Geplaatst Ik heb dit account aangemaakt omdat een vriendin mij op deze site gewezen heeft. Het leek me niks maar bij nader inzien kan ik mijn verhaal hier wel kwijt.
Ik ben nu 32. op mijn 14e verjaardag kreeg ik een vijf-jarige Haflingerruin, Jasper. Ik heb altijd van hem gehouden. We deden alles samen, hadden de grootste lol en niemand kon daar iets aan veradnderen. Hij stond op een manege, maar toen die de kosten omhoog gooiden, moesten we iets anders verzinnen. Ik en mijn vader zijn met puppy-ogen naar een boer gestapt, en al gauw zei die dat Jasper wel bij hem kon staan voor redelijk weinig per maand. Jasper heeft nooit problemen gehad met de koeien en andere pony die daar stond, en had daar een superleventje. We reden in een weiland en hadden nooit problemen, alles ging nog steeds zoals vroeger.
toen Jasper 16 jaar was, is hij met een rotvaart de sloot in gesprongen omdat er een hond op buitenrit blaffend naar hem toe kwam. Hij is aan zijn achterbeen geopereerd en heeft enorm moeten vechten. Toch heeft hij het overleefd. We konden niet meer rijden en hij moest vaak op stal rusten. We hebben daar geen problemen mee gehad. We wandelden, deden aan VD en hadden nog steeds lol.
Na ruim een jaar wilde ik toch graag weer rijden. Dit is het eerste waar ik me al schuldig over voelde, alsof ik niet genoeg had aan Jaspertje.
Toch de stap maar gezet, dus na even zoeken hebben we Fiona aangeschaft, een superleuke KWPN. Eerst deed ik evenveel met de 2. Ik en mijn vriend gingen wandelen, of de een ging op Fiona en de ander naast Jassie. Dat ging erg lang goed. Maar na een poosje betrapte ik mezelf erop dat ik er steeds vaker met Fiona eropuit ging, minder met Jasper. Ik voelde me enorm schuldig en heb de tijd na mijn ontdekking weer evenveel met beiden gedaan. toch kon ik het niet laten om tóch nog even Fiona te borstelen, Jasper redde zich toch wel ik de wei. Of tóch nog even een stukje verder het bos in met Fiona, Jasper hoefde toch niet zoveel beweging. Ik kwam erachter dat ik meer op Fiona gesteld was dan op Jasper, en ik heb heel lang getwijfeld wat ik zou doen. Verkopen, zodat hij een pensioen krijgt wat hij verdient, bij een baasje die alle tijd heft voor hem? Maar Jasper hield duidelijk nog van mij. Dat vond ik misschien nog wel het ergste. Dat arme beestje heeft me de mooiste tijd van mijn leven gegeven, en dan bedank ik hem zo? Nee, dat kon ik niet. Toch maar doorzetten.
Ik heb hem de laatste paar maanden alles gegeven wat zijn hartje begeerde. Toen een jaar geleden bekend werd dat Jasper binnen een jaar waarschijnlijk nog zou overlijden aan kanker, hebben we besloten Fiona tijdelijk naar kennissen met toch genoeg ruimte te verplaatsen, en alle aandacht aan Jasper te geven. Dit klinkt misschien raar. En Fiona dan? Die heeft het wel goed daar, die is bevriend met iedereen. Nu ging Jasper voor.
Tot mijn grote verbazing ging ik weer meer van hem houden. We kregen weer een band.
Op een dag kreeg hij duidelijk pijn. Lopen ging moeilijk, eten kon hij niet meer, dus we hebben zo snel mogelijk de DA gebeld, om hem in te laten slapen.
Die blik in zijn ogen, in zijn laatste minuten, is onbeschrijflijk. Het stelde me gerust; mijn ouwe Jasper had het goed gehad. Maar ik heb nog steeds spijt dat ik hem niet de oude dag heb gegeven die hij verdiende. Hij heeft maandenlang op de tweede plaats gestaan, snel borstel erover en de wei weer in. Elk oud paard had niet anders gewild, maar mijn Jasper was graag onder de mensen.
Het is nu 3 weken verder en ik dacht dat ik het kon opschrijven, toch branden de tranen weer in mijn ogen en denk ik aan mijn lieve vriendje, die achteraf veel meer voor me betekende dan Fiona. We hebben Fiona nu weer op haar oude verblijf gezet en daar heeft ze het prima met de koeien en andere pony. We gaan haar wél alles geven wat ze wil. We nemen er ook geen ander paard meer bij, al is de verleiding nog zo groot.
Dat was mijn verhaal dus, en het lucht nu toch wel op dat ik het geschreven heb.
Doei lieve Jasper. Ik vergeet je nooit!
