Mijn mama had haar geen beter paard kunnen wensen .. Jack was haar vriend en ook de mijne .. Om te knuffelen, een potje te huilen, je kon bij hem terecht .. Een kind liet hij op zijn rug, 100% betrouwbaar en perfect maatje voor onze gevoelige, bange merrie, athea
Zijn artrose was onder controle, zijn stofallergie was zo goed als 'weg' en hij was fit, gezond en leek perfect gelukkig met zijn leventje bij ons op de weide ..
Maandagavond heb ik hem voor het laatst gezien, alles leek prima, zoals anders .. De volgende ochtend belt mijn papa, hysterisch, ik wist meteen dat er iets niet klopte .. Jack was gestorven, hij was al heel stijf, hard en opgeblazen .. Mijn beste vriend, en vooral mijn mama haar vriend is er niet meer en ik had nooit verwacht dat dit me zoveel pijn zou doen .. Ik heb ook totaal geen idee hoe ik dit moet verwerken en ook niet hoe ik ook maar enigsinds mama kan troosten ..
Vele vragen blijven .. Was het koliek, iets aan het hart, iets in het hoofd? Hij heeft in ieder geval niet meer zitten rollen, het zand bij de poten ligt op een heel klein hoopje, wat er gebeurt is zullen we jammer genoeg nooit weten ..
Athea blijft nu alleen achter, nerveus nu ze alleen is, plots is zelfs een fietser eng (we liggen wel redelijk afgelegen met de wei) .. Hoe het verder moet weet ik niet ..
Ik ga je missen vriend

Enige troost die we hebben is dat we er zeker fijn zijn dat we hem alles hebben gegeven wat hij nodig had en dat we hem veel liefde hebben gegeven ..
Ps: Zou er graag een fotot bij zetten maar heb nog steeds iet uitgevist hoe dit moet