Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-10-11 22:00

Hoe herdenk jij je paard?

Geplaatst door de TopicStarter : 12-10-11 22:00

Hoi bokkers,

Ergens op bokt vond ik al een oud topic over hoe je de dood van je paard verwerkt, en met die vraag zit ik zelf ook heel erg. Ik heb al een paar boeken besteld bij de bieb over het onderwerp rouwen. Het klinkt heel stom, maar ik weet gewoon niet hoe dat moet. Wat normaal is en wat niet..hoe je eroverheen komt...
Een echt concreet antwoord zal er wel niet zijn. Hoe dan ook, daar gaat dit topic in principe niet over, hoewel tips, websites, boeken, enz., altijd welkom zijn.

Mijn vraag is hoe jullie je paard herdenken en welke aandenken je hebt. Ik wil daar graag wat verhalen over horen

Ik vraag me ook af wat gezond is, en wat slim is. Ik wil foto's van Justice op canvas laten afdrukken en ophangen op mijn kamer, maar mijn moeder heeft me daar juist voor gewaarschuwd. Ik word zo elke dag, elk moment dat ik mijn kamer binnenloop, met hem, en met mijn verdriet geconfronteerd. Dat kan best moeilijk worden.
Vandaar ook dat ik dacht aan een kistje met zijn spulletjes erin, die ik kan openen wanneer ik daar behoefte aan heb. Maar toch wil ik ook die foto's, hoewel ik nog steeds erg twijfel.

Ik quote even de ideeën uit mijn topic, die ik had om Justice te herdenken.

MissCharlie schreef:
Ik probeer nu weinig aan Justice te denken...me niet teveel laten meeslepen door alles. Ben wel rustig aan het kijken hoe ik hem goed kan herdenken...hoe ik mijn herinneringen aan hem kan houden en hoe ik zijn dood ga verwerken..

dit is wat ik nu heb bedacht: ik maak een soort schatkistje, en daarin bewaar ik wat spulletjes van hem. Zijn halster, zijn naambordje, foto's van ons samen, zijn favoriete borstel, zijn voorplukje...
Ook wil ik een paar sieraden laten maken van zijn staart. Ik heb zijn staartharen in een vuilniszak gedaan en mee naar huis genomen, maar vind het te confronterend om ze te zien.
Verder ga ik 3-4 foto's op canvas afdrukken en op mijn kamer hangen. De andere foto's wil ik in een fotoboek verwerken.
Ook wil ik een klein gedenkplekje maken waar hij is overleden.
en tot slot wil ik het hele verhaal over het inslapen opschrijven, en ook belangrijke en leuke, lieve momenten van ons samen, zodat ik dat altijd terug kan lezen

Als jullie tips en ideeën voor mij hebben hoor ik het graag, mag ook in mijn andere topic (zie link hieronder). Ook ben ik gewoon benieuwd naar jullie verhalen, wat jij als aandenken aan je paard hebt.

Groetjes Charlotte

Voor het verhaal van mijn maatje, zie [ITP] Afscheidsshoot met Justice, voor het eerst en laatst in ITP

**Geplaatst**: 12-10-11 22:09

Re: Hoe herdenk jij je paard?

Geplaatst: 12-10-11 22:09

Ik probeer gewoon op de dag van hun overlijden(heb inmiddels 2 overleden paarden)mooie momenten naar boven te halen die ik met hen meegemaakt heb.tussendoor heb ik ook nog wel eens slechte dagen,of merk ik dat ik er veel mee bezig ben,maar dat wordt gelukkig wat minder.je moet ook in het nu leven.anders kan je nooit vooruit.

**Geplaatst**: 12-10-11 22:12

Geplaatst: 12-10-11 22:12

Hoi

Das een minder leuk onderwerp

.
Hoe ik Jasmien herdenk,op haar overlijdens datum een kaarsje branden. :(:)

Op haar verjaardag een kaarsje branden.
En haar graf bezoeken thuis,ze is gecremeerd haar as is thuis.
Voor de rest schrijf ik over haar in mijn dagboek,en droom nog weleens over haar.

