Geplaatst Zaterdagavond ging ik natuurlijk langs. Ik had worteltjes bij me. Daar stond ze dan net zoals eerst, de lieve Jelleke. Ik zag het al voor me, weer samen dingetjes doen. Poetsen, misschien een stukje aan de hand wandelen.
Vanmorgen keek ik op mijn telefoon (toevallig want ik lag pas laat in bed en lag eigenlijk nog half te slapen). Of ik al wakker was en of ik meteen kon komen, want er was iets met Jell. Ik ben nog nooit zo snel in mijn kleren geschoten, het voelde niet goed.
Toen ik aankwam lag ze plat in de bak. Ze kon niet meer opstaan. De dierenarts had haar nog 2 uur gegeven, als er dan geen vooruitgang was zou hij haar een spuitje geven. Ze heeft nog een paar keer proberen op te staan, maar ze viel meteen weer om. Ze kon helemaal niks meer met haar achterhand. Die hulpeloze blik in haar ogen, ze wilde wel, maar ze kon niet. Ik wilde zo graag dat ik iets voor haar kon doen. Die twee uur heb ik constant naast haar gezeten, wachtend op een wonder, wetend dat het afgelopen zou zijn.
Gisteren galoppeerde ze nog vrolijk door de wei, en vandaag kwam ze niet meer overeind..
Maar nu mag ze rennen over eeuwige groene weides.
Lieve Jellie, ik ga je heel erg missen. Maar onze geweldige buitenritjes en alle andere leuke dingen die we samen hebben meegemaakt zal ik nooit vergeten!
Rust zacht lieverd!
Ze is 27 jaar oud geworden.
