Geplaatst Het vechten is voorbij
Je bent verlost van al de pijn.
We zullen er nooit aan kunnen wennen
Dat je niet meer bij ons kan zijn.
Met liefde ben je geboren
En met heel veel verdriet hebben we je moeten laten gaan.
We zullen nu door moeten met ons leven, zonder jou..
Maar in de hemel mag je spelen
Zonder pijn.
Ik hou van je.
Eigenlijk weet ik niet eens zo goed wat ik moet opschrijven.. Ik weet dat dit het beste voor jou was en dat je nu geen pijn meer hebt en dat blijf ik maar tegen mijzelf zeggen.
2 jaar geleden is onze strijd tegen je peesblessures begonnen. Ik schrok me dood toen dat eruit kwam en nog wel aan 2 benen.. Maar we begonnen met volle moed aan je genezings schema. Heeft een jaar geduurd voor die over was, in dat jaar ben je nog ingespoten (stampceltherapie) en het zou allemaal goed komen. Nooit meer springen of iets met een zware ondergrond maar daar konden wij wel mee leven. Toen je genezen was verklaard heb ik je rustig wat opgepakt en volgens mij heb je nog nooit zo hard gewerkt voor mij. Je pikte alles zo goed en snel op, ik kon mijn geluk niet op. 6 weken later wilde ik nog een scan om te controleren of alles goed met je ging. Nooit ervan uit gaande dat het weer terug kon komen, helaas.. Je moest weer op rust. In je rechterpees was het terug gekomen op dezelfde plek. Nog ging ik elke dag met liefde naar je toe, je werd een stuk knuffeliger en rustiger wie had dat ooit gedacht.. We hebben een hele rustige winter gehad en op de scan was je been heel langzaam aan t genezen. De landperiode kwam eraan en in overleg met de DA mocht je wel het land op. Daar heb je een super zomer gehad, ik heb nog nooit zo weinig met je gedaan en je werd zelfs een beetje dik voor jou doen. Voor het eerst in je leven haha. Ach je hebt genoten, daar ging t om.
Toen kwam de dag dat ik net een keertje wat later naar je toe ging dan normaal, dat weet ik nog zo goed.. Die avond vergeet ik nooit meer..
Ik riep je en was ondertussen bezig met me spullen te pakken uit m'n tas en toen ik t had gevonden en naar je keek liep je op 3 benen.. Ik dacht echt dat je je been gebroken had. Ben naar je toe gerent en heb gelijk de DA gebelt, die kwam eraan. Het duurde best een tijdje en het werd al gauw donker en toen zaten we daar met zn 2en.. Ik nam al afscheid van je want ik dacht echt dat dat je laatste avond zou zijn.
Later kwam mijn vriendinnetje gelukkig ook en toen zaten wij daar met zn 3en te wachten. De veearts kon wel zeggen dat je niks gebroken had maar dat t waarschijnlijk je pezen waren.. Dit keer weer aan links. Die avond hebben we je nog naar stal gebracht en toen stond je weer op rust en mocht je maar 2x 5 minuten lopen. Toen je been weer dun was kon de scan komen. Je had weer een behoorlijk blessure.. Toen begon mijn hoop wel echt te zakken, altijd hebben we er heel positief in gestaan maar nu moest ik het echt van jou hebben. Ik was te vaak al teleurgesteld door die scans.. We mochten wandelen, eerste 2 weken 2x 5 minuten daarna 2 weken 2x 10 en toen 1x 10 en 1x 15 minuten. Ik heb nooit een kwartier met je gelopen want ik was een beetje bang gerworden. Hij had je afgekeurd als rijpaard en deels ook als weidepaard. Hij had gezegd je kan het nog wel proberen te laten genezen maar ik weet niet of je pezen het lang zouden volhouden aangezien je nogal van een sprintje houd en je zou maar in een gat komen en de kans op weer een blessure was erg groot. Ik ging t nog proberen, ik kon je niet zomaar opgeven.. Ik had gezegd dat als je bij de volgende scan geen vooruitgang had dat we je dan alsnog in gingen laten slapen.
6 weken later was donderdag 8 december, ik durfde al niet eens meer mee te kijken op zijn scherm. Nu was je rechterbeen weer erger dan links, zodanig erg dat t wachten was tot hij zou scheuren.. Kanjer voor mij was toen de beslissing al snel gemaakt, en echt niet voor mijzelf hoor want ik zou nu nog willen dat je bij mij zou zijn.
Maandag 12 december, de dag dat je werd ingeslapen.. Zondag nog foto's gemaakt samen met je vriendinnetje en jeetje wat was ik blij dat ik nog 4 dagen de tijd had om afscheid van je te nemen.. Ook al waren die dagen echt niet de leukste, ik haat afscheid nemen. Daar ben ik echt heel slecht in. Heb je alles gegeven wat je lekker vond, heb je heerlijk gepoetst en je elke dag laten grazen en maandagochtend ook nog samen met je vriendinnetje. Ik had je zondag alles verteld wat er ging gebeuren, maar maandag zag je er zo tevreden en vol levenslust uit. We zaten nog even in je stal, kijken hoe je stond te eten totdat de veearts kwam en toen was echt het moment daar..
Je kreeg al je rustgevende/verdovingsprikje in stal zodat je geen stress zou hebben. Die paar meter naar de schuur duurde zo lang en vond t zo erg om je zo te zien wankelen.. In de schuur nam je snel nog een hapje hooi en toen kreeg je t definitieve prikje. Ik vond t zo erg je zo te zien staan, bijna niet meer op je benen kunnen staan en toch bleef je staan.. Na 10 minuten kreeg je nog een extra dosis en toen viel je uiteindelijk wel maar dat vond ik zo erg om te zien.. Mijn topper, mijn kanjer, mijn allerliefste paardje en als je dat zo op de grond ziet vallen, zo hard dat je viel.. Maar ik heb je gezegd, je deed alles voor mij dus nu dit laatste doe ik voor jou. Ik ben er voor je geweest tot de laatste seconde. Je stond er niet alleen voor, mama en mariek waren er ook bij en het was zo een verdrietig moment.. Iedereen was zo verdrietig.
We hebben nog 4 uur bij je gezeten, samen met Kamil. Die wilde echt niet bij je weg. Ook dat was een heel bijzonder moment. Nog nooit zoiets bijzonders gezien. Je vriendinnetje, ik weet zeker dat zij ook verdrietig is.
Je hebt nog 2 mooie rode rozen van mij en mama gehad. 1 bij je stal en 1 bij jou. Ik zal je nooit vergeten lieve schat, ben met jou groot geworden en jij bent met mij opgegroeid. Helaas mocht je maar 15 jaar worden. Veel te jong, je had nog zoveel mooie jaren kunnen hebben.. Het mocht niet zo wezen.
12 mooie jaren met je gehad en die zal ik nooit vergeten. Ik hou van je en liefde houd niet op waar het leven eindigt.
First you were one of the best on earth, now you are the best in heaven.
. Lees het met tranen in me ogen.
