Geplaatst Lieve Sam,
Ik schrijf dit voor jou.. met veel verdriet maar ook vrede..
Wat denk ik vaak aan jou, elke dag, telkens als ik langs je stal rijdt en een ander paard in je paddock en landje zie staan, krijgt ik een brok in mijn keel en voel ik de tranen weer in mijn ogen prikken, het is niet eerlijk! Of mag ik dat niet zeggen? Je had pijn, al heel lang, aan je been, maar je bleef maar lopen, de energie was nog zo goed te zien in je ogen. Je oortjes stonden ook altijd recht omhoog als ik aankwam op mijn scooter, je begon te hinniken zodra ik aan kwam lopen. Coss, je kleine grote vriend moest maar oppassen dat hij niet onder je grote voeten terrecht kwam want jij zou als eerst een snoepje en knuffel van mij krijgen. Nou lief meisje, kan je zeggen; wat mis ik die momenten zeg!
Helaas heb ik samen met je eigenaar besloten dat je de zomer van 2011 nog lekker op het land mocht staan, samen met je kind Coss. Zodra je het land in mocht begon je te galloperen, maar niet lang want je had pijn, pijn aan je been... Je bleef staan en begon grasjes te eten, dit deed je graag, het liefst de hele dag door, dit mocht je daarom ook de hele zomer door van mij. Genieten van je laatste maandjes....
Jij wist niet wat er ging gebeuren, maar ik wist het wel. De laatste weken van het zomerseizoen moest ik toch echt afscheid van je nemen, ik was veel bij je, ging 's ochtends vroeg al bij je langs om je te voeren en een dikke knuffel te geven.
Je stond dan lekker te eten bij de rand van de paddock waar ik op zat, ik vergeet nooit meer het moment dat je, je hoofd op mijn schoot legde en me aan keek; Het is goed zo! Je hebt me een mooi leven gegeven. De hele dag heb ik geknuffeld met je, lekker veel gewandeld en je vooral laten genieten van het land, je kreeg stiekem veel snoepjes van me..
Op 14 oktober 2011 heeft Feline (Fee_) nog hele mooie foto's van je geschoten, hier ben ik Feline ook heel dankbaar voor, er hangt een mooie foto van jou in mijn kamer met je hoefijzer erboven en een mooie bloem... Ik heb genoten deze dag, maar vond het ook moeilijk omdat ik de dag erna afscheid van je moest nemen...
Toen kwam toch echt de dag dat ik afscheid van je moest nemen, 15 oktober 2011, ik ging om half 7 in de ochtend naar je toe, samen met je andere verzorgster hebben we je uit stal gehaald, je lag nog lekker rustig en keek ons aan en liep rustig mee naar de poetsplaats. Hier hebben we voor de aller laatste keer staan poetsen, ik heb een stukje van je staart afgeknipt zodat je voor altijd bij me zou zijn. We zetten je in een lege stal, keek ons aan met de woorden; Laat me maar gaan! Het is goed zo! Bedankt! Je ogen waren anders, de energie was eruit, ik zag verdriet maar ook rust. Ik gaf je een dikke knuffel en een kus op je kolletje en neusje. Draaide me om en liep huilend weg...
Meisje, op 17 oktober 2011 ben je vredig gegaan, zonder pijn leef jij nu verder, je gallopeert op de eeuwige groene weides rond waar je altijd graag was.. Ik heb er vrede mee dat jij nu geen pijn meer hebt. Ik ben je dankbaar voor de mooie en liefdevolle momenten die wij samen hebben beleefd. Van dun scharminkel ben je uitgegroeid naar een mooie parel, die nu het mooiste stralende sterretje aan de hemel is!
Rust zacht mijn meisje! Ik hou van je...!
Ik schrijf dit voor jou.. met veel verdriet maar ook vrede..
