Geplaatst Gismo was het eerste paard dat ik reed op de manege. Een stoere, maar lieve Hanoveraan.
Hij was altijd de beste en ik wou zo graag dingen met hem mee maken.
Hij werd mijn lieveling. Helaas, na een maand moes ik op andere paarden rijden en kwam ik maar
heel weinig op Gismo te rijden. Na weken lang op andere paarden rijden kreeg ik in de gaten dat ik Gismo
niet meer zag. Ik zoekte hem wel op. Maar ik dacht dan dat hij in de lessen was, of op tournee.
Helaas was dat niet zo. Gismo werd kreupel en was overgeplaatst naar een andere manege een paar kilometers verder.
Ik heb Gismo eens per maand opgezocht. Maar ik wou graag meer bij hem komen, helaas had ik niet veel tijd.
Gismo zag ik na een paar weken lopen met meisjes. Meisjes die hem zaten te opjagen in de wei, meisjes die hem sloegen
als hij een ding niet wou doen. Het liefste had ik naar Gismo toe gerend en ik had hem mee genomen. Naar een fijne plek.
Al op de manege sloegen ze Gismo vaak. Omdat hij bijvoorbeeld niet mee werkte met het hoofdstel. Dat deed mij pijn.
Want Gismo had dat NIET verdiend en wou het ook niet dat hij dat als dank kreeg wat hij alles deed.
Na een paar weken zag ik Gismo niet meer. En ik vroeg dus die week daarna aan de manege houder waar hij was.
Ik hoorde die stem nog goed toen die meneer zei ´ Gismo is ingeslapen´. Dat deed zo pijn en natuurlijk begon ik ook gelijk
te huilen en ik ben weggerend. Ik wou nog afscheid nemen. Wat ik niet heb kunnen doen.
Lieve Gismo, je weet dat er altijd een plaatsje vrij staat in mijn hart. Lieve schat, ik vergeet je nooit weer.
R.I.P. Gismo 
!