Terug gaan naar het strand waar we zoveel fijne momenten hadden.
Aan die eerste dag denken toen ik haar voor het eerst zag ik viel als een blok voor haar,aan de mooie ritten denken.
Foto's die aan de muur hangen,naar haar gedenk hoekje gaan,dan soms praat ik weleens bij haar graf ik wil gewoon dat ze me hoort. :(:)

Foto's bekijken soms met oude vrienden over haar leuke dingen praten hoe ze was en dat ze zo mooi kon mopperen.
Boven mijn bureau hangt een grote foto van haar en mij in het slingerbos bij de grote boom.
Soms voelt het zo onwerkelijk,en dan elke avond die lege stal,ik ben nog niet toe aan een nieuw paard.
Ik denk volgend jaar wel,zo gedenk ik mijn lieve Jasmien.

Ts nog veel sterkte met het verlies van je paardje. Y;(

En de rest natuurlijk ook die hier nog gaat posten.

**Geplaatst**: 12-10-11 22:16

Geplaatst: 12-10-11 22:16

Toen ik mijn 2 jarige moest laten inslapen heb ik zijn staart afgeknipt. Deze hangt nu bij ons in de gang. Ik denk nog vaak aan hem terug. Maar gelukkig niet op een hele nare manier.

**Geplaatst**: 12-10-11 22:19

Re: Hoe herdenk jij je paard?

Geplaatst: 12-10-11 22:19

Ieder jaar op de dag van het overlijden brand er de hele dag door een kaarsje en op het tijdstip van overlijden even een paar minuten stil.
En de nacht voor en na het overlijden brand het kaarsje ook mee de nacht in (en ja dat gaat op een veilige manier en nee, daar komt geen brand van

)
Maar ik herdenk ze sowieso iedere dag omdat ik veel aan ze denk

In huis hangen ook meerdere foto's en ik heb hier op Bokt expres de naam van mijn merrie als boktnaam zodat ze niet vergeten zal worden.

**Geplaatst**: 12-10-11 22:21

Re: Hoe herdenk jij je paard?

Geplaatst: 12-10-11 22:21

Ik heb meteen een tattoeage laten zetten...en zijn halster hangt midden in de woonkamer aan een spijker...

**Geplaatst**: 12-10-11 22:22

Geplaatst: 12-10-11 22:22

Ik zou aan foto's beginnen als je klaar bent met rouwen, dan kan je altijd er op terug kijken met een glimlach en een traan en de mooie herinneringen aan hem. Verder kan ik je helaas niet helpen

**Geplaatst**: 12-10-11 22:22

Geplaatst: 12-10-11 22:22

Hey Charlie,

Mijn stippie is alweer bijna 3 jaar geleden overleden.
Vergeten doe ik hem nooit, heb nog vele fotoos, waarvan eentje in m'n huis.
Heb een stuk van zn manen gevlochten die ik in m'n auto heb, af en toe ruik ik er nog aan.

Hij blijft altijd bij me, zoals hij was er maar een, ik herdenk hem met trots en liefde, en een lach.

**Geplaatst**: 12-10-11 23:21

Geplaatst: 12-10-11 23:21

Gisteren is mijn mooie man ingeslapen, tja hoe je het verwerkt weet ik nog niet, zijn halster hangt hier, hoe ik herdenk weet ik niet... Eerst rouwen/verwerken....

Ik lees mee...

Doe vooral wat goed voelt, volg je hart.

**Geplaatst**: 12-10-11 23:47

Re: Hoe herdenk jij je paard?

Geplaatst: 12-10-11 23:47

ik steek ieder jaar om 12 uur op oudejaarsnacht een grote vuurpijl af,op de stok van de vuurpijl schrijf ik vivaldi(zijn naam)en de naam van het overleden paard van mijn zus vloog afgelopen jaar mee.
ook de naam van mijn vorige hond,zo sta ik er ieder jaar even bij stil.
de overlijdens dag vind ik zo een nare dag,die probeer ik te vergeten.herdenk ze liever op een positieve dag.

