Geplaatst Dat ik naar je toe ging en je alles uit heb gelegd.......
Waarom we op pad gingen en wat we gingen doen en waarom we dat gingen doen.
Toen ik je vroeg of je alles over je heen wilde laten komen op deze dag had ik nooit verwacht dat je dat ook echt zou doen......
Jij......die paniekeling.....die dame die haar niet zo maar even iets liet vertellen.......stresskipje....je was zo meegaand, echt bizar gewoon.
Ik weet nog goed dat ik je voor het eerst zag........Ik vond je niet mooi.......maar je hoofd was zo lief en trots en zo vol karakter.
Onze eerste rit, ik onzeker en jij voorzichtig.
Jij was mijn eerste paardje.......na jaren er van dromen was jij daar en ik kon niet wachten tot je naar de door mij gekozen stal kwam.
Jij was een kadootje voor mij van mijn man..........het mooiste wat ik ooit gekregen had.
Het was maandag en daar kwam je dan, in het donker want het was avond.
Dinsdag liet ik je lekker los, in de paddock
Ik schrok me dood, daar stond ik dan als beginner met een razend dolle merrie.
Je ging tekeer als een idioot, niet te remmen........ik dacht dat je echt een been zou gaan breken toen.
En toen begon ons verhaal.
Ik heb echt heel veel moeite moeten doen om jouw vertrouwen te winnen, jij was geen beginnerspaard.
Je vorige baasje kwam ons nog een paar keer helpen om weer vooruit te kunnen, om jou uit je stakingen te halen.
Na een jaar was dat eindelijk gelukt met veel vallen en weer opstaan, in dat jaar heb ik doodsangsten uitgestaan
Maar we vertrouwden elkaar wel blind en de band die we hadden groeide en groeide.
Dwars door die grote mond van je heen zag ik die lieve onzekere meid.
Jouw stoerdoenderij was er alleen maar uit onzekerheid en angst, je was een gekke meid en mensen raakten onder de indruk van je.
Mensen zagen alleen jouw stoere gedrag en reageerde daar best negatief op en dat was jammer.
Maar voor mij was je mijn lieverd, ik zag je trots maar ook je angst, je ongenoegen en je plezier.
Je was stroer, heftig, dominant maar vreselijk eerlijk en betrouwbaar.
Mijn man was jouw favoriete slachtoffer
Altijd als hij met jou liep moest en zou je ergens van schrikken, dan stampte je hard met je voeten op de grond op een manier dat mijn man gelijk dekking zocht......en dan zag ik jouw grijns
Hij bleef er in trappen en jij bleef het doen bij iedereen die daar een beetje gevoelig voor was.
En zo brouwde wij ons eigen gemene spelletje en hadden lol.
Ik probeerde je wel eens een kunstje te leren maar dan keek je me aan of je zeggen wilde.......mafkees
HN was je ook niet gevoelig voor, je wilde spelen, gek doen, indruk maken........gekke merrie
tot 1 dag voor we afscheid namen, toen deed je zelfs trucjes die ik je nooit geleerd had.....bizar
Tussen dit alles door waren we samen aan het knokken tegen een heftige mok.
drie half hoge benen, helemaal open......maar we hebben het overwonnen na heel lang gelukkig.
Geen dag liep je er kreupel op en daar leerde ik jouw trots kennen.
Je was een harde dame, en vol verbazing zag ik steeds weer hoe makkelijk jij je over manco`s heen zette.
Je was daar zo goed in geworden dat het geen dag opgevallen was dat je met een reus van een hoefzweer gelopen had.
Zelfs bij je eerste peesblessure liep je gewoon, je liet je rijden tot je niet anders meer kon dan het laten zien.
Toen brak een lange periode van revalideren aan maar we hebben het gehaald en je kwam er sterker uit!!!!
Hoe vaak jij wel niet die trailer af hebt gebroken.
Dat we zaten te schudden in de bus die jouw trailer trok.
Je kwam dwars door de verdoving van de DA heen om wild te worden achterin.........dat heeft mij een paar jaar van mijn leven gekost toen..........
Hierna konden we voorzichtig weer verder.....jij en ik......
De speldag op stal brak aan.
Iedereen ging een kur op muziek rijden verkleed en wel met jurie en al.
De voorbereidingen waren zo super leuk!!!!!!
De grootste lol hebben we gehad.
Jij als stresskip tussen de wapperende doeken en o zo braaf
Het nummer waar wij op reden vertelde alles........
You raise me up, when i am on youre shoulders.........en zo was het ook.
We wonnen dan ook een mooie prijs.
