Geplaatst: 08-06-12 19:49 Het is nu al een tijdje terug, maar iedere dag stromen de tranen nog over mijn wangen. Ik ben echt een stukje van mijn hart kwijtgeraakt en iedere dag voel ik de pijn, er is niets aan te doen ben ik bang.. In korte tijd heb ik een paard leren kennen, een band opgebouwd, ik vertrouwde haar en zei vertrouwde mij.. In korte tijd ben ik haar ook weer verloren. De pijn die erbij komt kijken is meer dan ik aankan ben ik bang. Ik neem het mijzelf kwalijk, ik was te laat..
Het begon in de winter vorig jaar, 2010.
Er kwam een nieuw paard; Pimaude. Ze kwam bij de stichting aangepast paardrijden in Kampen, waar ik al jaren vrijwilligerswerk doe.
Op het eerste gezicht een normaal paard. vos-kleurig, mooie hoogte en braaf in de omgang en in de stal. Wat onwennig begon ze aan haar werk. Ruiters op haar rug.. Ze vond het moeilijk om de knop tussen èèn persoon naar meerdere ruiters om te zetten, maar wij probeerden haar de rust te geven die ze nodig had, en dat lukte aardig.
Toen haar bij-rijdster na een aantal weken meedeelde dat ze de klik niet had met het paard, werd ik gevraagd om het paard bij te rijden in de weekenden en in de vakantie. Daar moest ik even over nadenken, het voelde alsof ik mijn andere verzorgpony aan de kant zette voor deze uitdaging.. Toch heb ik 'ja' gezegd, want zo een kans moest ik niet laten schieten. Mijn andere pony Daisy bleef natuurlijk op de eerste plek staan! En onder die voorwaarde begon ik aan de verzorging van Pimaude.
Met een arm in het gips klom ik voor het eerst op Pimaude. Ze gaf mij zoveel vertrouwen, en we stapten zo relaxed de bak door. Die eerste keer zal ik nooit vergeten. Een heerlijk fijn, rustig paard die mij het vertrouwen gaf wat ik op dat moment nodig had.
Na die eerste keer ging het steeds fijner en fijner. Ze vertrouwde mij, en ik vertrouwde haar. We reden in de binnenbak, in de buitenbak, buitenritten, we longeerden, reden zonder zadel, alles was zo fijn en zo vertrouwd met Pimaude. Voor school had ik een dubbele longe examen, en met pimaude kon goed oefenen. Ze kende het, en leerde me wanneer ik wat moest doen. Hetzelfde gold voor het rijden. Ze was gewend aan hele lichte teugeldruk en veel met het been rijden, en wanneer ik een keer te hardhandig was, of te langzaam reageerde kreeg ik daar direct reactie op. Een fijn leerpaard en een maatje, dat vond ik in haar. We hebben twee keer bij de orun-cursus gereden en ze gaf me de moed om weer te springen. Ik ben dit paard zo dankbaar.
De vrijdag, voor die dag..
We reden in de bak met een vriendin. We hebben nog nooit zo fijn gewerkt samen. Hoofd bij de knieën, fijne gangen, en een heerlijke galop. Na die tijd zonder zadel naar het land gebracht en een foto gemaakt! De laatste bleek uiteindelijk..
1 augustus, 09:30
Mijn vriendin belde. Ik lag nog te slapen, het was immers vakantie, maar toen ik opnam kwamen de tranen al. Ze zei dat ik even rustig moest gaan zitten want er was iets ergs gebeurd.. Toen stroomden de tranen letterlijk over mijn wangen en raakte ik in paniek. Pimaude lag in het land, levenloos.. Ze was nog warm, er lagen plekken in het land waar ze waarschijnlijk had gerold en ze was helemaal bezweet.. waarschijnlijk Koliek!
Ik schoot in mijn kleren en ben als een gek op mijn fiets gesprongen.. een van de ergste 45 minuten in mijn leven. Huilend, in paniek en helemaal kapot kwam ik aan bij de manege, en inderdaad daar lag ze. Geen enkel spoortje van leven te zien, ik ben nog nooit zo gebroken geweest.
Mama kwam gauw naar me toe vanuit haar werk en heeft samen met iemand anders een pluk manen afgeknipt. Ik heb afscheid genomen van haar, ik moest haar zien.. anders zou ik nooit kunnen geloven dat ze er echt niet meer is..
Ik heb een ketting laten maken van het haar dat ik heb, en draag haar altijd bij me. Ze is mijn maatje, heeft me zoveel geleerd en ze zal ook altijd in mij verder leven. Nog is het iedere dag moeilijk om te geloven, en ik mis haar alleen maar meer. Radeloos ben ik, want ik ben mijn maatje kwijt.
Na 7 maanden ben ik mijn paard verloren. Dat gemis gaat wel over dacht ik heel stoer.. Tot ik nu nog iedere avond huilend in slaap val..
Pimaude, mijn maatje, mijn topper. De topper van de SAP.
De allerlaatste foto:
