Geplaatst Niets vermoedend met de gedachte dat het een normale dag zou zijn als alle andere dagen, kwam ik 's middags op stal om de paarden middaghooi te voeren. Toen ik aankwam riep ik de paarden en kreeg ik drie hinniks terug, ook van Linka.
Zoals gewoonlijk stormde ze met z'n drieën gezellig op de kruiwagen met hooi af. Er was nog niets aan de hand...
Linkie draafde nog gezellig mee naar de voerbakken. Toen ik hooi had gegeven bleef ik nog even kijken en knuffelen. Op een gegeven moment merkte ik dat Linka wat meer moeite had om haar evenwicht in haar achterbenen te houden, het was heel minimaal.
Dus ik bleef kijken, want ik ben nogal snel bang dat er wat met haar is. Ze bleef rustig eten, dus ik wilde de kruiwagen wegbrengen om vervolgens weer terug naar Linka te gaan. Toen ik bij de uitgang van het hek was, was Linka achter mij aangelopen, wat ze normaal nooit doet als ze net hooi heeft gehad. Toen ik het hek uitliep, bleef Linka mij bij het hek staan nakijken. Ze begon anders uit haar ogen te kijken.. gewoon totaal anders zoals ze normaal kijkt.. Ik liep terug en liep richting de voerbakken, en riep haar zodat ze weer naar het hooi zou gaan. Ze liep me achterna, en zag dat ze begon te zwalken. Ook was dit niet heel opvallend. Om het voor mij te bevestigen tilde ik haar voetje op, maar ze wilde met moeite haar voetje geven, wat niks voor Linka is. Vanaf toen begon ik me echt zorgen te maken, en had de telefoon al in me hand. Op dat moment liep Linka verder en ze stopte om met haar achterbeen haar oor te krabben. Opeens viel ze om, probeerde ze te staan maar viel weer om door de voerbakken heen, zo ging ze de halve bak door als iemand die dronken was. Toen begon ze heel hard te hinniken en zakte ze in elkaar. Ze probeerde nog overeind te komen. Iemand was de dierenarts aan het bellen. Maar ik zag al dat het geen zin meer had. Ik kon er alleen naast zitten en smeken dat ze moest volhouden. Helaas kon ik helemaal niets voor haar doen... Het ging allemaal zo snel...
De dierenarts was kort daarna gearriveerd, en vertelde dat waarschijnlijk een bloedvat in haar hart is gesprongen.
Mijn lieve lieve Linka,
Een droom was je voor me, die uitkwam. Mijn allereerste eigen (fjorden)paard.
Als ik een paard wilde, moest dat een fjord zijn en een veulentje. Die ik van begins af aan aan alles kon leren en naar mijn hand kon zetten.
Drie weken oud was je, en ik mocht jou als mijn paardje noemen. Een foto op de site van de fokker was genoeg om een reisje naar België te maken, om jou te komen bewonderen. Alle veulentjes zijn schattig, maar die grote diep heldere zwarte sprekende ogen op de foto zeiden mij al genoeg.. ik weet verder eigenlijk niet waarom, maar ik moest en zou jou kopen.
Mijn droom heb je voor een groot deel waar gemaakt. Stap voor stap en spelenderwijs heb ik je al heel wat dingen kunnen leren. Maar jij hebt mij ook zoveel geleerd..
Een ontzettend lief karakter dat je had, altijd vrolijk, altijd in voor een knuffel. Met elk paard kon je overweg, paarden die moeilijk contact sloten werd je maatjes mee.
Ook bij veel mensen heb je hun hart kunnen stelen. Door je lieve,maar o zo eigenwijze karakter.
In de korte tijd dat ik je heb gekend, heb ik zulke mooie momenten met je kunnen delen.
De vele wandelingen die we hebben gemaakt. Je hebt zelfs in een natuurgebied los met me meegewandeld.
Je bent kleine ritjes mee geweest als handpaard, je bent naar t strand geweest en hield echt van zwemmen, je bent meegeweest naar de feestweek, waar je rustig door de drukke straten met mensen verkeer en langs kermis een drukke bent gelopen, een schriktraining waar je zo doorheen liep omdat het je niks deed.
Een stoere fjord werd je die nergens bang voor was.
Het meeste zal ik de kleine dingen missen, hoe je me aan kon kijken met die indringende ogen, hoe je op het land in de kudde stond, die eigenwijze snoet van je, wanneer je wat graag van me wilde. Hoe je over het erf kon scharrelen. En je de weg naar me huis wist, om een appeltje te halen. Maar ook hoe gemakkelijk ik bij je kon zitten als jij lekker lag te slapen, maar ook hoe jij wel eens naast mij kwam liggen.
Er werd wel eens afgevraagd of jij geen uitvergrote hond was
Ik besef alles nog totaal niet.
Maar ik wil alleen zeggen dat ik blij en trots was dat je me paardje hebt kunnen zijn, ik kan me geen specialer paard als jou wensen. Ik heb iedere dag, keer op keer van je genoten.
Ik heb een klik met jou gehad die ik met geen enkel ander paard ooit heb gehad. Je was mijn maatje, en zal je natuurlijk altijd blijven.
Ik ben blij voor je dat het zo snel is gegaan en je weinig pijn hebt gehad. En dat ik bij je mocht zijn om jou te laten gaan.
En als ik nu al die mooie bloemen zie, die andere op stal voor jou hebben neergelegd, dan zie ik dan ik niet de enige ben die jou heel erg zal gaan missen.
Mijn lieve meisje, ik ga je zo ontzettend missen, je hebt mijn droom voor een groot deel uitlaten komen, bedankt voor alles, mijn lieve Linka.
Veel liefs van Nina
17/05/2010 - 30/12/2011
Onze laatste foto samen, 3dagen ervoor...
tekeningetje uit stalschrift
Sterkte 
