Geplaatst: 26-11-11 01:06 Over het ras moest ik niet nadenken. Al sinds mijn 4de wou ik een tinker, en dat ging het worden.
We gingen gaan kijken naar een groep tinker. Maar ik zag niet direct iets dat ik wou. Maar toen kwam jij af.
Al de hele tijd had je jou afgezonderd van de kudde. Maar op een gegeven moment zag je dat de kust veilig was en kwam je af naar mij.
Ik schonk jou geen aandacht en liep verder. Tot ik een duw voelde in mijn rug. Je volgde me.
En toen ik voor het eerst echt naar je keek, wist ik het. Jij zou de mijne worden.
Je bleek 2 jaar en drachtig te zijn. En de duurste van de kudde... Maar wat kon het me schelen.
Ik voelde dat er iets speciaals was tussen ons.
Je mocht rustig op de wei staan overdag en op stal 's nachts, terwijl ik je kwam kuisen en manieren leren.
Langzaam groeide onze band meer en meer.
Je was er voor mij toen mijn vriend het uitmaakte.
Je was er voor mij in al de moeilijke momenten.
Jij hielp me door mijn depressie.
Ik was je dankbaar...
En toen, nadat ik jou al 9 maand had, beviel je. Van een prachtig merrie veulentje.
Helaas konden we haar niet houden en hebben we haar verkocht. Maar niet getreurd.
Ik had jou nog, mijn alles. Ik leerde je op toen je 3 was en reeds wekelijks 2 keer een half uur met jou.
Je was pittig, koppig, maar toch luisterde je. Toen werd het winter en mocht je op rust voor 2 maand.
En wat genoot je. We hadden onze eigen wei, en daar mocht je op samen met je vriendje.
Je was er vaak niet al te lief tegen, maar ach, jullie kwamen overeen.
Je veranderde toen je 24 op 24, 7 op 7 buiten kon. Je werd alsmaar liever, en onze band werd alsmaar sterker.
Ik vertrouwde je door en door, kroop onder jou buik, sprong op je rug.
Mijn eerste wedstrijd reed ik met jou, en we haalde 67 procent.
We gingen niet op buitenrit onder het zadel, vaak door tijdsgebrek, maar in de bak rijden vond je altijd leuk.
Alhoewel je geen andere ruiter duldde als mij, want die smeet je er simpelweg af, vond toch iedereen jou leuk en lief.
In augustus gingen we naar de keuring, samen met jou dochter die al een flinke jaarling was. Je haalde een 2de premie met net 3 puntjes te kort voor een eerste.
Als commentaar van de jury kregen we dat we binnen 2 jaar, als je meer spieren had, mochten terug komen voor onze eerste premie te komen halen.
Ik was trots op jou, al die mensen die rond jou stonden, en jij, die daar zo braaf stond. Alsof je wist dat je stil moest staan.
Je zag er schitterend uit.
Helaas, een maand een half later werd je ziek. Je kreeg hoge koorts, je at niet meer. Na een week antibiotica, vitamine spuiten en bloedonderzoeken, bleef jou koorts even hoog. We besloten naar Merelbeke te gaan. Daar aangekomen deden ze onderzoeken. En wat was je weer oh zo braaf. Er bleek vocht in jou buik te zitten. Na een punctie bleek er ook bloed tussen te zitten.
Weer allerlei onderzoeken, en weer was je zo braaf. Opeens kwamen de artsen naar ons. Ze voelde een groot gezwel vanuit je linkereierstok vertrekken, en na nader bloedonderzoek bleken jou bloedwaardes zo laag dat het een wonder was dat je de rit naar Merelbeke had overleefd. Je had nog 10%... We besloten om jou te laten gaan. Je was op.
Ik wou geen uren afscheid nemen. Je was ziek, je had pijn, en hoe sneller je van de pijn af was, hoe minder je moest leiden. Na de eerste spuit om suf te worden zakte je al ver door jouw benen. Zo zwak was je. Bij de 2de spuit om te gaan liggen zakte je onmiddellijk door je benen, mooi in het midden van de stal. Bij de 3de en laatste spuit haalde je nog 2 keer adem, en blies je uit met een diepe bries. Het was gedaan.
Ik heb niet geroepen of getierd, ik heb niet gekrijst en geschreeuwd dat het oneerlijk was. Nee, ik weende uit verdriet dat ik jou kwijt was, maar ik wist dat ik de juiste keuze had gemaakt.
Uit de lijkschouwing de dag erna bleek het om een kwaadaardige tumor te gaan, groter dan een voetbal. Uitgezaaid naar jou longen. Jou darmen waren al verkleefd, je was niet meer te redden. De tumor moest op een maand tijd gegroeid zijn. De agressiefste vorm van kanker. En toen wist ik dat ik de juiste keuze had gemaakt.
Een paard zoals jou vind ik nooit meer. Je ben 4,3 geworden. Ik heb 2 jaar van jou mogen genieten. En daarvoor ben ik jou altijd dankbaar.
Je bent nu al 2 maand weg, maar het gemis is nog altijd even groot.
Sorry als het verhaal niet altijd even duidelijk is, ik heb nog altijd heel veel verdriet.
Kira, het gaat je goed.
Op wedstrijd, 5 maand voor je moest gaan:
Op de wei in de winter:
