Geplaatst Het is alweer meer dan een jaar geleden dat mijn aller eerste eigen pony is overleden.
Gidon kreeg ik toen ik 10 jaar was. Een prachtige vos roan. En jeetje wat heb ik veel plezier met hem gehad. Racen door de bossen, dressuurwedstrijden, springen, alles kon je en alles deed je met even veel plezier.
En toch kwam die tijd dat ik echt te groot voor je werd. Na 6 geweldig mooie jaren met jou heb ik je moeten verkopen. Wat ben ik blij dat jij terecht bent gekomen bij je nieuwe meisje. Welke ook volledig verliefd op je was. Waarmee jij elke wedstrijd weer won. En welke jij weer zo veel hebt mogen leren.
Inmiddels was je 19 jaar oud, en nog steeds even levendig als altijd. Behalve die nare ochtend. Behalve de ochtend dat zowel ik als R. (nieuwe eigenaresse) jou hebben verloren. Ze liep je stal in, en daar lag jij. Glazige ogen, en je wilde niet opstaan. De dierenarts werd gebeld, maar die kon niks ontdekken. De trailer in geladen en naar de kliniek. Daar kwamen ze er achter dat er een ader in je buik was geknapt. Een operatie was mogelijk, maar omdat ze niet wisten waar ze moesten zoeken was er maar 1% kans dat je het zou overleven. De keuze was gemaakt, je zou een spuitje krijgen...
Jeetje Gied, nog steeds maakt alles me zo ontzettend boos. Je zou zo oud worden, en oud en grijs bij mij op de wei komen. En nu ben je er niet meer. Ik ben niet eens meer bij je komen kijken. Ik heb je helemaal niet meer gezien. En ik ben zo boos op mezelf daarom. Altijd het idee; dat kan nog wel. Hij word toch stokoud. Maar het mocht niet zo zijn...
Giedje, ik mis je nog steeds, en zoals R. het zo mooi kon zeggen; jij was ONZE trots.
http://i47.tinypic.com/swzuiq.jpg
