Ging ik naar de wei en zag het al van ver ... Daar lag ze op haar zijkant ik wist genoeg. Daar stond ik dan zonder mobiel samen met men nog net geen 1 jarig dochtertje in de koets. Vlug naar huis was op twee min van de wei is. Gsm halen terug naar de wei recht naar mijn Mele. Dochterlief aan de achterkant van de wei laten staan in haar buggy. Tranen bleven maar lopen. Daar lag ze dan... MIjn pracht mijn trots mijn droom,...
24 juli ...
Keek er zo naar uit om op een warme zomer avond nog eens te gaan wandelen. Zo afgesproken met een goede vriendin met haar paard. Iemand dat hier altijd wat verder heeft gewoond. Het was super, Mele was zoals anders heel alert en wat nerveus zoals altijd dus niets gezien. Na een zalige wandeling thuis gekomen. Haar met vriend lief nog op een lekkere douche getrakteerd. Zalig vond ze dit. Eens ze terug wat droger was mocht ze terug op de wei. Het was al 9 uur door. Daar zij nog wat nat was kon ik haar exceem deken er niet op leggen en dacht ik dit te doen na het eten. Toen we eindelijk gegeten hadden na 23 uur. DAcht ik ik zal het morgenvroeg wel snel gaan opleggen voor de eerste warmte kwam. De dag later nog vlug eerst om wat boodschappen. Maar toen had ik een raar gevoel dat ik naar de wei moest ik moest en zou zo vlug mogelijk naar daar gaan. Dus zonder deken naar de wei met dochterlief. en ja ...
tot op de dag van vandaag heb ik terug een nieuw paard. Maar jammer genoeg is het gevoel en de vreugde voor te rijden mee gestorven met mijn Mele.
Ik weet niet wat ik er moet aan doen. Het is er niet meer net zoals mijn pracht waar ik nog vaak om huil dat ze er niet meer is. Wat mis ik ze zo.
