Geplaatst Het is al een tijdje geleden, maar ik kan het me nog herinneren als de dag van gisteren..
Op 07-07-'12 heb ik mijn maatje Bowers Flower Power in moeten laten slapen.
Ik werd gesmst: 'Flower heeft een dikke koot, kun je komen?' Dus ik meteen erheen met de gedachte 'even' afspoelen en kijken of het wat beter wordt. Ik kwam aan, liep naar Flower dr landje om te kijken wat er was. Een lief hinnikje hoorde ik, ze was dus wel blij dat ik er was. Er stonden allemaal mensen bij haar en zeiden dat haar been scheef stond en waarschijnlijk gebroken was. Ik wist natuurlijk wat dat zou betekenen en barstte in tranen uit.
De dierenarts was inmiddels al een paar keer gebeld, en ook de staleigenaar. Hij wou eerst kijken hoe erg het was.
Flower stond met 3 benen en werd erg moe, ze zweette heel erg, wilde niet eten en was de hele tijd aan het flemen van de pijn.
Éindelijk was de dierenarts gearriveerd en hij zei dat ze naar de kliniek moest voor foto's. Flower 'liep' gemakkelijk de trailer op, en we parkeerden de trailer zo dicht mogelijk bij de stallen van de kliniek. Flower was nog moeier geworden en we moesten haar bijna duwen naar het gedeelte waar de foto's gemaakt zouden worden, dit was het gedeelte waar ik haar even achter moest laten. Het duurde me allemaal veel te lang, ik had het er nog even met mn vader over wat ik zou doen als haar been gebroken was. Daar hoefde ik niet lang overna te denken, hoe moeilijk het ook voor me was, het was het beste voor haar om haar in te laten slapen.
Na een tijd wachten waren eindelijk de foto's gemaakt, de deur ging open en ik liep naar haar toe, weer een lief hinnikje, mijn gevoel zegt dat Flower ook graag had dat ik bij haar zou staan.
De dierenarts zei dat alles rond de hak kapot was, het gewricht en alles eromhee.n, geen redden meer aan dus.
Het was inmiddels al s avonds en de dierenarts vroeg wat de keuze was, ik vertelde dat het beste was om haar in te laten slapen en dat dus ook hetgene was wat ging gebeuren. Hij zei dat het meteen kon of de dag erna. Het liefste wilde ik het natuurlijk zo lang mogelijk uitstellen, zodat ik goed afscheid kon nemen, maar haar nog zo lang pijn te laten lijden kon ik niet doen. Na nog even knuffelen en bedanken voor die mooie tijd was het toch echt zo ver.
Mijn keuze was om alles te zien, de dierenarts legde me uit wat er allemaal ging gebeuren en wat hij deed. Nadat ze echt dood was verklaard heb ik haar staart afgeknipt en een plukje van haar manen.
Na een tijdje gingen we weer terug naar stal en moest ik haar achterlaten op het erf van de kliniek. Met het halster en de plukken haar stevig in mn handen stapte ik de auto in.
Op de stalling aangekomen stond iedereen voor me klaar en mocht ik op allemaal paarden rijden, heel lief, maar ik wilde even helemaal niets..
Iedereen zegt dat ik de juiste keuze heb gemaakt, maar om mijn beste maatje, mijn grootste vriendin te laten gaan was toch wel het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen.
Hoe ze haar been heeft gebroken weet niemand, ze stond samen met een fjord, maar een trap kon het niet zijn want aan de buitenkant was niets kapot, geen bloed te zien, helemaal niets. Ik voel me heel vaak schuldig over wat er gebeurd is, wat nou als ik eerder naar stal was geweest, misschien was er dan niets gebeurd en had ik nu nog van haar kunnen genieten.
Ik heb Flower 3 jaar gehad en ik kon alles met haar doen.
Flower is 17 jaar geworden, maar had nog jaren lang mee gekund.
Een paar foto's:
Heel erg bedankt voor het lezen!
