
Ik kan er nog steeds niet goed mee omgaan met het idee dat als ik op de manege ben, niet meer zijn lieve hoofdje uit de stal zie komen.
En ookal rijd ik op een ander paard, mis ik zijn kleine minni stapjes die alleen hij maakte.
Het is zo raar dat zo een goede band ineens weg is gewoon.
Ik kan hem gewoon niet vergeten :'(
Gister heb ik dit filmpje gemaakt met tranen in mijn ogen, maar wel met alle goeie herinneringen

Ik moest dit gewoon even opschrijven...
Ik hoop trouwens dat het hier goed staat.