Ik voelde me altijd beter als ik bij jou was, sterker, zekerder, de connectie was er gewoon, zonder jou was ik niks.
Had ik een baal dag, dan was dat over als ik eenmaal bij jou vandaan kwam.
En jij stond vrolijk te roepen zodra je mijn auto hoorde..........
Mijn hele agenda draaide om jou, jij kwam eerst en de rest kon daar omheen gedaan worden.
Jij ziek....ik beroerd....jij boos....ik zoeken naar een oplossing......Jij stress....ik nog veeeel meer stress....al ik jou zag genieten was mijn dag helemaal goed, had je pijn dan wist ik me geen raad. Als ik thuis was kreeg ik wel eens het gevoel dat ik naar je toe moest, als ik dan bij je kwam bleek ook gelijk dat je me nodig had.....bizar....
Ondertussen hadden we te kampen gehad met bevangenheid.
Je hoefbenen waren gekanteld, je kon amper nog lopen want later bleek je een dikke hoefzwer er bij te hebben en je zolen deden pijn.
Na ijzers en een behandeling vol pijnstillers en kalmerings middelen kwam je er weer bovenop.
Maar ik zag in die tijd wel dat je het bijna opgaf, je kaarsje doofde langzaam.
Je trots was ver te zoeken en ik was stuk.......voelde me zo machteloos......zo bang je te verliezen........liters heb ik gejankt als een klein kind.
dus ja.....die speldag, dat nummer........die was voor ons.......ik was zo trots op je dat je je er weer doorheen geslagen had.
Niet voor niets hadden we zo veel geduld gehad
Niet voor niets had je zo lang weer op je stal moeten staan
Niet voor niets waren we zo intensief samen aan het knokken geweest........gelukkig maar
Na een maand of 3/4 gleed je uit op nat beton in combinatie met een schrikreactie van jou.........
Later zou blijken dat je pees stuk was, je had nog maar 20% kans op herstel..........
Ook je ocd kwamen we tegen en je alergische reacties die niet mis waren.
Je bent zelfs een keer door het oog van de naald gekropen toen je bijna in shock raakte.
Maar we gingen er voor....20% is de moeite en samen zouden we het vast weer redden!!!
Daar gingen we weer.......2 x per dag 5 minuutjes aan de hand lopen en verder boxrust........
Na 3 maanden nog geen verbetering.......tuurlijk niet want je had onderweg naar de controle die hele trailer weer onder de hoeven genomen
Weer 3 maanden later..........had je ineens 60% tot 80% kans op herstel...........het leek er op dat het weer goed zou gaan komen.
En het kwam ook weer goed, hoe kon het ook anders want we gaven alles wat we in ons hadden voor jouw herstel.
Door alle medische zorgen werd de band tussen ons heel dik.
Zoals ik me voelde gedroeg jij je ook maar vaak wist je mij ook op te beuren door iets mafs te doen.
Ik weet nog dat ik naar je keek op een zonnige dag in de wei.
De buurman kwam er aan met de tracktor aan de andere kant van de sloot.
Jouw hele kudde begon te rennen en al snel rende jij voorop.
Toen je eenmaal door had dat ze bang waren voor die tracktor ging jij tussen je kudde en die tracktor in staan om zo je kudde te beschermen voor het grote gevaar..........en dat maakte jou mooi, mooi van binnen.
Jammer dat de andere mensen nooit zagen hoe je echt was.
Na een poosje was het dan zo ver......ik mocht je onder het zadel gaan stappen......
Het voelde weer zo vertrouwd, we waren weer thuis gekomen, zo voelde het en langzaam konden we weer op gaan bouwen.......heeeel voorzichtig.
Zei de arts dat we mochten draven dan ging wij nog 4 weken langer stappen voor de zekerheid.
Na al die maanden opgesloten te zijn zette je geen stap verkeerd.
Hoe hard je ook tekeer kon gaan in je stal of in die paddock, je was altijd heel voorzichtig met mij.
Tuurlijk had je zo je wilde momenten en hing ik er wel eens half naast..........maar nooit heb je mij er af gewerkt, nooit iets gedaan waarmee je mij in gevaar bracht......daar was je te lief voor.
Na een maand of 3/4 zag ik het al weer aan je.
Je ondeugendheid werd minder, je was weer boos, je ging steeds zo raar staan.
Ik zag het in je ogen....je had weer pijn maar liep normaal.
De rit naar de arts was je rustig.....wat raar.....ik had lood in mijn schoenen maar had al eerder eens het gevoel gehad je te verliezen dus nam mezelf niet meer serieus.....we zouden ook dit wel weer redden samen....jij en ik......
