Geplaatst Het heeft voor mij heel lang geduurd voor ik het verlies kon accepteren.
Ik heb er een hele lange tijd meegelopen en vond het nu wel eens tijd om er iets over te schrijven, en ik hoop dat ik langzamerhand het verlies kan gaan accepteren want ik weet dat dit beter was voor hem.
Het begon allemaal toen mijn vriendinnetje en ik vorig jaar het weiland op gingen met onze paarden.
Aangezien ik veel reed op mn pony en die van haar vaak alleen stond, besloten we om er een kleine shetteboef bij te kopen, na lang zoeken hadden we er een gevonden waar onze harten helemaal van weg smolten.
We hadden hem gedoopt als chico.
Het was een super groepje zo, lekker gek en aan elkaar gewaagd.
Alleen toen ging het mis, aangezien wij hem weg hebben bij een boertje die zijn pony's niet goed verzorgde kreeg hij eerst last van een zware adem, wij dachten dat het lag aan de grond bij het hek van ons land, dat was vrij stoffig, dus hebben de paardjes overgeplaatst.
Het leek beter te gaan met hem alleen nog geen week later begon het weer, DA laten komen, hij had een lichte luchtweg irritatie.
Medicijnen gekregen en een soort siroop tegen het kuchen.
Gelukkig ging het snel heel veel beter en eigenlijk geen last meer van gehad.
Zo gingen wij dat jaar nog door met gaskoliek, een trap tegen zn schouder(gelukkig niet gebroken), flink wormen terwijl we volgens een goed schema ontwormde, werd grieperig van zijn inenting, een verstopte traanbuis en zijn weerstand was haast niets.
Het was dus echt een zorgen kindje geworden, maar wel mijn aller aller beste maatje, ik kon lezen en schrijven met m.
En wilde m echt een lans geven bij mij!
De winter op het land heeft hij super doorstaan zonder enige problemen en ondertussen een nieuwe klein vriendje erbij gekcht voor hem omdat wij meer samen gingen doen zoals rijden, wandelen etc
Afgelopen mei mochten wij weer het weiland op en een vriendin van ons haar shetje stond alleen dus die is erbij gekomen en toen begon het gedonder.
Paardje wat erbij was gekomen had helaas droes wat wij niet wisten.
Een zaterdag avond, weet ik nog als de dag van gisteren ging ik samen met de ouders van een vriendin van mij even bij het weiland kijken en ik zag dat chico niet lekker in zn vel zat, continue liggen, staan en draaien.
Gevoeld in zijn liezen en die waren wat warm, temeratuur opgenomen en die was natuurlijk veelste hoog (39,6) DAb gebeld, meneer zei tegen mij dat ik een zweetdekentje op moest doen en moest aankijken hoe hij de nacht door zou komen en even een belletje geven.
De volgende ochtend(zondag) +- 09.30 weer zn temperatuur opgenomen (36,8) was goed volgend de DA(maar wij hebben ook geen koorts in de ochtend) Smiddags rond een uur of half 4 ben ik weer zijn temp gaan meten en toen sloeg de meter (40,2)
DA gebeld, die is nog langsgeweest en zei gelijk die heeft droes ,heeft een gel gegeven die de koorst moest onderdrukken.
Maandag morgen(07.45) leek het al een stuk beter te gaan met hem, geen koorts en weer lekker aan het spelen met zijn vriendje wel de gel gegeven, smiddags (17.30) was zijn temperatuur iets verhoogt(38,2) dus de gel wel gegeven en zijn dekentje voor de nacht opgedaan
Dinsdagmorgen (07.45) Wederom geen koorts wel de gel gegeven, toen ben ik in mijn lunchpauze(+-12.30) nog geweest en ook koortsvrij, na mijn werk (17.30) toch even langsgereden om te kijken en was hij lekker aan het spelen.
Tot mijn grote verbazing werd ik gebeld om (18.30) dat ik NU naar het land moest komen omdat mijn pony dood lag te gaan!!!!
Natuurlijk in tranen uitgebarsten en als de sodemieter bij mn broertje in de auto gesprongen die zei dat ik zo echt niet mocht rijden.
Onderweg DA gebeld dat hij NU moest komen omdat mn pony dood lag te gaan.
Mn vriendin gebeld of die ook snel wilde komen, die woont er nog geen 5 minuten vandaag (en ik precies 8)
Eenmaal aangekomen zie ik mn kleine kind helemaal opgehoopt liggen voor de trailer.
Het geluid wat eruit kwam dat leek wel een luchtalarm zo hard ademde hij. Ik hoorde hem vanaf het hek moeite doen om lucht in zn longen te krijgen.
Halstertje omgedaan en hem ff om hoog getrokken, maar meneer kon het niet voor elkaar krijgen om te blijven staan dus die ging weer liggen, heb m maar laten liggen en wat duren die R O T 5 minuten lang zeg voor de DA er is!!! het leek wel een uur te duren, heb geloof ik in die 5 of 6 minuten wel 10x gebeld waar hij uithing en of hij er al bijna was, ik was echt compleet in paniek!!
DA het land op gereden en waarschijnlijk had ik ongemerkt al een zware beslissing genomen om hem te laten gaan, want de DA zei meteen hier is helaas niks meer aan te doen, dus ik antwoordde daar meteen op: Verlos hem dan maar uit t lijden..
Waarschijnlijk kan ik het niet verwerken omdat chico niet wilde.
DA kwam aan met de spuit en wilde m inbrengen, chico stoof van de grond en rende preceis 1,5 meter om vervolgens weer door de knieen te gaan, nog een keer geprobeerd maar meneer ging er weer vandoor.
toen ben ik naast hem gaan zitten en heb hem letterlijk aan zn manen op de grond getrokken en ben op hem gaan zitten zodat de DA het spuitje kon toedienen.
Het was in een fractie van 2 seconden over, meneer tilt zn hoofd op, kijkt mij in mn ogen aan en legt zijn hoofd neer.
Het heeft een hele impact achtergelaten omdat ik hem voor mijn gevoel de dood in dwong door op hem te gaan zitten terwijl hij niet wilde.
Ik heb er nog een halfuur bovenop liggen gillen, janken en krijsen..
DA vertelde mij dat het een goede beslissing is geweest omdat het om zijn luchtpijp was gaan opzwellen en hij die nacht gestikt zou zijn.
Toen heb ik afscheid van hem genomen en heb de tijd gegeven aan zijn vriendjes om ook afscheid te kunnen nemen, en dat wat ik zag ging echt aan mn hart..
Mijn tinker schopte met zijn voorbeen op zijn rug, net of hij wilde zeggen van joh sta jij is even op, dat heeft zeker zon 3 minuten geduurd voor er beseft werd dat hij niet meer ging opstaan.
Toen heeft meneer zijn benen in de lucht gegooid en is er hard vandoor gerent.
Ik heb wel zijn staartje nog afkunnen knippen en hangt aan de muur die speciaal voor hem is in mijn huis.
Toen hebben we hem in de trailer gelegt en weggereden naar iemand die lid was bij de rendac, want ik kon het niet aan om hem nog 3 dagen in mijn weiland te laten liggen.
En iedere dag hopen dat het een droom was en dat hij zo de trailer uit zou komen huppelen,maar helaas!!
Het is een heel verhaal, maar misschien lucht het toch wel even op en helpt het in mn verwerking en acceptatie.
Rust zacht vriendje.
