Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-01-13 23:17

MIjn lieve schat wat mis ik je toch

Geplaatst door de TopicStarter : 28-01-13 23:17

Beste Bokkers,

Na een lange lijdensweg van een dikke twee maand had ik mijn paard op 1januari laten inslapen.
Nu morgen is het 4 weken geleden.
Het gemis wordt precies meer en meer en ik voel me steeds ongelukkiger. In school, bij de buitenwereld kan ik wel vrij normaal doen maar wanneer ik alleen op mijn kamer ben
begin ik spontaan te wenen.
Ik voel me ook mezelf niet meer en ben vrij gespannen en steeds heel gestrest. (Hierop sprak vandaag zelfs een vriendin me aan.)

Heeft iemand ervaring hoelang dit gevoel blijft of hoe ik op een blije manier aan hem kan denken?
Ik ben echt helemaal in de war met mezelf en mijn gevoelens. :s

**Geplaatst**: 29-01-13 13:00

Geplaatst: 29-01-13 13:00

Ik denk dat dit een stuk van het rouwproces en verwerkingsproces is.
Hier moet je doorheen...
Heel moeilijk, dat kan ik geloven, ik heb hier nu ook een ouder paard staan wat wat op de sukkel is
en alleen al bij de gedachte aan begin ik te huilen....

Is ook niet meer dan normaal als je je trouwe vriend moet laten gaan.

Ik denk dat je het tijd moet geven, laat die tranen maar komen, dat moet eruit.
Na verloop van tijd (maar dat is bij iedereen anders denk ik) zal het beter gaan.

In de mate van het mogelijke kan je bijvoorbeeld bezig zijn met fotos van je paard of leuke herinneringen ophalen.
Dat is ook een deel van het verwerkingsproces.

Heel heel veel sterkte gewenst !!!! :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-01-13 17:06

Geplaatst door de TopicStarter : 29-01-13 17:06

Habore schreef:
Ik denk dat dit een stuk van het rouwproces en verwerkingsproces is.
Hier moet je doorheen...
Heel moeilijk, dat kan ik geloven, ik heb hier nu ook een ouder paard staan wat wat op de sukkel is
en alleen al bij de gedachte aan begin ik te huilen....

Is ook niet meer dan normaal als je je trouwe vriend moet laten gaan.

Ik denk dat je het tijd moet geven, laat die tranen maar komen, dat moet eruit.
Na verloop van tijd (maar dat is bij iedereen anders denk ik) zal het beter gaan.

In de mate van het mogelijke kan je bijvoorbeeld bezig zijn met fotos van je paard of leuke herinneringen ophalen.
Dat is ook een deel van het verwerkingsproces.

Heel heel veel sterkte gewenst !!!!

Bedankt!

**Geplaatst**: 30-01-13 20:18

Re: MIjn lieve schat wat mis ik je toch

Geplaatst: 30-01-13 20:18

Heel veel sterkte met het verlies van je paardje

**Geplaatst**: 31-01-13 00:33

Re: MIjn lieve schat wat mis ik je toch

Geplaatst: 31-01-13 00:33

Bij mij gaat het nooit meer weg ik denk er iedere dag eraan.
Waarom.... Alweer 6 & 7 jaar terug.
Je vergeet zoiets niet.
Geloof mij. Net als bij mensen.
De ene zal je sneller vergeten dan de ander.

**Geplaatst**: 31-01-13 00:51

Geplaatst: 31-01-13 00:51

Sterkte....het gaat inderdaad nooit echt weg, maar het vervaagt. Ze blijven altijd wel in je hart aanwezig, klinkt cliché, maar zo voelt het toch bij mij aan...sommige dagen welt het weer op, dan mis je ze weer, maar de tijd zorgt wel dat het grootste verdriet vervaagt.
Iemand vroeg me na 6 maanden: denk je daar nu nog aan? Rouwproces kan lang duren, afhankelijk van hoe gehecht je bent aan die persoon/dier. Laat het verdriet toe, maar laat ook weer nieuwe liefde toe. Ooit komt er misschien weer een ander paardje die dat gemis kan verzachten.
Veel sterkte toegewenst.

**Geplaatst**: 31-01-13 11:53

Re: MIjn lieve schat wat mis ik je toch

Geplaatst: 31-01-13 11:53

Dat heeft tijd nodig.. Mijn paard is in mei 4 jaar overleden. en nog steeds denk ik elke dag aan haar! Pas na een paar weken later kreeg ik de grootste klap toen ik mijn kastje op stal ging leeg halen. Ik kon niet meer stoppen met huilen en miste haar zo vreselijk erg! Pas na 2 jaar toen ik mijn nieuwe pony kocht kreeg ik rust en kon ik het een plekje geven.. Chanel blijft voor eeuwig in mijn gedachtes maar Bon verdiend van mij ook alle liefde en zorgen te krijgen!

Heel veel sterkte!

**Geplaatst**: 31-01-13 16:09

Re: MIjn lieve schat wat mis ik je toch

Geplaatst: 31-01-13 16:09

Ik snap je ook volkomen ,heb ik oktober mijn paardje dat alles voor me was ook in moeten laten slapen na 11 jaar dat ik haar heb gehad..

En nu 3maanden later voel ik me ook nog steeds niet goed in me vel.. ik leef ook echt met een masker op tegen de buitenwereld maar goh wat voel ik me nog verdrietig zeg..
Gelukkig heb ik nog een hele lieve hond en aan hem heb ik heel veel steun.. hij is ook het enigste waar ik nog vollop mee kan genieten op dat soort momenten dat ik erg verdrietig ben..

Ik hoop dat het wegvaagt dat verdriet en dat ik met een glimlach naar de mooie tijd terug kan kijken maar nu lukt mij dat ook nog niet..

**Geplaatst**: 31-01-13 16:16

Geplaatst: 31-01-13 16:16

Dat je je paard zo mist betekent alleen maar dat je heel veel van 'm houdt

Afgelopen maandag is één van mijn katjes ingeslapen. Wat voor mij heel erg helpt is dat het goed is zo. Ze was al gestopt met eten, en de tumoren die ze had groeiden ontzettend snel. Er was niks meer aan te redden en dat wist zij ook.

Een neef van mij maakt fotostrips (http://www.fotostrips.nl) en deze week had hij een stripje over een gedichtje waarvan in ieder geval ik heel blij ben dat ik het deze week tegen ben gekomen:

Een pad dat van niets naar nergens leidt
We aaien door, net zolang
Tot de ons toegewezen tijd
Ten einde is

(Ruben van Gogh)

En verder is het voor iedereen verschillend hoe je zo'n verlies verwerkt. Ik vind het prettig om voor mijn kater, die nu alleen is, een nieuwe krabpaal uit te zoeken, bij voorbeeld. En het slijt... uiteindelijk.

Veel sterkte TS :(:)