**Geplaatst**: 12-10-11 23:51

Re: Hoe herdenk jij je paard?

Geplaatst: 12-10-11 23:51

In gedachten, de ene dag wat meer als de andere. Het slijt wel enigszins, maar vergeten doe ik hem nooit.

**Geplaatst**: 12-10-11 23:52

Geplaatst: 12-10-11 23:52

Het maakt niet uit wat je doet, alles is goed.

Dit topic openen is al goed, er over praten hielp mij ook. Zelf ben ik van de gitzwarte humor als verwerker. Ik maak nog vaak gruwelijke grappen over mijn overleden paard. Hoe erger de grap, hoe meer verdriet ik op dat moment bij me draag. Misschien vreemd, maar het is voor mij wel een uitlaatklep. Niet iedereen begrijpt dat, maar ik weet dat er niks mis is met rouwen op een rare manier. Nu is mijn paard geslacht, dus daar zijn natuurlijk geweldig veel grove grappen over te maken. Zo ga ik overigens met alle verdrietige situaties om, ik zet ze om in lugubere humor.

Op advies van een stalgenoot heb ik destijds ook een stuk staart afgeknipt. Ik doe er niets meer mee en vind het eigenlijk een beetje smerig en raar dat er een stuk van mijn dode paard in mijn woonkamer ligt. Maar dat is ook voor iedereen anders.

Ik heb ooit ook bedacht om een foto- album te maken. Lange tijd kon ik geen foto zien, later ben ik begonnen, maar nog steeds niet afgemaakt. Ik heb bewust ook geen foto's van mijn paard laten nemen voor zijn dood, ik wilde hem herinneren in volle glorie, niet afgetakeld.

Het ergste vind ik, dat ik nu Winands spulletjes voor mijn nieuwe paard Camaro gebruik. Ik ga echt niet alles weggooien en nieuw kopen, maar het blijft een raar idee dat die kleine bruine haartjes in de zweetdeken het enige zijn dat nog over is van mijn machtige kanjer...

Hoewel ik nu ook weer zit te huilen, de tijd maakt een hoop goed. Het slijt echt. Maar soms overvalt het verdriet je ook ineens enorm. Gewoon toelaten, want afremmen en wegstoppen werkt niet. Sterkte.

**Geplaatst**: 13-10-11 16:58

Geplaatst: 13-10-11 16:58

mijn Cheyenne is ook weer een tijdje geleden ingeslapen , ik denk bijna elke dag aan haar, het word nu minder het is echt bijna 2 jr elke dag een paar keer geweest.
ze was voor mij heel bijzonder.
ik heb thuis een mooi schilderij van haar hangen en 2 tassels laten maken van haar staart die hangen aan de lampen boven de tafel
en op het reserve wiel van mijn auto zit haar sticker,elke keer als ik in mijn auto stap zie ik haar
mijn huis staat ng vol met foto`s van haar
en nu na 2.5jr kan ik er gewoon naar kijken
vroeger met een traan en nu met een glimlach,ze zit in mijn hart en word nooit vergeten.
maar......het leven gaat door en ik richt me nu helemaal op Gringo wat ook een zorgenkindje is en waar ik heel veel van houd.
waar ik wel nog steeds moeite mee heb zijn de foto`s en filmpjes van haar laatste dagen in de kliniek,deze doen mij nog steeds heel veel verdriet en ik kan ze niet bekijken....nog niet.

iedereen doet het op haar manier op haar tempo,zo doe jij het ook op jouw manier en tempo
en echt het verdriet gaat slijten en dan krijgen de leuke /mooie momenten de overhand en ipv van denken met natte ogen word het denken met een glimlach aan je paard.

