Geplaatst Voor degene die het niet gezien hebben: [IM] the heaven was needing a hero, a big hero....
Ik wou graag in dit topic het hele verhaal vertellen van mij en Skippy, want hoe erg ik van dit paard gehouden heb, neemt niemand me ooit af!
Dus ik wilde dolgraag even het verhaal van ons met jullie delen! (de linkjes van de foto's zijn ook leuk om te bekijken!)
Mijn paard Skippy is hier 8 jaar geleden gekomen. Hij was voor de wedstrijden gebruikt maar was inmiddels 17 en toen werd hij voor ons aangeboden. Mijn moeder heeft hem vroeger cadeau gekregen van me vader, door omstandigheden is hij toen verkocht. En jawel, een aantal jaar later komen we hem tegen op de manege waar hij in pension stond. Inmiddels had hij al een aardige geschiedenis achter zich... Aantal eigenaren gehad en ik ben blij dat ik zijn laatste was en een aantal fantastische jaren met hem heb mogen afsluiten!
Hij kwam hier deels als leerpaard voor mij, ik had net een 1,5-jarige fries x New-Forest van mijn ouders gekregen, toch juichte ik natuurlijk gelijk toen ik Skippy aangeboden kreeg! Dus zo begon onze weg, ik als 9 jarige op les met mijn eigen (waarschijnlijk) new-forest x arabier! We hebben in de jaren veel geleerd. Toen we begonnen zag het er zo uit
We hadden 1x in de twee weken les en gingen zo beetje bij beetje iets vooruit. Ik heb weinig foto's van het begin... Erg jammer maar de mooiste foto's heb ik sowieso! Toen Skippy bij ons kwam was hij bang voor dingen die op zijn hoofd afkwamen, hij durfde de trailer niet in, was bang voor ezels, had een hekel aan shetlanders en vreemde paarden en was compleet rustig bij zwarte paarden. Nou op het moment toen hij kwam hadden we twee zwarte paarden, dus dat was geen probleem.
Ik was dol op buitenritten, dus we gingen geregeld een ommetje maken! Dit vond hij geweldig, buiten kwam de arabier in hem naar boven. Telkens weer begon hij op een lang pad te dribbelen, en zodra ik de teugels iets naar voren deed ging hij al. In het begin was het erg wennen, maar al snel had ik door hoe ik hem weer makkelijk terug kon krijgen. Zo hebben we telkens veel gereden en samen veel geleerd. Maar eind 2008 begon het pas echt. Ik zag een meisje op internet die aan vrijheidsdressuur deed en aan bitloos rijden. Dit vond ik helemaal geweldig en ik ben direct in de bak bitloos gaan rijden
Inmiddels had ik een Shetlander gekregen waar ik vrijheidsdressuur mee ben gaan doen, helaas heb ik haar in mei vorig jaar ook in moeten laten slapen... Nou zo af en toe reden Skippy en ik dan lekker bitloos in de bak, een bitloos hoofdstel gekocht en alles ging goed. Ik wist dat het meisje (ook wel Eva Roemaat, E_Nalanta) ook fotoshoots deed. Dus heb ik haar toen gevraagd of ze foto's wilde maken. Nou zo gezegd zo gedaan, en in de zomer van 2009 gingen Skippy en ik bitloos op buitenrit voor de shoot
Het ging echt geweldig, het was zo'n heerlijk gevoel om zo te kunnen rijden met je paard! 
Rond september kwam Eva nog een keer foto's maken, het rijden met neckrope was namelijk ook ontdekt en jeetje wat ging dat goed!
Er bleek zelfs een verzameling in te zitten, wat ik dus nooit eerder had ontdekt
Soms kwam er voor de verandering een keer een sprongetje in de bak te staan, want ja daar had hij ook altijd veel plezier in. Het springen op wedstrijden was hem toch bijgebleven, alleen gebeurde het nu met een neckrope!
