Geplaatst 
Dabber.
mijn trots,
mijn alles.
Gister om 5 uur belde mijn vader mij, hij zei mij dat het niet goed met dabber ging.
Ze ging steeds liggen, wou steeds rollen, alles wat hij zei duidde op koliek.
Om 7uur kwam de veearts, hij zei dat het inderdaad koliek was.
hij gaf haar een spuitje en zei dat het na een uur, anderhalf weer goed moet zijn, dat het dan over is.
Het leek erop dat ze ervan opknapte. maar om half 9 was het weer raak. ze kreeg het weer.
om 10 uur was de veearts er weer bij.
hij zei dat ze er nog slechter uit zag dan net. haar opgezette neusgaten, snel ademen, het zag er echt niet goed uit.
ze had alles van binnen verstopt zitten.
hij wou haar laxeren, hij gaf haar eerst een pijnstiller.
daarbij kreeg dabber een hartaanval. opeens klapte ze achterover, wat was dat naar om te zien.
ze lag op de grond en trilde helemaal.
de veearts zei dat we er beter een eind aan konden maken.
ik barste in huilen uit.
hoe kan ik je nu al laten gaan, ik kan je nog niet missen.
hij gaf haar een slaapmiddel, toen mocht ik bij haar zitten. ik omhelsde haar en heb vanalles tegen haar gezegd.
in mijn armen is ze overleden..
wat een nare ervaring.
ik hoopte dit niet mee te maken, maar het moest er toch van komen
Dabber, 32 jaar.
je hebt een prachtig leven gehad.
je kon mij het bloed soms wel onder de nagels vandaan halen, maar ik houd toch zoveel van je.
ik zal je nooit vergeten, mijn schat!