**Geplaatst**: 13-10-11 22:07

Geplaatst: 13-10-11 22:07

Ik denk er vaak bij na. Heb een jaar lang niet kunnen slapen zonder te huilen.
Ben ook gestopt met rijden, wist het niet te verwerken.
Leven stortte opeens in, wat ga je doen als je paard er niet meer is?>
Na 1,5 ben ik weer begonnen met rijden had niets meer te doen en ik miste het ontzettend en begon mijn paard nog meer te missen. Nu ik weer begonnen ben op een nieuwe manege met een nieuw paard voel ik me beter.
Ik zie zijn stal en spullen niet meer en kan weer genieten van het rijden.
Wel heb ik toen hij overleden was manen geknipt en hiervan een ring laten maken met een gravering.
ben hier ook erg blij mee en draag dit op speciale dagen. Mijn kamer hangt nog vol met foto's en ik ben nog zoekende naar een vitrinekast om mijn bekers met hem in te plaatsen.
Ben blij dat ik nu verder kan kijken...en kan terugkijken met een lach;-)
al zit ik nu weer met tranen..

**Geplaatst**: 13-10-11 22:11

Re: Hoe herdenk jij je paard?

Geplaatst: 13-10-11 22:11

pff... dat is confronterend... zo'n topic... maar wel mooi eigenlijk!
Ik ben er nog niet over uit, zit nog midden in het verdriet, mijn reusje is vorige week vrijdag ingeslapen, morgen dus een week geleden, brrr.
Ik hang zijn laatste hoefijzers aan ons tuinhuis (de goeie kant op, zodat het geluk er niet uit kan lopen

), wij laten ringen maken met zijn haren in (bij Paardensieraad), ik ga zeker mooie foto's laten afdrukken en misschien een canvas inderdaad, en verder zijn al zijn spulletjes echt zo dierbaar, moet ik nog wat op verzinnen, staan nu nog op de stalling, moet ik nog ophalen...

Heel veel sterkte met jouw verwerkingsproces :(:)

**Geplaatst**: 13-10-11 22:14

Re: Hoe herdenk jij je paard?

Geplaatst: 13-10-11 22:14

Ik weet niet zeker of ik de dood van mijn paard (bijna 2 jaar geleden) echt verwerkt heb, maar wat mij erg geholpen heeft is gewoon praten. Klinkt heel simpel, maar is oh zo moeilijk. Ik heb veel gepraat, met mensen die Nans goed kenden, maar ook met mensen die hem nooit gezien hebben. Zo hou ik de herinnering levend, maar slijp ik de scherpe randjes van het verdriet af..

We hebben een huiskamertopic hier op bokt, voor mensen die hun paard hebben verloren, dit heeft mij ook erg geholpen, praten met mensen die ook hun geliefde dier hebben verloren en je verdriet dus (her)kennen.

**Geplaatst**: 13-10-11 22:20

Re: Hoe herdenk jij je paard?

Geplaatst: 13-10-11 22:20

Mijn lease pony is ook niet meer sinds deze zomer, ik heb een mooie bedel van zijn staart laten maken, die heb ik altijd aan mijn ketting, heb ook een aantal foto's van 'm. Denk nog heel vaak aan de leuke momenten die we samen hebben meegemaakt, en op stal hebben we 't wel eens over hem

**Geplaatst**: 13-10-11 23:17

Re: Hoe herdenk jij je paard?

Geplaatst: 13-10-11 23:17

MissCharlie, dit stukje had je al gelezen maar misschien zijn er anderen die hier ook nog iets aan mogen hebben:
'Je moet vooral doen wat jou goed lijkt. Waar jij je prettig bij voelt.
Ik heb een lange brief geschreven aan Dancer over hoe ze voor mij was, wat ik voor haar voelde en wat ik wil dat zij nooit zal vergeten. Deze heb ik laten plastificeren, er een mooie strik omheen gedaan en samen met haar halster begraven in onze tuin op de plek waar ze (aan de andere kant van het draad dan) altijd op me stond te wachten als ik thuis kwam

Daar heb ik nu een klein monumentje gemaakt zodat ik altijd even aan haar denk als ik naar buiten kijk en als ik naar de paarden ga. In het begin was dat nog vrij pijnlijk, maar nu weet ik tenminste zeker dat ik mij aller grootste eerste liefde nooit zal vergeten!
Verder inderdaad veel foto's bewaren. Dan kun je altijd nog eens terug kijken naar jouw prachtige dier.'