Zo waren we lekker aan het rijden en we vonden het beide geweldig! Onze band groeide met de dag en af en toe kon een dikke kus er ook wel vanaf!
Skippy had een enorm trotse houding gekregen, oh wat keek hij toch altijd trots als er iemand op zijn rug zat! En zijn ogen spreken vanzelf, in een woord: eerlijkheid!
Maar ja ook Skippy werd een keer oud... Dus de buitenritten werden minder, maar af en toe mocht hij nog even lekker scheuren!
Tussendoor was er nog wel het een en ander gebeurd.. Hij was namelijk op 3 januari 2009 geopereerd aan een penistumor. Deze bleek helaas kwaadaardig te zijn en de dierenartsen gaven hem nog hooguit een jaar. Maar samen hebben we het tegendeel bewezen! We hebben de laatste 3 jaar het beste ervan gemaakt zoals op de vorige foto's is te zien! Maar in de winter van 2010/2011 kon je toch merken dat hij ouder werd. Het was de eerste keer in al die jaren, dat hij heel slecht door de verharing heen kwam. Toen het langzaam aan warmer werd kreeg hij allemaal kale plekken op zijn hoofd. De dierenarts zei dat ik nu toch echt wel op moest gaan letten! Maar hij kon nog wel even mee, het was nog steeds de vrolijke Skip die hij altijd was. En ik wilde nog dolgraag een paar mooie foto's!
Dus eind van de winter kwamen Eva en Nienke (JNAWA_Nienke) om foto's te maken van mijn mooie jongen. En de geweldigste foto vind ik toch echt deze
onze band komt zo mooi uit op deze foto, ik vind hem geweldig! Heb hem niet op groot formaat... Dus hoop dat ik hem nog kan laten afdrukken op canvas!
Ook Eva had natuurlijk een aantal mooie foto's gemaakt, waaronder deze! (pff moeilijk kiezen uit alle foto's...)
Een paar maanden later brak de zomer aan en Nienke en ik hadden een fotoshoot van elkaar gepland. Maar als ik toch zo'n roze 'jurk' aan heb wil ik ook wel even op het paard dacht ik toen! Dus zo gezegd, zo gedaan. En deze foto komt dus absoluut op canvas!
Nou en hierna was het toch echt afgelopen met de ritten. Hij werd te oud en heb hem lekker op pensioen gezet. Afgelopen winter kreeg hij een deken om vanwege het niet goed doorkomen met de vacht. Telkens was hij vrolijk maar toch werd hij ouder qua uiterlijk. Ook had hij weer een tumor, maar hij bleef er vrolijk onder. De dierenarts had ons ook gezegd, zolang hij er goed onder blijft moet je hem dat niet afnemen! En dat hebben we ook niet gedaan, elke dag genoot hij nog. En zo ineens, de afgelopen maand... hij werd mager en stond alleen nog maar op het zand, de anderen stonden op de wei maar hij bleef op het zand staan. Toch had hij ook zijn vrolijke momenten en elke dag begroette hij me met een hinnik en een knuffel. Hij gaf geen pijn aan niks... De laatste foto is van twee weken geleden, toen hij zijn brave kant nog liet zien en hij netjes bleef staan grazen met een klein meisje erop
Er leek weinig aan de hand te zijn, maar we hielden in ons achterhoofd dat hij ziek was en het zo ineens over kon zijn. En afgelopen week werd hij slecht. Hij at minder, stond echt alleen nog maar op het zand en werd minder vrolijk. Gister was het voor ons duidelijk want toen begon hij pijn aan te geven. De hele tijd met zijn staart naar zijn penis slaan en in een hoekje staan. Mijn moeder de dierenarts gebeld en hij kon maar 1 ding zeggen. Wát een steek in m'n hart was dat, al hadden we het nog aan zien komen. 8 jaar lang was hij bij mij... Hij was zo makkelijk geworden! Gister was al te laat om nog een afspraak te maken, dus hadden we het voor vanavond gedaan. Maar toen ik vanochtend buiten kwam, vond ik het genoeg. Zijn glans van de vacht was ineens weg, gister glansde hij nog zo mooi! Zijn ogen waren dof, hij straalde geen vrolijkheid meer af en stond te stampen, te slaan met de staart en legde zijn hoofd op mijn schouder... Ineens rende hij weg en kwam weer terug, de pijn te ontlopen. Hij leidde me mee naar de poort zo van toe maar.. Voor hem was het klaar en voor mij was dit genoeg! Vanochtend om 8 uur heb ik hem dan laten gaan... Alle momenten bij hem geweest, nooit van zijn zijde geweken en dat wou ik ook niet.
