Vosje,
elke dag kwam ik uit school naar jou toe.
en elke dag stond jij daar onder je boom, zodra ik dichterbij kwam kwam jou hoofdje omhoog en schudje je die heen en weer. als ik mijn fiets had weggezet en naar je toe kwam lopen bleef je altijd rustig onder je boom staan, je had gelijk ik kwam maar mooi naar jou toe! dan stond ik voor je en altijd stootje je dan je hoofd tegen mijn borst (ja dat ging nog wel eens ontzettend lomp) ik kriebelde jou dan over je kolletje en je hoofdje kwam omhoog zodat je die tegen mijn arm kon leggen en je oogjes gingen dicht. als ik dan de wei weer uit wou om te gaan mesten zodat ik daarna jou kon poetsen en rijden, sprong ik altijd al op je rug en jou oortjes gingen naar voren en stapte eerst rustig weg om vervolgens in een rustig galopje naar het hek te gaan. daar gleed ik van je rug en kriebelde je nog een keer. je bleef dan de hele tijd bij het hek staan tot ik je uit je wei kwam halen. tijden het poetsen stond je altijd half te slapen. je was een ontzettend speciale pony! ik vertelde alles aan je en kreeg dan ook vaak een snuit tegen mij aan als antwoord.
toen kwam de onverwachte laatste rit.
we hadden eerst wat dressuur gedaan in de bak, maar daar waren we al snel klaar mee.
we gingen lekker over het land rijden en toen we bij het lange rechte stuk kwamen dacht ik, laten we een lekker rustig galopje maken daar hadden we even een menings verschil want zodra ik jou in galop aanzette ging je keihard, met je prachtige gestrekte gang waar Johan de eigenaar zo graag naar keek. ik had je kunnen inhouden maar had zo iets van ach je luister altijd ga maar lekker.
ik ging je afzadellen en nog lekker na poetsen.
je mocht je wei weer in. ik maakte wat laatste karweitjes af en gaf je een laatste kus en ging naar huis.
twee dagen later had Johan slecht nieuws voor mij, jij was al een ster, maar nu kon je schitteren in de hemel.
het is nu 3 jaar geleden en ik mis je nog steeds.
Vosje, jij blijft altijd speciaal voor mij.
rust zacht lieve Vos