Ik praat er veel over en ik vergelijk nog wel veel met mijn nieuwe paard. Dat voelt dan weer niet eerlijk, maar je doet het automatisch. Het voelt nog zo dat Dancer MEER mijn paard was dan dat Chimanga dat nu is. Maar dat zal met de tijd weer goed maken want Chimanga heeft ook alle liefde en aandacht verdiend.
Wat shirleyp ook heeft is dat ik het niet echt tof vindt om mijn spullen gewoon weer opnieuw te gebruiken. Ik heb alles laten reinigen zodat het eigenlijk weer zo goed als nieuw is, maar heel veel dingen had Dancer ook echt nog maar een half seizoen gebruikt! En dat had ik echt 'voor haar' gekocht. En nu is het van Chimanga en mag zij het afdragen;) (wat ze overgins in volle overgave doet) Natuurlijk heeft ze veel spullen ook weer nieuw hoor, het halster, hoofdstel e.d. wel maar qua dekens hebben ze dezelfde maat!

Wees vooral even lekker egoistisch en denk aan jezelf. Aan wat JIJ wilt doen, wat jou leuk lijkt, of jij ergens zin in hebt of niet... Echte vrienden zullen namelijk ook jouw verlies begrijpen en het even accepteren dat je niet het gezelligste mens op aarde bent!
Maar, dat moet je natuurliijk niet te lang volhouden!

**Geplaatst**: 14-10-11 19:16

Re: Hoe herdenk jij je paard?

Geplaatst: 14-10-11 19:16

Ik heb me gewoon proberen bezig houden zodat ik niet hoefde te denken. Ik ben de maanden nadien op een dressuurstal gaan werken en daar had ik gelukkig niet veel tijd om erover na te denken.
Nu kan ik het soms wel nog moeilijk hebben, maar ik kan ook aan hem denken met een lach op men gezicht.
Ik denk ook dat een kistje een goed idee is

Ik denk dat je de confrontatie in het begin beter niet opzoekt, na verloop van tijd, als je het verlies meer verwerkt hebt kan je nog een canvas laten maken

en veel sterkte!

**Geplaatst**: 14-10-11 19:25

Re: Hoe herdenk jij je paard?

Geplaatst: 14-10-11 19:25

Allereerst veel sterkte met het verlies :(:)

Ik heb eigenlijk best veel herdenkingen van mijn overleden pony..
Haar naam staat op mijn pols getatoeërd, ik draag een kettinkje met manen van haar erin, naast mijn bed hangt een schilderij met diepte erin, waar haar overige manen inzitten (ze had een hele bos ja).
In de woonkamer hangt een heeeel groot schilderij van een foto van ons samen die is nagetekend door een bokker, heel mijn kamer hangt vol met fotolijstjes en uitvergroote foto's van ons samen.
2 halsters die écht 'haar-halsters' waren hangen in mijn kamer.

en ben ook nog vanplan een ring te bestellen met gevlochten manen van haar erin.

overal waar je kijkt in mijn kamer zie je haar.. snap dat sommige mensen dan juist verdrietig worden, maar ik vind het juist een fijne plek om te zijn, ben ik een soort van toch nog samen met haar alleen..

Ik vind dat idee van een kistje ook heel mooi, bescheiden maar toch heb je de spulletjes die je aan haar laat denken toch veilig bij je.

Nogmaals veel sterkte.

**Geplaatst**: 14-10-11 19:44

Geplaatst: 14-10-11 19:44

Foto's zou ik persoonlijk ook nog even mee wachten. Ik denk dat die misschien nog iets te confronterend kunnen zijn. Zelfde met de sieraden met paardenhaar. Het kistje vind ik echt een prachtig idee, misschien kun je er om de zoveel tijd wat in doen?
Praten is inderdaad goed, hoe moeilijk het ook is.