Mijn jochie, in al die jaren ben je zo veranderd. Door de band die we hadden, hebben we zoveel bereikt! De angst voor de trailer was weg, je liep er zo in, angst voor ezels, wat is dat? Dat kennen we niet meer. En vreemde paarden die we niet mogen? Dat was ook verleden tijd, want sinds vorig jaar stond je elke dag heerlijk te kroelen met mijn tinker meisje... Ik dacht dat het afscheid van Nancy mijn Shetlander al zwaar was, maar dit valt me zelfs nog zwaarder. Ik mis Nancy elke dag en nu moet ik jou ook missen. Ik kan het niet geloven, je was mijn maatje. Altijd als ik me rot voelde zocht je me op en legde je je hoofd op me schouder om me te troosten. Vanochtend heb ik 3 kwartier aan je zijde gelegen, niet te kunnen bevatten dat je er niet meer bent. Ik wilde niet bij je weg, stortte compleet in. Ook door de woorden die ik meekreeg van je vorige eigenaar, want ja ook die waren er om afscheid van je te nemen. Ellen die jou met zoveel plezier aan ons heeft doorgegeven kon er niet bij zijn, maar ook zij heeft er moeite mee. En zij en haar ouders... Ik hoor haar moeder vanochtend nog zeggen, 'onvoorstelbaar wat ze heeft bereikt met Skip. Dit had niemand ooit verwacht, ze hebben zoveel meegemaakt en zoveel bereikt, denk eens aan wat voor band ze met mekaar hebben.' En ja dat hadden we ook... En zo ineens is alles weg. Ik hoor ze nog zeggen wat voor kracht ik wel niet moet hebben, ze had respect voor de kracht dat ik niet een keer van jou zijde ben geweken en dan alsnog, na zo'n gebeurtenis, dierenarts wil worden. Ja, wat voor kracht moet je dan wel niet hebben... Maar juist voor jou Skip, juist voor paarden zoals jij wil ik doorgaan met mijn droom! Ik ben er kapot van dat ik jou heb moeten laten gaan, tranen zijn over mijn wangen gelopen, maar toch besef ik nog niet helemaal dat ik in een jaar van 4 paarden naar 2 paarden ben gegaan. Ik heb het idee dat als ik naar buiten loop je me weer vrolijk op staat te wachten... maar helaas het is niet zo... Ik weet zelf hoe ik me nu voel en juist daarom wil ik dat andere mensen zich niet zo hoeven te voelen. Daarom ga ik door om dierenarts te worden, met de kracht die jij me hebt gegeven. En jou zal ik altijd koesteren in mijn hart. Ik zal je nooit vergeten. Een goudeerlijk paard, een paard wat voor me door het vuur ging en een paard dat mijn hart altijd bij zich zal dragen.
Ik heb zielsveel van je gehouden Skip, en dat zal ik blijven doen! Niemand die daar ooit iets aan veranderd. En wanneer ik nu met Flame door het bos rij, zal ik altijd denken aan jou in de hoop dat je naar ons kijkt. En in de hoop dat ik ooit weer net zoiets kan bereiken als dat ik met jou heb bereikt!
Ik mis je nu al enorm mijn jongen
