Geplaatst 
Op 15 oktober dit jaar heb ik de moeilijke beslissing moeten maken om afscheid te nemen van Sip (stamboeknaam Hucia). Sip is 25 jaar geworden, en we waren ruim 24 jaar samen. Sip bleek Cushing te hebben en is daardoor 2 keer hoefbevangen geraakt dit jaar. De tweede keer was echter zo erg dat alle poeders, pasta's, medicijnen en hoefsmid niet meer mochten baten. En dan moet je een beslissing nemen die zo zwaar is.
Ik had Sip al toen ik nog thuis woonde als puber.
Op een of andere manier dacht ik altijd dat Sip wel honderd werd omdat ik haar het grootste gedeelte van mijn leven bij me had en ze een deel van me is geworden in die jaren. We hebben samen zo veel mee gemaakt. En dan is er ineens een stal die leeg is. We hebben nog twee paarden (waarvan Rascal in maart 28 jaar wordt), maar elke keer als je uit het raam kijkt richting de stal en haar lege stal ziet of alleen de andere twee paarden buiten ziet staan, doet het ontzettend zeer. Ik mis haar verschrikkelijk, ze was mijn maatje.
Wij hadden op dat moment mijn vader in huis die terminale kanker had, en mijn vader vroeg nog waar de paarden waren net nadat Sip was overleden. We wouden hem niet laten weten dat Sip zo ziek was dat we haar in moesten laten slapen omdat hij zelf zo ziek was dus zeiden we dat we die in de bak achter de stal hadden lopen. Zes dagen na Sip is mijn vader overleden. Mijn zus zei dat hij nu vast en zeker op Sip naar mijn moeder toe is (zij is 10 jaar geleden overleden aan kanker), en dat vond ik eigenlijk wel een heel mooi idee en hoop dat zoiets ook echt mag bestaan.
Ik ben bijna alle foto's e.d. van haar bijna kwijt omdat ons huis vorig jaar na blikseminslag helemaal is afgebrand. Ik had nog een paar foto's op een externe schijf staan die in mijn auto lag en daar ben ik wel heel erg blij mee. Maar het belangrijkste en onbetaalbaar zijn mijn herinneringen aan haar, en die zal ik altijd met liefde bij me dragen.
Rust zacht lieve Sip, je hebt mijn leven zo veel mooier gemaakt!
