Geplaatst Als 24-jarige ging ik met een vriendin in maart 1993 op westernrijden bij Manege Kalverhoek in de Wijde Wormer.
Bare Dawn (roepnaam Dawn), een Quarter Horse merrie was daar een van de lespaarden, ofschoon ze meer stil stond dan dat ze meeliep in de lessen.
Dawn had namelijk de nare gewoonte om, als je er op zat, vanuit draf of galop steeds op hol te slaan, en dan was ze moeilijk terug te krijgen. Daarom wilden de meeste mensen nooit op haar rijden.
Om ervoor te zorgen, dat ze toch elke dag minimaal een paar uurtjes liep en dat er tevens iets minder verschillende ruiters op haar reden, werd er in elke les iemand gevraagd, om steeds op Dawn te gaan rijden.
In mijn les werd ik dus gevraagd. En natuurlijk voelde ik mij wel vereerd, want Dawn vond ik wel een heel leuk paardje, ook al gingen we nog regelmatig met elkaar aan de kletter.
Zo heb ik een een aantal maanden elke les op Dawn gereden, maar toen vond de manege-eigenaar toch, dat Dawn verkocht moest worden, omdat ze te weinig geld "verdiende". In die periode was ik al aan het overwegen, om zelf een paardje te kopen. Ik had in die periode zelfs een leasepaardje, om te zien, of ik het wel op zou kunnen brengen, om elke dag, door weer en wind, naar een paard toe zou willen.
Maar goed, een aantal mensen opperde toen dat ik Dawn moest kopen, omdat we, volgens hen, goed bij elkaar pasten. Maar ik wimpelde dat af, met de opmerking "dat beessie heeft toch een maffe tik, dan word ik elke dag de hele bak doorgeslingerd! Ja doei!!!!!".
Maar toch vond ik het ontzettend jammer, dat er binnenkort dus waarschijnlijk een einde zou komen aan het feit dat ik op Dawn zou kunnen rijden. En toen mijn vriendin in een serieus gesprek nog eens opperde, dat ik juist in dat "op hol slaan" een uitdaging zou moeten zien om het eruit te krijgen, was het hek toch van de dam en moest ik aan mijzelf toegeven, dat ik haar eigenlijk ontzettend graag wilde hebben.
Ik ging met de manege-eigenaar om de tafel zitten met als onderwerp "Dawn". Na nog wat avondjes rekenwerk, of ik het echt wel financieel op zou kunnen brengen, was het een ruime week later een feit: ik had Dawn gekocht.
En het allermooiste was, dat op hol slaan deed ze na een maand of drie niet meer. Dawn bleek gewoon een paardje te zijn, dat minder goed functioneert met verschillende ruiters op haar rug. Maar met een vaste ruiter, is het een beestje dat door het vuur gaat voor je.
We hebben superveel lol gehad samen. Veel meegemaakt en gedaan. Ik heb wedstrijden met Dawn gereden (eerst Pleasure en Trail, en uiteindelijk wat Reining).
Ik heb door de paarden mijn man leren kennen. Dawn en ik hebben in 1996 tijdens Jumping Amsterdam de finale van de Trail gereden. We werden weliswaar 7e van de 7 finalisten, maar dat lag meer aan mijn zenuwen, dan aan Dawn.
Dawn staat op mijn trouwfoto's en ze kwam op kraamvisite toen mijn oudste dochter was geboren.
Een vriendin van mij, die Dawn reed toen ik hoogzwanger was, had stiekum de sleutel van onze trailer geregeld en kwam, samen met Dawn, op visite.
Ik lag op bed te rusten, toen mijn man naar boven riep, dat ik wakker moest worden, omdat er visite kwam.
En op het moment dat ik wakker aan het worden was, drong het tot mij door, dat ik paardehoeven door de straat hoorde lopen. En ik wist gelijk dat mijn Dawnie er aan kwam. Dat vind ik nog steeds een prachtige herinnering.
Drie jaar geleden begon ze meer en meer te eten, had ook een krullerige vacht en dus liet ik haar testen op Cushing.
Helaas kwam daar uit, dat ze inderdaad Ziekte van Cushing had en dus ging ze op de Pergolide. Twee maal daags een pilletje.
En in die periode begon ze af en toe in draf wat onregelmatiger te lopen. Dit bleek dus artrose te zijn
En twee jaar terug viel ze van de winter gigantisch af, maar omdat ik toen net van biks naar muesli was geswitched, dacht ik eigenlijk, dat dat daaraan lag.
Totdat de dierenarts voor de jaarlijkse tandencontrole kwam. Toen bleek ze in een jaar tijd, al haar kiezen (op twee na) kwijt te zijn geraakt. De dierenarts waarschuwde toen al, dat ik er rekening mee moest houden, dat het mogelijk was, dat Dawn's conditie nu snel achteruit zou gaan, waardoor ik voor een moeilijk besluit kwam te staan.
Dawn ging aan het Oude van Dagen-voer (Seniores Priores) en bleef het eigenlijk wonderbaarlijk goed doen. Reden af en toe nog een rondje, naar het strand, bos of gewoon door het dorp. Mijn kinderen reden af en toe op haar, en mijn oudste dochter heeft vorig jaar (juni 2011) met Dawn nog een dressuurwedstrijdje op een stal in de buurt gereden.
We kabbelde zo een tijdje voort, en toen kwam februari 2012. Dawn stopte met eten, wilde haar Seniores Priores niet meer, en ook met het eten van hooi kreeg ze moeite. Tevens maakte ze een compleet ongelukkige indruk.
De dierenarts erbij gehaald en die kon eigenlijk ook niets vinden. Een mogelijke reden dat ze niet meer at, kon zijn, dat ze de S.P. gewoon niet meer lekker vond. Dus adviseerde de DA dan toch maar biks te geven, om te zien of ze wel weer begon met eten. Tevens kreeg ze Gras-Mix.
De pensioneigenaar had een stukje land voor haar afgezet, zodat ze dagelijks het weitje in kon, en niet de paddock in hoefde, en ze knapte zienderogen weer op. Ze at haar biks (duurde wel een tijdje, want ze moest natuurlijk alles kauwen met haar voortanden) en Gras-Mix helemaal op.
Ik was zo blij dat het weer goed ging, maar tegelijkertijd zag ik alweer tegen de volgende winter op.
En toen van de zomer begon Dawn steeds slechter te lopen door de artrose. Zelfs in stap liep ze af en toe zo beroerd, dat het gewoon zielig was, om te zien.
Ook werd ze alsmaar magerder, terwijl ze regelmatig in een weiland met hoog gras stond. En waar haar weidevriendjes met bolle buikjes terug naar de andere wei gingen, werd Dawn alleen maar magerder.
Daarop heb ik de dierenarts weer laten komen, en ook die was van mening, dat het beter was dat ik Dawn liet inslapen. En daarom heb ik op 3 oktober jl. met pijn in mijn hart, afscheid genomen van mijn paardekind.
Ik heb 19 jaar lang van haar mogen genieten, en ik mis haar nog elke dag.
Bare Dawn: 06 april 1983 - 03 oktober 2012
De laatste keer op weg naar het strand, lekker met Mirte en Lotte langs de kustlijn wezen stappen. Op deze foto zie je enigszins hoe mager ze al was. Haar heupbotten steken al wat uit.
