Geplaatst vandaag heb ik te horen gekregen dat het paardje waar ik 2,5 jaar lang elke dag voor heb gezorgd is komen te overlijden. Ik weet niet precies waaraan, haar eigenaars hebben nooit meer contact met me gehad. Ik wist alleen dat ze ziek is geworden en uiteindelijk is ingeslapen. Ik heb goede herinneringen aan haar, al heeft ze het niet altijd even fijn gehad, met als dieptepunten dat ze een jaar lang alleen heeft moeten staan en toen ze eindelijk een vriendje kreeg is dat paard gestorven in 2009. Gelukkig weet ik dat ze op het eind nieuwe vriendjes kreeg en ik weet zeker dat ze daar heel erg van opgebloeid is. Ze was altijd lief en braaf, goudeerlijk en een geweldig dressuurpaard ondanks dat ze niet genoeg werd gereden (mede dankzij mijn tijdgebrek door school). Hoewel ik haar al jaren niet meer verzorgde, zag ik haar nog vaak staan in haar weitje en aan haar hoofdje te zien herkende ze mij ook nog. Grasjes waren uiteindelijk leuker natuurlijk
Thuis kan ik er niet echt over praten en durf ik ook niet echt te laten zien dat ik verdrietig ben, daarom wilde ik het graag hier even uiten. Ik heb veel van haar geleerd. Een paard met zo'n eerlijk en lief karakter als Puck kom je zelden tegen. Daarom vind ik dat ze nog even in het zonnetje gezet mag worden.Een foto heb ik helaas niet meer, die zijn kwijtgeraakt. Ik kan iedereen wel zeggen dat ze prachtig donkerbruin was, met een leuke bles, groot en imposant, maar met prachtige zachte ogen en een zachte neus. Het was een knuffeltje. Bedankt lieve Puck, voor de goede tijden.
