Geplaatst 
19 augustus, een jaar geleden.
Het lijkt alweer zo ver weg maar toch voelt het als de dag van gisteren dat ik mijn levensvriendin heb moeten laten gaan.
Op de leeftijd van 19,5 jaar is zij ingeslapen aan de gevolgen van (althans wij denken) atrose en hoefkatrol.
Ik was 3 maanden oud toen mijn tante haar kocht. Een net ingereden 3 jarige merrie met de afstamming Rex Magna x Aram. Dat zijn "draken" werd er gezegd, ze zijn onbetrouwbaar werd er gezegd. Maar godzijdank luisterde mijn tante niet en kwam jij onze familie binnen. Mijn tante stapte met mij op haar arm zo trots als een pauw op haar rug de bak rond. En Khyra liep alsof ze 10 kilo goud droeg, gelukkig zijn daar nog meer dan genoeg video banden van.
Toen ik klein was ging ik vaak mee met mijn tante naar haar paard, Khyra. Ik was gek op het dier en zij op mij, dat bleek uit allerlei dingen. Ze beschermde tegen mensen waar ik bang voor was, of van wie zij dacht dat ze me kwaad gingen doen. Ze probeerde zelfs haar voer met mij te delen. Ik ben mijn tante zo dankbaar dat ze zoveel foto's heeft gemaakt in die tijd en ze ook stuk voor stuk heeft laten afdrukken en bewaard heeft.
Zo'n 7 a 8 jaar geleden bleek dat de sport niet meer haalbaar was en ze werd zelfs afgekeurd door de verzekering. Mijn tante, die toch wel erg graag verder wilde in de sport kocht er een jong paard bij. Ze besloot Khyra ook te houden en duwde op deze manier het idee van een eigen huisje ergens ver in een hoek. 1 a 2 jaar heeft iemand anders voor haar op Khyra gereden maar toen deze er mee op hield moest er toch iemand anders komen om deze "oude" dame met een gebruiksaanwijzing te rijden. Het plan werd bedacht om haar op de manege te zetten waar ik op dat moment reed. Als half pension half manegepaard. Dit was natuurlijk het cadeau van de eeuw maar al snel bleek het fout te gaan. Na nog geen 2 jaar haalde we haar daar weg. Ze kreeg amper voer als ze kreupel was, want ze moest immers werken voor haar eten en om nou 5 kilo slobber in de week te gaan bijvoeren werd te gortig. We hebben haar daar weg gehaald en ze werd op een pension stal daar vlak bij gezet.
Hier knapte ze binnen ziender ogen op en werd ze weer "jong". Ik ging serieuze lessen met haar volgen en we werden beter en beter. We hebben zelfs met zijn tweeen nog een "geweldig" ponykamp overleefd waar we beide niet geaccepteerd werden. We reden samen buiten, gingen zwemmen en deden de mafste dingen.
Maart 2011 werd ze kreupel, maar wat maar niet overging. Bij vlagen konden we eens rijden maar het meeste was stappen aan de hand wat een ware hel was aangezien Khyra in haar gedachten compleet gezond was. Ze sleurde me de bak door, of het nou binnen of buiten was. Ze was enkel buiten rustig dus dan maar dik ingepakt rondje na rondje buitenom lopen. De mensen in de buurt leerde ons kennen en vaak liep een van de oudere mensen wel mee een blokje om.
Na alles geprobeerd te hebben wat mogelijk was is er besloten door mijn tante, ouders en grootouders om haar in te laten slapen. Wetend dat ik er zelf geen eind aan zou kunnen maken. Ik kreeg 2 weken de tijd om afscheid te nemen. Iedere dag was ik bij haar van s'ochtends vroeg tot s'avonds laat, altijd huilend terug fietsend. Ik werd graatmager, bleek, hevig slaap te kort en zag eruit als een zombie. Maar voor Khyra was niets te weinig. Buiten dat kreupel liep blaakte ze van gezondheid.
Uiteindelijk heb ik afscheid genomen in de dierenkliniek van Zeddam... ben er nog steeds kapot van eerlijk gezegd. Heb tot nu toe nog zo af en toe nachtmerrie's dat ik haar daar zie liggen of zoiets dergelijks.
Ik hoop dat er ook enkele bokkers zijn die haar nog kennen, misschien van wedstrijden, manege de kasteelruiters, een stalling in herreveld, manege het hoge end of stal evers? Ik hoop dat jullie het zelfde zagen als dat ik zag. Een merrie met een gebruiksaanwijzing maar een hard van goud.
