Geplaatst 
Markante Mo, het paard dat mij achter de geraniums weg heeft gekregen, is er niet meer.
Toen ik in 2000 ben begonnen met paardrijden stond Monaco op de manege.
Hij was daar lespaard.
Maar erg geliefd was ie niet. Omdat er tuigersbloed door zijn aderen vloeit gooit ie vrij hoog op in draf.
En dat gecombineerd met beginners…. betekend holle rug, hoofd hoog en oncomfortabel zitten.
Maar hij compenseerde dat alles met knuffels… heb nooit een paard gezien die zo bedelde om aandacht als Monaco.
Maar goed met aandacht verdien je geen geld en er werd besloten hem weg te doen.
Wie wil er nu een niet goed gereden Tuiger zonder papieren?
Nou ikke…
Ondanks dat ik vanwege mijn beperkingen niet op hem kon rijden wilde ik Mo het handelscircuit of erger besparen.
In het begin heb ik alleen met hem gestapt. Hem duidelijk in de oren gefluisterd dat hij echt braaf moest zijn want anders was het einde verhaal en wilde mijn man dit avontuur niet voorzetten.
Maar Mo was braaf en bleef ongelooflijk braaf voor mij. Anderen konden m niet fijn rijden.
Ik heb m nageeflijk gekregen, we trainden ons op onze wijze. 4x les in de week. Maar het ging. Heb zelfs leren draven.
Monaco en ik werden een team.
Door mijn evenwichtsstoornissen schommel ik in het zadel. Mo ving dat op. Schoof ik naar rechts ging hij dat ook, schoof ik naar links meneertje sprong naar links.
En als klap op de vuurpijl als hij merkte dat ik niet meer kon (mijn benen hebben dan geen kracht meer en ik ben dan niet meer in staat van het paard af te komen, wordt eraf gehaald) ging hij stilstaan en verzette echt geen poot meer.
Niks of niemand kon hem verplaatsen totdat ik veilig van hem afgetild en uit de bak was.
Dat wat wij samen hebben is eigenlijk niet te omschrijven… en hij deed het allemaal alleen voor mij.
En nu, nu moest ik hem laten gaan…
Wat een ongelooflijk heftig iets. Ik moet het doen, hem teruggeven wat hij mij gegeven heeft, maar jongen wat is dat zwaar. Ik wil je niet laten lijden das een ding wat zeker is maar pffft….
Twee jaar terug wilde hij niet meer onder het zadel… gaf dit voor mij duidelijk aan, anderen voelden of zagen niks maar ik voelde het wel degelijk.
Je kreeg je verdiende pensioen.
De Dierenarts constateerde arthrose in rug en achterbenen. Tja dat was te verwachten.
Hebben we verder niet uit laten zoeken. Maakte toch niks uit, je bleef hier en ging met pensioen. Kon je heerlijk macho zijn op de wei met al je dames.
En nu….wat er gebeurd is weet ik niet.
Monaco stond nog 24/7 op een 5 ha weide. Hij was woensdag stok en stok kreupel. Dus hem op stal gezet met de vermoeden van een hoefzweer.
Uurtje daarna belastte hij echter dat been weer, maar liep achter heel komisch zwaaiend.
Donderdag de DA erbij en die constateerde dat de pees flink beschadigd was, ja dat had ik natuurlijk zelf ook al gezien.
Rust dus..tja en dat is nu net datgene wat Mo niet in zijn woordenboek had staan. Altijd de Macho, de kudde verdedigen met hand en tand.
Op stal zetten lukte niet hij vloog tegen de spijlen op, op de wei ging ie onder invloed van adrenaline met de kudde mee. Op de paddock met een maatje bleef ie heen en weer rennen.
En zaterdag met de hele kudde dwars door het weiland aan de kletter omdat de jagers terwijl wij de paarden aan het binnen zetten waren alvast begonnen met schieten.
Dat was wel de genadeslag…Zijn onderbeen was 3x het leek een olifantenbeen. Hij trilde van de pijn, ogen helemaal rood doorlopen, hoofd naar beneden.
En toch…. Zodra een van de merries begon te hinniken, direct alert, oortjes erop klaar voor actie, om vervolgens weer te trillen van de pijn.
Dat was voor mij over de grens.
Vanmiddag om 13.00 uur is Monaco over de Regenboogbrug gegaan.
Op weg naar zijn vrienden, Narose, Be Honest, Black en Honey.
Mo dank je dat je mij de passie voor paarden gegeven hebt, ik zal jou altijd in ere heel hoog houden!
Arme Mo, dat had hij inderdaad niet verdiend, je hebt het goed gedaan meid. Maar wat een zwaar verlies 
neeeeee niet mo!! 
