
Maar je bleef maar af vallen je werd steeds lustelozer.
Je kreeg inmiddels bijna 8 kilo mais per dag met daarnaast onbeperkt hooi op aanraden van de dierenarts, maar nog steeds kwam je geen grammetje aan.
op 19 februari stond mijn moeder 's ochtends aan mijn slaapkamer deur, je wou niet meer op staan.
Ik ging naar je stalletje om je proberen over te halen om op te staan, en Oh wat wou je graag staan! maar je kreeg je achterbeen er niet goed onder.
Eten en drinken wou je toen als van ouds... de dierenarts zei dat je te zwak was om op te staan, en dat we je maar lekker al het eten en drinken moesten geven wat je wou, zodat je energie kreeg om op te staan, ook heb je toen je ander wormen spuit nog gekregen in de hoop dat als de laatste wormen eruit zouden komen, dat jij je dan beter zou voelen en dat de energie dan weer naar jou toe zou gaan in plaats van naar die stomme wormen...
Die avond was je nog niet overeind geweest en ging je zelfs steeds helemaal plat liggen, je temperatuur was ver gezakt en begon op een gevaarlijk laag punt te komen, na overleg met de dierenarts besloten om je maar te laten en te wachten tot de natuur het werk zou doen.
Dit liet je je geen twee keer zeggen, en nog geen uur later zat je temperatuur weer netjes op het niveau waar het op had moeten zijn, en begon je weer te eten en drinken.
Je lag af en toen als een malle te spartelen in je stal omdat je op wou staan, maar het lukte je gewoon echt niet.
De volgende dag zag het er weer slechter uit, en is de dierenarts weer langs geweest, hij heeft je nog een spuitje gegeven om je je beter te laten voelen.
Ook je lieve verzorgers kwamen langs om je een hart onder de riem te steken en om er zeker van te zijn er alles aan gedaan te hebben.
Zo heb je 2,5 dag gelegen met wisselende verzorging van ons en je lieve verzorgsters.
Steeds opnieuw overleggen met de dierenarts, en steeds weer eigenlijk niks kunnen doen.
De 22e vond de dierenarts dat je nu toch wel erg lang gelegen had, en omdat je uitstraalde dat je nog steeds niet klaar was met vechten, toch besloten om je weer door middel van een takel en een hoop mankracht op je benen te zetten. en je stond! je stond echt! je liep zelfs heen en weer in je stal (voorzover je harnas je het toeliet) je was nog lang niet klaar met vechten!
De volgende dag hebben we je zelfs nog omgedraaid omdat je perse met je hoofd naar de deur wou staan zodat je kon zien wat er om je heen gebeurden.
Je hield alles in de gaten, en stond nog steeds op eigen benen! de dierenarts heeft die dag nog van alles geprobeerd, ze heeft zelfs met de mest van je halfbroer nog geprobeerd jou darmflora weer op gang te krijgen, je kreeg nog antibiotica en nog een wormspuit, die ook de luizen moest doden, die je ook nog bleek te hebben... de dierenarts had echt hoop en ook in je lichaam klonk alles redelijk tot goed!
Die avond toen we weer bij je kwamen kijken nadat we zelf net gegeten hadden wou je weer eten als van oudst, alleen hooi ging niet omdat je tanden inmiddels pijn deden en brokjes waren een beetje hard, pulp heb je nog redelijk gegeten en we gingen binnen slobber maken. toen kwam mijn moeder naar me toen dat je door je benen was gezakt, je hing dubbelgevouwen in je harnas(voor de tweede keer in één dag, de eerste keer was je weggegleden en kreeg je je voorbenen er niet meer onder)... je baas hield je hoofd vast terwijl mijn moeder en ik je lichaam ondersteunde terwijl de mannen je rustig lieten zakken, maar nog voordat je helemaal op de grond lag had je je laatste adem al uitgeblazen.
Je was moe gestreden en vond het genoeg geweest, deze beslissing was aan jou en nemen we je ook nooit kwalijk, je heb laten zien wat een ongelooflijke vechter je was en hoe graag je alles voor ons wou proberen. we hebben de verzorgmeisjes gelijk gebeld om afscheid te kunnen nemen en we hebben je halfbroer en je kleine mini vriend ook nog even bij je in de stal gelaten.
De volgende dag hebben we je staartharen afgeknipt, hier laten we mooie sieraden van maken zodat we je altijd bij ons kunnen dragen!
We zullen je nooit vergeten vriend!
Ondanks dat we niet altijd samen door een deur konden heb ik een enorm leuke tijd gehad samen met jou, en ben ik blij dat ik je toch nog het een en ander heb kunnen leren!
Het ga je goed daarboven in die mooie groene weide, kleine zwarte vechter, onze lieve Anghus!
We weten dat je over ons waakt en dat je je broer en vriendjes in de gaten houdt!
Met je mini vriendje Diego
Met je lieve verzorgsters en halfbroer Murphy
