Geplaatst 
Al een aantal maanden geleden maar nu pas krijg ik de harde klap te verwerken. Mijn liefste maatje, niet eigen pony, vriendje is niet meer.... en het doet zo verschrikkelijk veel pijn, dat ik eigenlijk de energie niet heb om het neer te zetten maar toch wil ik mijn verhaal delen met jullie dat er zulke lieve eigenwijze en prachtige wezens bestaan die je ware aard laten zien en dan laten beseffen dat het tijd word om te veranderen...
Ik leerde je kennen op de manege voor mensen met een beperking. Al snel werd je mijn vriendje... ik werd toen het niet lekker liep op sociaal gebied geconfronteerd met mezelf. Het heeft me heel veel moeite gekost om van een onzeker klein meisje uit te groeien naar een zeker iemand die weer zin had in dingen. Heel voorzichtig kroop ik uit mijn schulp en als cadeautje van de instructrices ben ik voor de eerste keer op het strand geweest op jouw rug, bedankt dat je me het vertrouwen hebt gegeven om het strand te betreden. Ik ging steeds vaker op je rug rijden en al snel kreeg ik het vertrouwen in de paarden terug. Ik vond het eng om op vreemde paarden te rijden maar door jou ging het allemaal veel beter, omdat je me het vertrouwen gaf dat ik het kon... en ik kon het ook!
Toen ik klaar was met mijn stage bij jou, bleef ik op stal komen. Altijd als ik er was ging ik even naar je toe om je een lekkere grote knuffel te geven. Je had mijn hart gestolen en ik was er van overtuigd dat de dag nooit zou komen, althans niet zo snel... Elk jaar ging je lekker met je paardevriendjes naar de wei toe om 5 weken bij te komen van het werk wat je deed.. dit had je dubbel en dwars verdiend en dus was het afscheid nemen voor tijdelijk....
http://www.mijnalbum.nl/Foto-KZRPGESN.jpg
Omdat ik aan de zware kant werd besloot ik om niet meer op je te rijden. Ik ben op dieet gegaan met als einddoel dat ik weer eens op je rug mocht rijden en dat we weer verder konden gaan met waar we gebleven waren... Helaas mocht het niet zover komen en heb ik alleen maar mooie rij foto's als herinnering en nog allemaal andere foto's... hele geheugenkaartjes zijn volgeschoten met jou en mij. Sommige foto's zijn dubbel, andere zijn een prachtige herinnering aan jou.
http://www.mijnalbum.nl/Foto-MNJTQRPA.jpg
Tot een aantal maanden geleden ik op stal kwam. Ik twijfelde om mijn camera thuis te laten en heb dit gedaan. Ik was tijdens de autorit naar jou toe al niet erbij met mijn gedachten. Toen hoorde ik het van de hoofdjuf... Je was ziek en had zoveel pijn dat je nooit meer beter zou worden. We hadden het er een aantal weken eerder al over en ik zat in gedachten te kijken naar een weilandje voor je. Ik kon het niet geloven. Mijn lieveling, de lieveling van alle ruiters en vrijwilligers van de manege, had teveel pijn en daarom was het beter voor je om je te verlossen van de pijn. Ik heb je geknuffeld en voor de laatste keer geborsteld, en heb je een grote zoen gegeven en vaarwel gezegd. Ik ben bewust niet de volgende dag nog geweest omdat ik het toen al moeilijk had en je die spanningen voor zowel mijn eigen als jouw kant niet mee wilde geven. Nu nog lig ik avonden te huilen en hoop ik dat je je oude vriendjes en vriendinnetjes hebt gevonden. En wie weet kom ik je later weer tegen.
Lieve Jeroen
Ik zal je missen maar nooit maar dan ook nooit vergeten. Dank je wel voor alle wijsheid, vreugde en dat je weer eens mijn handen en jas aan het aflebberen was. Jij bent er maar een die mij door mijn angst gesleept hebt, die mijn ogen geopend hebt over hoe ik nu ben en hoe ik vroeger was en niet moest zijn.
Dank je wel lieve, lieve Jeroen.
Wel goed dat je zoveel mooie herinneringen hebt, hopelijk vind je dezelfde vriendschap bij een ander paard 
