
Na het verlies van mijn vorige paardenvriend, ben ik op zoek gegaan naar een nieuwe “vriend voor het leven”. Ik stuitte op een advertentie op internet van een prachtige fjord. Toen we in het echt kennis maakte, was ik meteen verkocht. Rubis zou mijn nieuwe maatje worden, mijn vriendje voor het leven. Zo gezegd zo gedaan, maar al snel veranderde deze mooie droom in een nachtmerrie. Rubis kreeg onverklaarbare klachten, en werd doodziek..
Een plekje nog eens hier voor hem, hij was het sterkste mooiste en dapperste paard dat ik gekend heb. Hij was sterk, stoer, en mijn grote knuffel. Door de lijdensweg die we samen bewandeld hebben, kon ik wel zeggen dat er geen paard is waar ik hechter mee was dan met Rubis. Nog steeds pink ik zo nu en dan een traantje weg om hem, omdat hij zo dapper was, omdat het zo gemeen is wat hem is aangedaan, en omdat ik hem gewoon nog lang niet wilde missen.
Vandaag, 13 oktober een jaar geleden heb ik hem de laatste eer heb bewezen, heb ik hem laten gaan, naar een plek waar hij nooit meer pijn zou hebben.. mijn prille liefde Rubis..