Voor mij is de tijd na het overlijden van Kallista (manegepaard, 3 jaar op gereden) best zwaar geweest. Ik heb toen haar bit gekregen en die hangt hier aan de muur met een vlindertje erbij. Ik heb ook regelmatig een kaarsje gebrand en heb ik gewoon lekker gehuild wanneer ik dat wou. Daarbij had ik er vrede mee dat de pijn die zij had nu gewoon voorbij was. Die gedachte heeft mij er echt doorheen geholpen. Gezien mijn ouders vonden dat ik me wat aanstelde ( "want het was ja niet je eigen paard" $:\$ ) heb ik er vooral veel met een vriendin over gepraat

Maar goed, dit is mijn mening, uiteindelijk moet je gewoon doen waar je je goed bij voelt! Sterkte..

**Geplaatst**: 15-10-11 18:02

Geplaatst: 15-10-11 18:02

Tja rouwen, ik weet eigenlijk ook niet hoe het moet.

Ik ben door een hel gegaan na het overlijden van mijn paard Bart. In laten slapen door artrose, het was de 'beste' keuze, en ik ben er bij geweest toen hij ging. Maar oh wat deed dat pijn, en wat was dat naar. Weken niet normaal kunnen slapen zonder over hem te dromen, en dan helaas niet de fijne dromen. De wereld was voor mij echt een stukje minder mooier geworden. Doorgaans, want ik wilde mezelf niet zwak vinden, maar hem ondertussen zo erg missen. Ik was echt een deel van mezelf kwijt.
Twee maanden later kocht ik een veulentje om mijn zinnen een beetje op te zetten, maar hoevaak dat arme beestje wel niet heeft moeten horen dat Bart veel liever was :))

logisch, na negen jaar kun je lezen en schrijven met je paard, een veulentje dat nog niks weet kan er ook niks aan doen. Maar dat was voor mij, achteraf gezien, een slimme zet geweest. Een nieuw beestje; destijds had ik in het begin zelfs een beetje een 'hekel' aan hem, omdat hij mij niet 'nodig' had (aka, hij was nooit ziek :))

) en dan ik het gevoel had dat er geen plek voor hem was in mijn hart. Inmiddels heeft hij dat wel.

Na een jaar, en nadat ik aardig depressieve klachten kreeg die erg overeen kwamen met een posttraumatische stress stoornis, ben ik bij een psycholoog beland. Na heel wat gesprekken kan ik het eindelijk een beetje relativeren, een plaats geven. Ik nam mijzelf het onebwust heel erg kwalijk dat ik de keuze maakte tot inslapen, want blijkbaar voelde het als 'falen' ookal kon ik er niks aan doen, sterker nog, was ik juist 'sterk' door die beslissing te maken. Ik kon het eindelijk een beetje loslaten, het gevoel van 'ik had het niet moeten doen, ik had het anders moeten doen.'

En nu? Nu gaat het een stuk beter. Ik heb af en toe verdriet, maar dat is af en toe. Dan mis ik hem, en dan denk ik aan zijn gouden vacht en hoe hij naar me keek, en dan kan ik eindelijk ook tegelijkertijd blij zijn dat ik ooit zo'n geweldig paard heb gehad. De pijn en het verdriet is er niet meer continue. Vroeger kon ik echt niet meer de weg af rijden die naar stal leidde, waar hij stond. Nu ga ik soms met mijn longboard express een route rijden waar we ooit samen buiten hebben gereden, en ben dan in gedachten weer 'daar' met hem.
Ook kan ik weer vooruit kijken. Vandaag was ik heerlijk aan het dagdromen over Sígur. Over hoe ik hem zadelmak zou maken, en waar hij ingereden gaat worden. Hoe mijn rijcarriere met hem er uit zou zien, zonder gelijk schuldig te voelen over het feit dat ik dagdroom over Sígur en niet over Bart.

Bart heeft dus, eindelijk, een plekje. Een beetje als een grote broer, een goede vriend die 'meekijkt.' Niet langer het onmisbare deel van mijn leven waardoor ik niet 'door' kon.
Ach, en voor de bijgelovigen en de paranormalen; het zou mij niets verbazen als Bart Siggy op mijn pad heeft gezet, het zijn twee totaal verschillende paarden, maar ik denk wel dat Siggy zeer zeker wel mijn maatje kan worden, mijn steun en toeverlaat... zoals Bart dat ook was.

