Geplaatst Onze eerste rit was vreselijk, je was moeilijk, snel gespannen en heel onzeker.
Door de tijd heen veranderde je deels, je werd iets makkelijker, en wat rustiger maar die gespannenheid is er nooit uit gegegaan.
Wel konden we uren door het bos rijden, knuffelen in de paddock en samen met de hond door het bos wandelen.
Tot je plots niet helemaal lekker liep,
Dierenarts gekomen, pijnstillers en longeren want je zou last van je rug hebben.
Dat hebben we anderhalve week gedaan, tot ik zag dat je eigenlijk alleen maar slechter ging lopen.
Dierenarts nogmaals geweest, en die constateerde dat je attaxie zou hebben, in een vrij ernstige vorm.
Mijn wereld sloeg dicht, ik zou mijn maatje gaan verliezen.
mijn maatje die mijn uitlaat klep was, waardoor ik mij in slechte tijden beter voelde als ik bij hem was.
Ik voelde echt een band met hem.
Vorige week maandag heb ik afscheid genomen, en ik mis hem nog iedere dag.
Dag lieve Eldorado!
Ik zal je nooit vergeten!
Bedankt voor de leuke tijd samen.