Na onderzoek bleken 3 van je 4 benen stuk te zijn en de arts raadde me aan het je niet meer aan te doen.
Je SI gewricht zou je parten gaan spelen en je peesschedes zouden doorgesneden moeten worden, ook zou je aan je derde been aan je schieffel geholpen moeten worden en had je maar 1 been over die door overbelasting ook problemen zou gaan geven.
de grond onder mijn voeten vandaan........wat zegt hij nou???....niet meer vechten????....maar wat dan....dat kan niet......ik kan dat niet....
Ik nam je weer mee naar huis en daar zag ik jouw verdriet, jouw pijn maar ook nog steeds jouw trots.
Ik moest een beslissing nemen want om jou met pijn te zien........jij liet het nooit zien tenzij je eigenlijk niet meer lopen kon.
Je hebt een weekend heerlijk zonder graasmasker op de wei gestaan.
Je hebt in dat weekend nog met me gespeelt....iets waar je voor leefde maar al een poos de moed niet meer voor had.
We haddeen lol en verdriet tegelijk, je kon ineens voetjes geven voor een snoepje
Maar dat deed je pas toen ik de beslissing voor je genomen had......gek genoeg......
Ik zag en zie het nog steeds als jouw kadootje voor mij, voor in dat gouden lijstje in mijn hart.
Ik haalde je op uit die wei en vertelde je wat we gingen doen, je liep mee of je het wist........
Zo veel lood in mijn schoenen, ik wilde niet maar had geen keus......het moest, leuk of niet....
Jij leek er vrede mee te hebben maar ik was hier nog lang niet aan toe.
Je verzette geen stap in de trailer, je was de rust zelve......bizar.......
Normaal moesten we grote moeite doen als je een spuit in je hals kreeg......maar deze dag geen protest, helemaal niets......
Langzaam werd je suffig en liet je hoofd over mijn schouder hangen, voorzichtig droeg ik je hoofd richting die kamer.
Vlak voor we bij die kamer waren gaf je nog een luide hinnik.....of je gedag riep naar iedereen......
Iemand wilde je halstertouw uit mijn handen nemen......toen hij de blik in mijn ogen zag liet hij snel los.....ze hoorde bij mij, ik zou je begeleiden tot je laatste adem.......is die man helemaal gek geworden!!!!! mijn meisje mijn verantwoording een moment van ons!!
Ik leidde je naar die stand met zachte zijkanten en tot daar mocht ik bij je zijn.
Je was zonder protest gaan liggen en je ogen draaide alle kanten op.
Toen ik naast je kwam zitten draaide je ogen mijn kant op en bleven daar.
Ik wist dat je dit vreselijk vond en gaf de arts op haar kop dat ze op moest schieten.......sja.....
Daar ging je dan, je lichtje uit, je was weg zomaar ineens.
Je lijf was er nog wel maar jij was weg
Nu een jaar later.....voel ik nog steeds die laatste warme adem van jou in mijn hand.
Ben ik nog steeds niet in staat de door anderen meegesmokkelde, staart van jou te zien zonder in te storten.
Ik ben blij dat ik sterk kon blijven zolang jij dat van mij nodig had.
Lieve lieve bokker eskegirl.........
Ik kon het niet.....een film maken....steeds weer al die emoties......ik ben een echte emotiedoos als het er op aan komt.
Jij was zo lief om voor mij deze film in elkaar te knutselen.....en wat heb je er een boel werk van gemaakt
Op het nummer van onze speldag, nadat we al zo veel overwonnen hadden, de mooiste tijd die ik gekent heb met belle.
Echt super super super bedankt meis.........
filmpje kon ik helaas alleen in een link plaatsen
http://www.123video.nl/playvideos.asp?MovieID=1088634
zo vertrouwd......
3 dagen voor ons afscheid heb ik je gevraagt of jij mij op komt halen als ik ook mag komen.
Nooit keek je me aan als ik dat wilde maar nu staarde je lang naar mij.
Ach....een emotie reactie van mezelf dacht ik nog dus....volgende dag nog eens het zelfde voorstel gedaan, en weer staarde je me aan.....op de laatste dag...het zelfde verhaal.......Als ik mag gaan dan ben jij de eerste die ik wil zien.....
dag lief kadootje.
Dit is gelijk het laatste topic voor Belle......beetje lang maar ze verdient het!
Godzijdank hebben we niet de keus hoeven maken waar jij voor stond, maar ook wij dachten in het belang van het paard..wat mis ik hem 
Jou verhaal maakt diepe indruk.. 