Wat denk ik vaak aan jou, elke dag, telkens als ik langs je stal rijdt en een ander paard in je paddock en landje zie staan, krijgt ik een brok in mijn keel en voel ik de tranen weer in mijn ogen prikken, het is niet eerlijk! Of mag ik dat niet zeggen? Je had pijn, al heel lang, aan je been, maar je bleef maar lopen, de energie was nog zo goed te zien in je ogen. Je oortjes stonden ook altijd recht omhoog als ik aankwam op mijn scooter, je begon te hinniken zodra ik aan kwam lopen. Coss, je kleine grote vriend moest maar oppassen dat hij niet onder je grote voeten terrecht kwam want jij zou als eerst een snoepje en knuffel van mij krijgen. Nou lief meisje, kan je zeggen; wat mis ik die momenten zeg!
Helaas heb ik samen met je eigenaar besloten dat je de zomer van 2011 nog lekker op het land mocht staan, samen met je kind Coss. Zodra je het land in mocht begon je te galloperen, maar niet lang want je had pijn, pijn aan je been... Je bleef staan en begon grasjes te eten, dit deed je graag, het liefst de hele dag door, dit mocht je daarom ook de hele zomer door van mij. Genieten van je laatste maandjes....
Jij wist niet wat er ging gebeuren, maar ik wist het wel. De laatste weken van het zomerseizoen moest ik toch echt afscheid van je nemen, ik was veel bij je, ging 's ochtends vroeg al bij je langs om je te voeren en een dikke knuffel te geven.
Je stond dan lekker te eten bij de rand van de paddock waar ik op zat, ik vergeet nooit meer het moment dat je, je hoofd op mijn schoot legde en me aan keek; Het is goed zo! Je hebt me een mooi leven gegeven. De hele dag heb ik geknuffeld met je, lekker veel gewandeld en je vooral laten genieten van het land, je kreeg stiekem veel snoepjes van me..
Op 14 oktober 2011 heeft Feline (Fee_) nog hele mooie foto's van je geschoten, hier ben ik Feline ook heel dankbaar voor, er hangt een mooie foto van jou in mijn kamer met je hoefijzer erboven en een mooie bloem... Ik heb genoten deze dag, maar vond het ook moeilijk omdat ik de dag erna afscheid van je moest nemen...
Toen kwam toch echt de dag dat ik afscheid van je moest nemen, 15 oktober 2011, ik ging om half 7 in de ochtend naar je toe, samen met je andere verzorgster hebben we je uit stal gehaald, je lag nog lekker rustig en keek ons aan en liep rustig mee naar de poetsplaats. Hier hebben we voor de aller laatste keer staan poetsen, ik heb een stukje van je staart afgeknipt zodat je voor altijd bij me zou zijn. We zetten je in een lege stal, keek ons aan met de woorden; Laat me maar gaan! Het is goed zo! Bedankt! Je ogen waren anders, de energie was eruit, ik zag verdriet maar ook rust. Ik gaf je een dikke knuffel en een kus op je kolletje en neusje. Draaide me om en liep huilend weg...
Meisje, op 17 oktober 2011 ben je vredig gegaan, zonder pijn leef jij nu verder, je gallopeert op de eeuwige groene weides rond waar je altijd graag was.. Ik heb er vrede mee dat jij nu geen pijn meer hebt. Ik ben je dankbaar voor de mooie en liefdevolle momenten die wij samen hebben beleefd. Van dun scharminkel ben je uitgegroeid naar een mooie parel, die nu het mooiste stralende sterretje aan de hemel is!
Rust zacht mijn meisje! Ik hou van je...!
.
Ik zat in je profiel te kijken en zag dat je een Duitse staande draadhaar hebt en had. Ik had er vroeger ook een, ben er nog altijd helemaal gek op, wat een lieve, slimme, trouwe en gevoelige dieren 
Ben je echt zo dankbaar voor alle mooie plaatjes die je hebt geschoten! Vergeet nooit meer die eigenwijze dag van haar dat we bijna in het water belande 
..