Geplaatst: 21-09-12 10:23 Langzaam kijk ik opzij... De dierenarts kijkt me aan en knikt kort, waarbij ze ondertussen de naald uit jou hals neemt. Nog 1 druppeltje bloed loopt over jou vacht. Het was gedaan.... Met een halster, waar er geen paard meer bij hoort, en een lege trailer keer je verslagen weer naar huis. Al die plannen en toekomstdromen. Mijn maatje, mijn kindje, mijn meisje. Brut van mij weggerukt. Waarom heb ik jou niet kunnen redden? Waarom kon je niet gewoon wat langer blijven? Moest het echt zo snel gaan? Waarom heb ik de kans niet gehad afscheid te nemen?
Als ze me vroeger vroegen of ik paarden had, kregen ze een uitleg over een uur. Waarin ik 55 minuten over jou bezig was. Nu is het antwoord simpel en kort: Ja, 5. Het voelt alsof ik mijn kindje, mijn baby ben verloren, en dat kom ik nooit te boven.... Meisje, het spijt me zo, dat ik jou niet heb kunnen redden.... Liefs. Jou in tranen zittende vriendin, die hoopt jou ooit weer te zien. 21-09-2011
