Geplaatst Valentijn zag ik voor het eerst in de zomervakantie van 2009. We waren al een tijdje op zoek naar een paard, eindelijk, mijn eerste paard na al die jaren hopen en smeken! We hebben er zo’n 5/6 gezien, maar steeds klikte het niet of waren ze tóch te klein… maar Valentijn leek het gewoon te zijn! Ik had sinds een tijdje westernles, maar nog niet zo heel lang en ik zocht dus een paardje waar ik lekker veel van kon leren op dat vlak. Wedstrijdambities had ik niet, lekker een beetje in de bak klooien, af en toe eens een lesje en wat buitenrijden waren mijn plannen. En wauw, wat een openbaring, je was op mijn pinken te rijden, zo’n gevoelig paardje had ik nog nooit onder mijn kont gehad!
Maar oh wat hadden we een moeilijkheden in het begin… we konden het totaal niet eens worden, we hadden ruzie onder het zadel, je vond alles eng en je keerde gedurende een buitenrit gemiddeld 5 keer resoluut om om weer huiswaarts te gaan. Ook liet je je vaak niet vangen in de wei en wilde je het liefst niet aangeraakt worden. Ik moest je maar met rust laten, leek je te zeggen… Vreselijk vond ik dat.
Maar het tij keerde na ongeveer een halfjaar, 8 maanden. We verhuisden al na 3 maanden naar een andere stal, waar je het goed naar je zin leek te hebben! Daar kwamen we tot de conclusie dat je zadel voor geen meter paste en die lieten we dus ook links liggen. Een nieuw zadel moest er komen, maar wat voor dan? Ik wilde graag een westernzadel, maar die zou ik dan op maat moeten laten maken en dat zou me klauwen met geld kosten die ik als 16jarige niet had, en het klikte voor geen meter tussen ons, moest ik dat dan wel doen?
Maar gelukkig kwam ik toen op het pad van de boomlozen… al tijdens de eerste rit met het testzadel was je een ander paard. Hoppa, langs de enge zwerfkeien, tussen een enorme hond en een enorme kudde geparkeerde fietsen door, zó langs een openluchtorkest, álles zijn we tijdens die rit tegengekomen en ik geloofde niet dat dit hetzelfde paard was als de merrie waar ik altijd zo’n ruzie mee had. Als ik dit nu teruglees… denk ik alleen maar ‘’oh ja, dat vond ze zo eng, en oja, zo deed ze toen, en oh wat vond ik dat vreselijk’’… dat was ik allemaal vergeten, want deze veranderingen zijn nooit meer weggegaan. Van het geld dat ik zelf had gespaard, van mijn verjaardag en het halen van mijn HAVO-examen, kocht ik onze eigen Barefoot Cheyenne(op afbetaling bij mijn ouders) en wat hebben we daar veel geluk van gehad! Onze band groeide langzaam maar zeker, en je leek me te vertrouwen, al verloor je nooit je waardigheid. Onzin als knuffelen deed je niet aan, maar je liet onbewust toch merken dat ik jouw maatje was. Jij bent geen allemansvriend en gaat niet over één nacht ijs, dit moest groeien en dat doet het nog steeds.
Maar ondertussen… was je steeds vaker kreupel. Vaag, nooit heel duidelijk, maar je liep op eieren en een enkele keer was het écht mis. Maar het leek zichzelf telkens weer op te lossen… uiteraard deden we altijd rustig aan, want ik was altijd bang dat je weer kreupel zou raken en dat ik je pijn zou doen. In de bak rijden hebben we eigenlijk nooit meer gedaan. Ondertussen kregen we een nieuwe hoefsmid die je erg heeft geholpen. Je liep verkeerd, zei hij, waardoor je hoeven verkeerd afsleten en je gewrichten verkeerd belast werden. Hij bekapte je zó, dat je eigenlijk weinig last meer had, totdat de hoefsmid bijna weer moest komen en daarna ging je weer als een zonnetje! Maar deze goede perioden duurden steeds minder lang…
Ook kreeg je veel vocht in je kogelgewrichten en omdat de kreupele periodes steeds vaker kwamen, kwam er een fysiotherapeute en gingen we naar de dierenarts. Deze beoordeelde zo, op het oog, dat het artrose moest zijn. Geen probleem, dacht hij: gewoon soepel houden door veel te rijden, want rust roest, en voor wat ik ermee wilde doen, kon ze nog prima een tijdje mee. Oh, wat was ik opgelucht! Maar dit duurde niet lang… want het ging zó tegen mijn gevoel in, je te rijden terwijl je duidelijk pijn had, en om er dan ‘’doorheen’’ te rijden, dat wilde ik niet, en zo gingen we een paar weken later naar Wolvega om je voetjes toch eens op de foto te laten zetten. Hier bleek dat er geen sprake was van artrose, op de foto’s was helemaal niets te zien!! Maar wat het dan wel was… de dierenarts dacht aan een peesblessure. Veel stappen, was het advies, en dan langzaam opbouwen. En zo stapten we maandenlang. Eerst ik ernaast, daarna erop, lekker zonder zadel en dan hoppa heen en weer over het fietspad. Daarna koelen met water. Heerlijk was dat in de zomer: ik pakte je uit de wei, klikte de teugels aan je halster en gaan met die banaan! Daarna maakten we er een waterballet van en mocht jij weer lekker de wei in. Langzaam aan bouwden we het geheel op door weer eens een drafje mee te pakken eens in de 2 weken. Dit ging eigenlijk heel erg goed! Tussendoor stapten we vrijwel iedere dag en bleven we koelen. Het vocht verdween compleet en jij leek het gewoon goed te doen! Wel bleef ik je in de gaten houden: die oude angst van ‘’het kan ieder moment weer mis zijn’’ bleef toch knagen.
En dit bleek terecht, want tijdens onze laatste rit, zo’n 4/5 weken geleden, zakte je tijdens de eerste drafpassen zó weg met je achterhand, dat ik meteen ben afgestapt en we samen het hele eind terug zijn gelopen. Ik had meteen het gevoel dat dit foute boel was… maar zette je eerst een paar dagen in de wei. Meestal kwam er wel verbetering na een aantal dagen als je zo’n periode had… en ik had nog contact met de fysiotherapeute, ik zou haar eens om advies vragen. Ook kwam de hoefsmid langs, op advies van de dierenarts, om eens te kijken. Om een lang verhaal kort te maken, zagen zij beide hetzelfde… dit werd ‘m niet meer. Dit is slijtage, door bijna 20 jaar verkeerde belasting van de gewrichten, en dit komt niet meer goed. Ook verdacht de fysiotherapeute spondylose. En duidelijk werd, dat al die moeite, die wij hebben gedaan om die peesblessure te boven te komen, slechts symptoombestrijding was. Het zijn je heupen, je rug, en zelfs een fysio of osteo of chiropractor of dierenarts kan hier niets aan doen.
Na heel veel gepraat, onwijs veel uitleg, zoeken naar informatie en het vragen van individuele meningen werd keer op keer de keuze bevestigd die ik moest maken… namelijk om haar uit haar lijden te laten verlossen. En dat is wat er morgen te gebeuren staat… mijn meisje, ik heb het geprobeerd, ik heb het zo goed mogelijk geprobeerd maar het gaat gewoon niet meer. Je hebt pijn, ook in de wei, en een onbezorgde oude dag zit er voor jou zelfs niet meer in… ik wil niet wachten tot je van ellende door je benen zakt, dat verdien je niet. Dit is echt het beste… maar wat zal ik je missen…