Voor mij was het niet makkelijk, en soms is het nog steeds niet makkelijk. But time is a healer

en wees niet schuw om om hulp te vragen, als het nodig is...

Hoe ik Bart 'herdenk'; ik heb ook een stuk staart afgeknipt, dat in mijn kamer hangt. Soms haal ik daar mijn hand even doorheen, en heb ik hem zo sterk weer voor de geest dat het bijna lijkt of hij er weer even is. Ook hangen overal foto's die ik twee weken van te voren door Hypofocus heb laten maken. De grootste hangt op het moment hier voor mijn neus naast het computerbeeldscherm, dus ik kijk vaak naar hem. Af en toe rijd ik een route, zoals ik al eerder zei, die wij ooit samen reden.
En elke vreemdeling of vriend moet aanhoren wat voor geweldig paard dat hij was, en wat voor stunts we samen uithaalden. :))

Hij is misschien overleden, maar de verhalen blijven

bruggetje, anyone? :')

**Geplaatst**: 17-10-11 12:59

Re: Hoe herdenk jij je paard?

Geplaatst: 17-10-11 12:59

Roanna, ik heb dus precies het zelfde!
Mijn lieve Dancer is niet meer bij mij, en ik had heel erg behoefte aan het verzorgen van een nieuw paard en daarom heb ik Chimanga gekocht. (zij was ook dringend op zoek naar een nieuw baasje)
In het begin ging het heel goed, tot ik merkte dat ik ook van Chimanga begon te houden... ik werd gewoon een soort boos op mijzelf! Dancer was in mijn ogen in alle opzichten perfect en veel beter dan dat alle andere paarden konden zijn! Inclusief Chimanga.
Nu is dat gelukkig beter hoor! Ik kan niets veranderen aan het feit dat Dancer niet meer bij me is, en ik kan heerlijk genieten van mijn nieuwe maatje. Ze is totaal anders, en toch weer heerlijk eigenzinnig! Ik begin haar steeds beter te kennen en daarmee kan ik ook objectief gaan vergelijken. Ik ben heel erg blij dat ze op mijn pad is gekomen want de zorg voor haar heeft mij er al een heel eind doorheen gesleept. Ik kan nu naar paarden-evenementen en lachen om hoe Dancer dat zou hebben gedaan, en dromen over hoe ik dat ooit met Chimanga kan gaan doen!

Alle paarden hebben hun eigen trekjes. Vergeten zul je die nooit....

**Geplaatst**: 24-10-11 17:01

Geplaatst: 24-10-11 17:01

Ik heb mijn paardje begin van mei dit jaar in moeten laten slapen,
Hij had een tumor achter z'n oog,
Ik heb destijds een stukje van z'n staart afgeknipt en dat heb ik in een kokertje aan
een ketting gedaan.

ook heb ik een foto van hem op me kamer hangen, en in het begin is het
inderdaad confronterend maar op een gegeven moment ga je der alleen maar van
genieten omdat je zulke mooie momenten samen heb gehad!

**Geplaatst**: 24-10-11 17:06

Geplaatst: 24-10-11 17:06

Ik vind het herdenken ook erg lastig. Maar toch heb ik er wel een manier op gevonden.
Naast mijn bed hangt een fotolijstje, en daaraan hangt een sleutelhanger die ik heb gemaakt van zijn staartharen.
Ik kijk regelmatig naar de foto, en ik vind het fijn dat het fotolijstje met de sleutelhanger daar hangt.
Ook heb ik een ring besteld en die laat ik maken van zijn haren. Nu heb ik met het verwerken nog steeds veel moeite, het lijkt de dag van gisteren, maar het is inmiddels al weer 3,5 maand geleden. Mijn pony is overleden aan een tumor.
Confronterend is het soms wel, ik kan nu wel gewoon altijd naar hem kijken, al is het via een foto.

Ik heb trouwens ook een boek, en daar dingen ingeschreven over wat we mee hebben gemaakt, en hoe hij is overleden. Daar lees ik vaak in, omdat het me toch wel steun geeft en ik weet dat het beter is zo.