Geplaatst 
Als ik denk aan het eerste jaar dat ik hem kreeg, dan weet ik nog dat ik vooral bang was, hij beet, trapte en bokte. Elke keer als we gingen rijden lag ik er wel 1 x af. Ik weet niet meer hoe het ging, maar opeens begrepen we elkaar. We werden echte vriendjes. Tot mijn 10e heb ik heerlijk op hem kunnen rijden, dressuur, springen en heerlijke buitenritjes. Toen werd ik te groot voor hem. Een nieuwe pony kwam, maar Luca mocht blijven. Hij werd een paar keer verhuurd, maar niemand was goed genoeg voor hem. Tot we het perfecte baasje tegenkwamen. Het was in de buurt en ik mocht langs komen wanneer ik wou. Toen hoorde we dat Luca ziek was. Volgens de veearts was hij verkouden en kreeg hij Antibiotica. Maar hij werd maar dunner en dunner. Toen hij weer naar huis kwam heb ik uren bij hem zitten huilen, wat zag hij er slecht uit. Hij bleek droes te hebben. Een nieuwe veearts kwam langs en Luca knapte steeds meer op. tot mijn moeder belde dat ik naar huis moest komen. Luca kon niet meer opstaan. Hij had verschrikkelijk veel pijn. De veearts kwam langs en zei dat er maar 1 optie was. Inslapen. Opeens was mijn vriendje weg, een deel van mijn leven. Hoe vaak heb ik wel niet gehoopt dat het een slechte droom was en jij lekker in de wei stond. Maar helaas kan dat niet meer. Lieve Luca, ik zal je nooit vergeten
